7 jaar geleden
3-- Huilen en ruzie, of andersom
Dennis weet niet meer zo goed hoe hij hier mee om moet gaan. Heeft geen idee wat te zeggen en dat irriteert me.
We lopen door de gangen van het ziekenhuis en de krokodillentranen blijven langs mijn wangen stromen, er komt geen zinnig woord uit mijn mond. Alles gaat me in een waas voorbij.
Dennis weet niet meer zo goed hoe hij hier mee om moet gaan. Heeft geen idee wat te zeggen en dat irriteert me, waarschijnlijk als hij wel wat te zeggen had gehad had dat mij ook geïrriteerd.. Hij kan op dit moment niks tot weinig goed doen en dat frustreert hem. Hij vind dat hij zelf ook wel genoeg op zijn bordje heeft. Dat schiet me in het verkeerde keelgat. Hij heeft makkelijk praten, ik heb verdomme een dood kind in mij zitten. Het ene na het andere verwijt word over en weer gegooit. De ruzie loopt zo hoog op dat ik mijn spullen wil pakken en hard de huiskamer deur achter me dichtgooi, zo hard, dat al het glas eruit spat.
Nog geen minuut later gaat de bel, politie. Het was mooi weer en alle ramen stonden open, zei hebben grote delen van onze ruzie op kunnen vangen en wilde even weten of we elkaar heel lieten, pff dat kan er ook nog wel bij.