#32 Waarom gaat er nooit eens iets normaal??

Ondertussen heb ik mijn grootte huis achter me gelaten en ben verhuisd naar een appartement wat dan ook nog goed beveiligd is. De verhuizing was een hele klus, maar ik keek er wel naar uit om in mijn nieuwe appartement te trekken, maar oh wat is het zwaar als je weinig hulp hebt, nog steeds moe bent, maar uiteindelijk is het gelukt, maar toch kwam er iets tussendoor waar ik altijd bang voor was, maar hoopte dat het nooit zou gebeuren. ( ik noem bewust geen datums om herkenning te verwijden) 

Altijd ben ik bang geweest voor een telefoontje wat het ergste zou betekenen, en ja hoor, dat telefoontje kwam......

Als je telefoon tegen 4 uur in de nacht gaat weet je dat er iets niet goed is, en goed was het zeker niet, de politie wilde even komen, maar besloten eerst te bellen gezien het tijdstip. Dan denk je nog: Hij, mijn jongste, zal wel weer opgepakt zijn, dus redelijk relaxed bed uit gegaan en toen stond de politie al voor de deur, met het openen van de deur zag ik de gezichten en kreeg een mokerslag, want waar ik altijd bang voor ben geweest is gebeurd, mijn jongste kind is niet meer..........

Mijn oudste is gebeld en gekomen, want hij moest geïdentificeerd worden, wat een trieste rit naar het ziekenhuis was dat, want ongeloof en hoop streden om een plekje in mijn hoofd en hart. Juist ging ik verhuizen zodat hij niet zo makkelijk bij me kon komen, dus ik zei tegen mijn oudste: blaas de verhuizing maar af, wat natuurlijk helemaal niet kon want alles was getekend bij de notaris. maar je bent met 1001 dingen tegelijk bezig en dan zie je de afslag en voel je jezelf koud worden, het kan en mag niet!!!!!!!! Dan een tafel met daarop mijn jongste kind, wat is hij koud, geef een warme deken..... Ja, het was onmiskenbaar mijn kind en het evenbeeld van zijn vader wat daar op die koude tafel lag en toen stortte ik in want WAAROM WAAROM WAAROM overkomt mij zoveel verdriet en ellende. Een nog veel te jong leven verwoest door drugs en drank, waarom toch?????                                  Gelukkig mocht mijn kind nog in het oude huis staan en werd de verhuizing even uitgesteld. Weer ging ik iemand begraven waar ik zo ongelooflijk veel hield, vanaf het moment dat ik zwanger was en wat was het een prachtige baby......... en nu ligt de helft van mijn gezin op het kerkhof, vlak bij zijn papa......                                 Ik ben ondertussen verhuisd, maar voel me vreselijk, want de hoop opgeven doe je eigenlijk nooit, want afkicken is zwaar maar het is te doen, maar nu is de hoop verdwenen en ligt er een zwarte sluier over mijn leven. Ja ik weet dat de wereld er geen seconde voor stopt met draaien, maar dat zou eigenlijk wel moeten en ik, ja ik weet dat ik weer door moet, alleen weet ik niet hoe......

Damaya