21-- dit kan hij niet maken..

Blijkbaar heb ik Dennis echt gekwetst. Tenminste zo voelt hij dat. Ik krijg de hele dag berichtjes van hem.

'Nik, we hoeven toch niet zo uit elkaar te gaan?'

'Kunnen we er misschien even samen over praten'

'Je weet toch dat ik ondanks alles van je hou..'

Ik reageer nergens op. Ik voel me rot en ben alles kwijt waar ik zo hard voor heb gewerkt.

'Aangezien het jou allemaal niet boeit, ik heb boef vanmorgen op marktplaats gezet. Hij word morgen opgehaald.'

Mijn bloed begint te koken bij dat bericht. Dat kan hij niet maken? Dat gaat niet gebeuren! Ik ben desduivels. Ik bel hem op dat ik boef nu meteen kom halen. Hij mag en kan mij mijn hond niet afnemen. Hij wuift lachend weg dat ik mijn kans heb gehad om te praten. En het zelf verpest heb door hem zo voor het blok te zetten en mijn spullen te komen halen.

Ik weet niet wat ik hoor. Ìk heb het verpest? Heb ik bij hem iets fout gedaan?! Ik voel me machteloos. Alles lijkt in duigen te vallen.

Verdrietig bel ik mijn broer op met het verhaal dat boef morgen naar een nieuw baasje gaat. En dat ik niet weet hoe ik dat tegen kan houden. Hij probeert me gerust te stellen en hangt op.

Ten einde raad bel ik de jurofoon. Misschien kan ik juridische stappen ondernemen? Misschien kan ik op die manier mijn hondenkind behouden. Die onnozele hond voelt als het enige positieve wat ik aan deze relatie over heb gehouden. Die ga ik me toch niet af laten pakken?! Het gesprek duurt lang. En uiteindelijk schiet ik er niks mee op. Dieren worden bij scheidingen gezien als inboedel. Ik kan dus letterlijk niks tegen hem beginnen.

Dan word er aangebeld. Het is mijn broer. Daar staat hij met een kwispelende springende dolenthousiaste hond! Hij heeft mijn boeffie opgehaald! Ik vlieg hem blij om zijn nek. Wat zou ik toch zonder hem moeten beginnen.