#2 Lifestyle blog, Deel 2

"De grijns van de jongens vergeet ik nooit meer.. "

Ik ga niet in precieze detail vertellen wat er is gebeurd,dat gaat mij wat te ver. 

Echter is een van de jongens in mij geweest. 
Ze zijn geschrokken van een hoop kabaal dat boven ons vandaan kwam. ( Ik had immers in het begin geroepen dat ik niet alleen was, wat wel zo was. Maar wij hadden een boerderijtje en alleen het onderste gedeelte gehuurd. Blijkbaar heb ik een tussendeur open laten staan met de trap naar boven. Nu bleek mijn kat boven te zijn geweest en iets achter iets aangegaan en ergens vanaf gesprongen ofzo, het klonk net of er iemand liep. Ik ben mijn kat ook nog altijd heel dankbaar, ookal is hij overleden).

De jongens stormde dezelfde route weer terug naar buiten en binnen een paar seconde lag ik daar alleen op bed, verstijfd van angst. Pas toen kwam het besef wat er zojuist gebeurd was. Ik heb allereerst heel snel de voordeur dicht gegooid en ben daarna direct onder de douche gesprongen (Iets wat ik andere meiden wil meegeven, mocht dit je ooit overkomen, hoe vies je je ook voelt etc, ga NIET douche!! Dit omdat je alle sporen van je afwist!) echter stond ik daar totaal niet bij stil. Ik voelde me vies, smerig en walgelijk en wilde alles van mijn lichaam schrobben!! Toen ik een hele lange tijd onder de douche had gestaan, bedacht ik me ineens ;" Misschien komen ze zo wel weer terug en willen ze mij vermoorden". Allerlei gedachtes raasde door mijn hoofd. Ik heb een trainingsbroek en een shirtje gepakt en ben vliegensvlug in de auto gestapt. Paar straten verder ben ik weer gestopt, mijn lichaam trilde, ik was zo emotioneel. Ik wist dat ik niet verder kón en moest rijden. Uiteindelijk heb ik een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd, met de vraag of ik het telefoonnummer mocht van de leidinggevende van mijn ex, omdat er iets heel ergs was gebeurd (Dit was rond 22.30/22.45uur vermoed ik). Uiteraard belde ze mij gelijk op en heb ik in horten en stoten verteld wat er was gebeurd. Ze adviseerde mij in de auto te blijven zitten en even wachten totdat zij had gebeld. Echter belde ze niet de leidinggevende eerst, maar de politie. En daar schrok ik van, want de enige wie ik op dat moment wou spreken was mijn ex!  Ze berichtte dat ze mijn telefoonnummer had doorgegeven en dat de politie mij zou bellen als ik naar het huis terug kon komen. En dat gebeurde ook, een vriendelijke vrouwenstem hoorde ik via de telefoon en gaf aan dat hun er waren en ik dus veilig naar het huis kon komen. Toen ik terug reed (Was 2 straatjes verder) zag ik inderdaad een politie auto staan. Vanaf dat moment verdoofde mijn gevoel weer. Ik ben naar binnen gelopen en ben het gesprek aangegaan met de politie agente. Ze gaf me vertrouwen, echter keek ze wel zorgelijk. Ze vroeg me niet angstig te worden, maar er kwam dadelijk nog veel meer politie bij. Inderdaad, binnen no time stond rondom ons huis alles vol politie. Recherche, mensen van de zedenpolitie, politie met speurhonden, mannen in witte pakken voor DNA onderzoek. Ik zag agenten mijn kapot gescheurde kleren in een plastic tas doen, evenals het beddengoed. Prettig vond ik dat niet, ik was alleen, zoveel gebeurde er om mij heen en ik stond nog vol spanning van wat er pas gebeurd was!

De politie agente wou wat foto's van mij maken, omdat ik de striemen in mijn nek had staan (van de hand op mijn keel tegen het gillen) en o.a een blauwe oog had (Ik ben geslagen omdat ik niet meewerkte in het begin). Dit als bewijs materiaal. Ze vertelde me hoezeer ik geluk heb gehad, dat ik er op dat moment nog stond, gezien mijn verwondingen hadden ze het ook kunnen "afmaken". BAM, die kwam even binnen! Niet veel later arriveerde mijn ouders. Ik herinner me nog goed het gezicht van mijn ouders en vooral die van mijn vader. (Een man van 2 meter en geen prater) Ik zag de woede en verdriet op zijn gezicht. Ook niet veel later arriveerde mijn schoonmoeder en schoonvader. Echter moest ik mee naar het ziekenhuis, de rit er naar toe kan ik me niet meer herinneren. In het ziekenhuis werd ik onderzocht en ik herinner me dat ik dat niet heel bij was. Ik liet het allemaal gewoon over me heen komen. Echter moest er ook inwendige onderzoek gedaan worden,op DNA sporen. Ik heb gehuild en gehuild, dat was wel het laatste wat ik wou. Dat er weer een onbekende aan mij moest zitten op privé plaatsen. Omdat het inmiddels midden in de nacht was, had de politie niet te kiezen voor een man of vrouw, dat lag eraan wie er op dat moment die dienst moest oppakken. En jawel hoor, een man.. Op een of andere manier heb ik mezelf kunnen afsluiten en heb ik alle onderzoeken kunnen afronden. Ik kreeg antibiotica mee voor eventuele SOA's. Daarna werd ik meegenomen naar het politie bureau voor aangifte te doen, dit duurde nog is bijna 2 uur. Dit wouden ze gelijk doen, omdat je op dat moment alles nog wist. Een dag later 'blok' je onbewust bepaalde dingen en vergeet je dingen. Iedereen was meegekomen, mijn ouders en schoonouders. Dus toen ik naar de hal liep waar hun zaten ( Het was inmiddels half 7 's morgens ofzo!!) en ik zag daar mijn ex staan, in millitair met zijn leidinggevende ernaast, hield ik het niet meer.. Alle emoties, spanningen.. Alles kwam eruit. We vlogen elkaar om de nek en we huilden. "Het spijt me zo dat ik je niet heb kunnen beschermen!". Hij heeft daar erg lang mee rond gelopen, met dat schuldgevoel.

We zijn naar mijn ouders huis gegaan en hebben daar een dag en nacht doorgebracht. Daarna hebben mijn ex en ik nog een nacht in ons boerderijtje geslapen, maar dit kon ik niet aan. Vanaf toen ben ik bij me ouders ingetrokken en mijn ex eigenlijk evengoed.

Echter voelde ik me een kleine 2 maanden niet goed, veel overgeven en misselijk, onwijze buikkrampen. We zijn toen naar de huisartsenpost gegaan en daar werd met een echo gekeken. Wat mijn vriend en ik toen op het scherm te zien kregen.. Een kloppend hartje van ongeveer 7 weken.. Weer stond onze wereld even stil, want dat was de periode van het meest verschrikkelijke moment in mijn leven.....

Wordt vervolgd

.