#3 LIFESTYLE BLOG, DEEL 3

"Een kloppend hartje van ongeveer 7 weken.. 

Weer stond onze wereld even stil, want dat was de periode van het meest verschrikkelijke moment in mijn leven....."

Helemaal verbijsterd en vol emoties rijden we terug naar huis. In de auto zegt mijn ex gelijk dat hij dit kindje niet kan gaan opvoeden en voor hem een abortus een "juiste keuze" (sorry als ik mensen hiermee kwets, dat is totaal niet mijn bedoeling!) is. En tuurlijk gaan alle senario's door mijn hoofd heen. Maar dat moeder instinct is zo sterk.. Er klopt al een hartje..
Dagen gaan er over heen, waarbij ik alles meer heb kunnen laten bezinken en samen met mijn ex de conclusie heb gemaakt om toch een abortus te laten plegen, ongeacht hoeveel pijn mij dit deed. Ik wist dat als ik het kindje zou laten komen, ik altijd terug word gezet in mijn verleden. Ik gun mijn kind alle liefde toe en onvoorwaardelijk steun, ik denk niet dat ik dat hem of haar kan geven. Het deed mij ontzettend veel zeer, en vele tranen zijn gevallen.  

[Het ziekenhuis had de avond van het zedendelict een fout gemaakt, door mij wel antibiotica te geven voor eventuele SOA's maar niets tegen zwangerschap..]

We hebben een afspraak gemaakt bij een abortus kliniek en kregen wat informatie over hoe alles in zijn werk zou gaan.
Omdat het om een zedendelict ging, had ik de keus om onder volledige narcose te gaan. Echter kreeg ik, zoals iedereen, eerst nog 5 dagen bedenktijd. En die 5 dagen duren lang.... Je gaat twijfelen en het maakt je zo onzeker. Maar dit was het beste voor het kindje en voor mij. 

De afspraak was gemaakt bij de abortuskliniek en ook de politie was op de hoogte. De dag van de abortus heb ik in een waas beleefd. Ik was niet volledig aanwezig. We moesten plaats nemen in de wachtkamer, totdat we geroepen werden. Toen ik mijn naam hoorde, stond ik op en we volgde de mevrouw naar haar kamertje. Daar werd nogmaals de vraag gesteld, eerst aan mijn ex: "Jullie staan nog steeds achter de abortus?" Waarop mijn ex "ja" antwoordde. Toen richtte ze zich tot mij: "En u ook mevrouw?" Ik kan nog terug, schoot door me hoofd heen.. Maar me hoofd knikte al ja.
Er werd nogmaals een echo gemaakt, die ik overigens niet heb gekeken want dat kon ik niet aan.
Mijn ex werd naar de wachtkamer terug gestuurd en ik werd meegenomen naar de "behandelkamer".
De mevrouw gaf aan, dat de politie ook gearriveerd was, om het vruchtje mee te nemen voor DNA onderzoek.

Het enigste wat ik kon was knikken.. Ik nam plaats op de tafel en de anesthesist begon mij allerlei vragen te stellen.
"Wat doe je in het dagelijks leven?" "Wat zijn je hobby's?" en ineens begon ze over iets totaal anders en ik herinner me dat ik dat vreemd vond dat ze totaal over iets anders begon. Toen voelde ik me lichaam slap worden..

Ik werd wakker op een gang en greep gelijk naar mijn buik, de tranen vloeide. Ik moest even bij komen en kreeg een beschuitje en een kopje thee aangeboden. Niet veel later stapte ik samen met mijn ex in de auto.
Ik voelde me leeg, ik voelde me slecht, ik voelde me boos, bang en verdrietig! Dit hoorde iets moois te zijn en het werd me afgenomen. Dat kindje is me afgenomen..

We reden die dag terug naar ons boerderijtje wat we gehuurd hadden, om te kijken of het me zou lukken om daar te blijven.
Heb die nacht geen oog dicht gedaan en ik wist dat ik zo niet verder kon, we konden niet in het boerderijtje blijven wonen.

Hoe moest ik het nu aanpakken met mijn werk? 
Waar gingen we nu naar toe?
Zou de relatie stand houden door dit alles?

Mijn leven stond op de kop en ik was op van verdriet...

[Tot op de dag van vandaag, huil ik nog steeds om dit kindje. Het is een goede beslissing geweest, omdat ik niet weet of ik ermee had kunnen leven, echter betekend dat niet dat ik geen verdriet erom heb. Ik denk nog vaak aan hem of haar en hoop het kindje vroeg of laat toch te mogen ontmoeten..]

Wordt vervolgd...