2 jaar geleden naar nu.

2 jaar geleden dat Quinty werd geboren en ik mama werd op 17 jarige leeftijd. 2 jaar dat zo onmogelijk hard is gegaan dat het meeste me voorbij is gegaan aan hoe het allemaal was en soms is. 2 jaar waarin heel veel gebeurt is, waardoor ik anders naar de toekomst ben gaan kijken, en belangrijke keuzes heb gemaakt voor mijn en Quinty haar toekomst.

2 jaar geleden toen Quinty werd geboren was ik een alleenstaande (tiener)moeder van 17, was ik bezig met de opleiding sport en bewegen niveau 3. Ik deed in die tijd er alles aan om zoveel mogelijk nog "tiener" te kunnen zijn, zo ging ik na 1,5 maand na de bevalling weer naar school zodat ik zo weinig mogelijk zou missen van school. niet wetende dat ik zoveel van de baby tijd van Quinty zou missen. Op dat moment werd ik ook heel onzeker, niet over het moederschap maar over mijn eigen uiterlijk ik was veranderd van Demi die 59 kilo weegt naar Demi die bijna 90 kilo weegt. 

Nu 2 jaar later kan ik met trots zeggen dat ik geen alleenstaande mama meer ben, en dat ik weer samen met de papa van Quinty ben. Al durfde ik dat nooit te wensen. Hij is de beste papa voor Quinty die ik kan wensen, het is alsof hij er altijd bij is geweest. Ondanks hij 1,5 jaar niet mee heeft geholpen met de opvoeding. Ik kan aan alles zien en merken dat hij super trots is op Quinty en hij alles nu voor haar over heeft! Ondanks dat hij anderhalf jaar niet heeft mee gemaakt voelt het soms voor mij ook wel zo, ik ben best veel naar school geweest en zag Quinty alleen in het weekend en in de avond. Maar toch ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt dat ik gelijk weer vol voor school ging. Ik heb daar door de belangrijke keuze kunnen maken om van opleiding te switchen. Ik ben in September 2018 over gegaan naar de opleiding Verpleegkundige niveau 4. Het is even wat meer aanpoten met school opdrachten, maar ik ben er van overtuigd dat als ik door zet ik over en paar jaar met trots mijn niveau 4 diploma heb. 

Ondanks ik vol in de opleiding zit en ik nog thuis woon heb ik steeds het gevoel dat ik nog een baby er bij wil, wanneer er weer mensen aan mij vragen "wanneer komt de 2e?" ga ik er steeds meer over na denken. ik weet dat als mensen het vragen ze een grapje maken maar het komt dan wel even binnen. Gelukkig zegt mijn verstand (en mijn vriend) om het niet te doen en eerst de opleiding af te ronden. Altijd heb ik gezegd dat ik pas een 2e erbij wil zodra ik alles op een rijtje heb en baan heb, maar ik had zeker onderschat hoe erg je gevoel kan overheersen.