#3 "Mijn geboortekaartje was tegelijkertijd een rouwkaart."

"Anne, de wereld is niet mooi..

Maar jij kan haar een beetje mooier kleuren"

De eerste paar zinnen op mijn geboortekaartje met voor mij een hele dubbele lading. Een prachtig nummer van Herman van Veen die ineens op mijn lijf geschreven leek. 

Mijn geboortekaartje was namelijk tegelijkertijd een rouwkaart. Die van mijn moeder welteverstaan. 

Ik wil jullie heel graag meenemen naar het jaar 1994 waarin ik het levenslicht zag én waarin ik mijn moeder verloor. Het is niet mijn bedoeling om mensen bang te maken of te laten schrikken maar de reden dat ik dit met jullie wil delen is omdat een zwangerschap, bevalling en geboorte niet zo vanzelfsprekend is zoals dat voor sommige onder ons misschien lijkt. 

3 mei 1994. 

Mijn moeder Edith ligt al een paar dagen in het ziekenhuis met gekke klachten. Hoofdpijn, een gek gevoel op haar borst, een hoge bloeddruk en voorweeën. Dit is de dag dat het ziekenhuispersoneel besluit om mijn moeder in te leiden. De weeënopwekkers stromen haar aderen in. Niet veel later krijgt zij goede en flinke weeën maar de ontsluiting vordert niet. Na een paar uur tobben blijkt er nog geen vordering in te zitten en besluiten ze de opwekkers op standje voluit te zetten. Op een heleboel weeën na doet dit helaas niks. Rond een uur of half 8 wordt er besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren want mijn hartslag valt weg en een paar minuten later word ik geboren. Ik had het zwaar, zag paars, ademde niet en had zelfs geen hartslag. Gelukkig kregen de artsen dat allemaal snel onder controle en begon mijn hartje weer te slaan. Alles ging goed maar voor de zekerheid werd ik in de couveuse strikt in de gaten gehouden. 

Mijn moeder werd gehecht en naar de uitslaapkamer gereden. Mijn vader mocht daarna weer snel bij haar. Na een tijdje aan haar bed te hebben gezeten kreeg mijn vader een erg gek en naar gevoel. Iets in hem zei dat het allemaal niet goed ging en hij trok de deken van mijn moeder af. Wat hij daar zag deed hem verschrikkelijk schrikken. Het hele bed was doorweekt met bloed. Mijn moeder was lijkbleek en in shock rende hij naar de gang om hulp te zoeken. 

De anesthesist (deze had toentertijd de leiding in de avonduren, er was geen verloskundige of gynaecoloog aanwezig) kwam aangesjokt met de vraag wat er aan de hand was. Mijn vader deed zijn verhaal waarop hij laconiek reageerde met de zin: "Oh meneer, we stopper er wel wat in, gaat u maar lekker naar huis om te slapen, alles komt goed, het hoort erbij". Een beetje in shock en verbouwereerd verlaat mijn vader het ziekenhuis. 

Nét thuisgekomen ontving hij een belletje vanuit het ziekenhuis: "Het gaat niet goed met uw vrouw, u moet NU hierheen komen". 

Nog geen 24 uur na mijn geboorte overleed mijn moeder Edith op 32 jarige leeftijd. 

Aan (hoogstwaarschijnlijk) de gevolgen van het HELLP-Syndroom. Welke overigens pas werd vastgesteld NA een autopsie. Dit had al véél eerder opgemerkt kunnen en vooral MOETEN worden. Al haar klachten ruim voor haar bevalling, mijn toestand én haar bloeding na haar keizersnede wezen hierop. Er zijn meerdere medische fouten gemaakt maar vooral communicatie fouten. 

Daar sta je dan... Als nieuwbakken papa én weduwnaar met een kindje van nog maar een paar uurtjes oud in je handen een begrafenis te regelen. 

Nu ik dit weer typ lijkt het toch echt wel op een héél slecht verzonnen soap serie hoofdstuk. 

Zo verschrikkelijk.. Dat gun je niemand, en zeker je eigen ouders niet. 

Dat leven en dood dicht bij elkaar liggen is voor ons dus helaas heel erg duidelijk geworden. Wij zijn het bewijs daarvan. 

Dus bij deze lieve dames en heren, neem jezelf voor lief, je kind voor lief, je partner voor lief, iedereen om je heen voor lief. 

Maar neem het leven niet voor lief en geniet. Elke dag.

Ik schreef er ook een blog over op ons eigen platform. In een net andere context en met nog meer andere aspecten. Interessant? Lees deze dan via onderstaande link:

http://www.perfnotsoperf.nl/2018/08/13/1-mijn-moeder-overleed-nog-geen-24-uur-na-mijn-geboorte-anne/

Nogmaals: GENIET. 

Liefs & XO van Anne, Perf not so Perf