20-- terug bij af...

stil zwijgend en verbijsterd sta ik op de stoep. Ik besluit dat ik hier weg moet. Mijn scootersleutel zit nog in mijn zak. Ik rij naar het dichstbijzijnde winkelplein. Het is midden in de nacht en ik heb nu werkelijk geen idee waar ik naar toe moet.

Huilend bel ik mijn schoonzus op, zei vind dat ik aangifte moet doen. Hij heeft me met geweld mijn eigen huis uit gezet. (Tussen ons was het niet de eerste keer dat hij losse handjes had en agresief was.) Ergens ben ik bang om aangifte te doen. Als hij het hoort word hij woest. Hij heeft al een strafblad uit het verleden. Dus veel goed zal het hem niet doen.

Uiteindelijk besluiten we samen dat ik er een aantekening van laat maken op het politiebureau. Mocht dit verhaal dan verder uit de hand lopen. Staat dit in ieder geval al op papier.

Mijn schoonzus heeft ondertussen contact gehad met mijn ouders. Vanavond slaap ik bij mijn vader. En morgen gaan we mijn spullen ophalen.

Misselijk en met een knoop in mijn maag sta ik de volgende dag om 9 uur met mijn broer en vader voor mijn eigen deur. Als Dennis opendoet zie ik een vlaag van teleurstelling in zijn ogen. Blijkbaar doet het hem zeer. Ik zeg dat ik kom voor mijn spullen en hij laat me binnen.

Als ik mijn spullen pak pakt hij de hondjes en stapt op de scooter. De afspraak was dat de hondjes bij hem zouden blijven tot ik mijn eigen huisje had gevonden. Ik hoor boef janken bij het wegrijden van mij. Dat doet zeer. Boef is mijn kindje. Dat klinkt misschien stom. Maar zo voelt het wel.

Verdrietig pak ik mijn laatste spullen en rijden we naar het huis van mijn vader. Het voelt alsof ik terug bij af ben. Ik zit zonder mijn hondjes, zonder mijn huis, zonder mijn beste vriendin opeens weer thuis.