2. De beslissing, of toch niet...?

In mijn vorige blog legde ik uit hoe ik op het punt in mijn even kwam waarop ik de beslissing moest nemen of ik een kindje in mijn eentje wilde proberen te krijgen. Heb je deze blog nog niet gelezen, dan kan dat hier. 

Ik ging op reis om na te denken over het moederschap. Ik zeilde naar Antarctica. Een paar maanden op een boot om na te denken over de grootste beslissing in mijn leven. Dat ik moeder wilde worden was voor mij niet ingewikkeld. Dat wist ik al van jongs af aan. Maar dat het op deze manier "moest" vond ik wel ingewikkeld. Niet voor mezelf, want ik wilde dit en wist dat ik het kon, maar ik voel zo'n grote verantwoordelijkheid naar mijn toekomstige kind(eren) toe. Want de beslissingen die ik nu neem, hebben voor altijd impact op het leven van mijn kind(eren). En dit kan zowel positief als negatief uitpakken. 

Ik had 2 keer eerder een kinderwens consult gedaan bij een kinderwenscoach (ja die bestaan echt!) om de verschillende mogelijkheden te bespreken en te kijken wat bij mij past. Ik was erg enthousiast over co-ouderschap met een homostel. Op die manier kon ik wensvaders helpen, gaf ik mijn kindje een vader (of twee) en had ik hulp, steun en gedeelde liefde met (een) andere ouder(s). Ik had daarvoor direct een stel in gedachten. Zij stonden op hetzelfde punt en wilden hetzelfde. Echter gaven zij al vrij snel aan dit niet met mij te willen, omdat ze liever samen iemand nieuw leerden kennen (ik was met een al langer bevriend en de ander was daar de partner van). Ik voelde me afgewezen en dat stak. Hierdoor ging ik wel nadenken of dit écht was wat ik wilde en stelde ik mezelf de vraag waaróm ik dit wilde. Mijn conclusie was dat het (naast een vader voor mijn kind) vooral een praktische overweging was, omdat ik eigenlijk niet goed wist hoe ik het alleenstaande moederschap moest combineren met mijn werk als verloskundige (met 24 uursdiensten). Maar als ik echt ging voelen dan brak mijn hart bij het idee dat ik mijn kindje de helft van de tijd zou moeten missen. Mijn overwegingen waren dus niet zuiver. Terug naar af en op reis. 

Op het schip dus. Met mijn mede zeilers praatten wij uren over het leven, de zin van het leven en wat een leven leuk, mooi en waardevol maakt. We waren een internationaal gezelschap van over de hele wereld, met veel gepensioneerden aan boord (want wie kan er nou een paar maanden weg van huis?). Allemaal met een andere achtergrond en iedereen staat uiteraard anders in het leven. Door de verschillende achtergronden en de generatiekloof werd mijn wens niet door iedereen begrepen en kreeg ik flink wat tegengas. Precies wat ik nodig had om mijn gedachten en wens helder te krijgen. Een kind krijgen mocht namelijk geen opvulling zijn van mijn eenzaamheid. Ik moest helder krijgen dat het een diepgewortelde wens was waar ik niet omheen kon. Dit lukte. Na een paar maanden kwam ik weer thuis. Het normale leven begon weer. Maar ik kon er niet wennen. Gek dat je na een week op zo'n schip al denkt dat dat je leven is, maar eenmaal weer thuis het moeilijk is je eigen al bekende leven weer naadloos op te pakken. Zo'n reis verandert je. Mijn kinderwens kwam dus weer even op een lager pitje te staan. Ik worstelde om mijn plekje in de maatschappij weer te vinden én daar tevreden mee te zijn. Dit duurde een paar maanden. 

Een paar maanden later. Ik was weer klaar om mijn kinderwens verder te onderzoeken. Ik besloot niet meer voor de optie co-ouderschap met een homostel te gaan. Ik vond de tijd te kort om een stel te vinden, lang genoeg met elkaar te daten om erachter te komen of het klikte (want het is toch een verbintenis voor het leven) en het voelde beperkend voor mijn eigen geluk. Wat als ik later iemand zou tegen komen die aan de andere kant van het land woonde? Daarnaast was ik bang dat als zij onverhoopt uit elkaar zouden gaan, dat er dan eventueel nog 2 nieuwe partners in het leven van mijn kind zouden komen waar ik niet zelf voor kon kiezen. En als laatste was ik bang om een derde wiel aan de wagen te worden. Deze optie viel dus af. 

In mijn omgeving kende ik verder niemand die ik zou willen vragen om mijn donor te zijn, dus ik besloot het dan toch echt alleen te doen met een (onbekende) donor. Mijn laatste obstakel voor ik een beslissing durfde te nemen over alleenstaand moederschap was dat ik al jaren heimelijk een crush had op iemand. Helaas zat hij in een relatie en toch dacht ik altijd dat het wederzijds was (die signalen kreeg ik vaak van verschillende kanten). Ik was niet van plan me in die relatie te mengen en dat heb ik ook niet gedaan, maar ik moest de tijd nemen om te ontdekken of dit meer was. Ik wilde namelijk niet zwanger worden van een donor en er dan achterkomen dat wij toch echt voor elkaar gemaakt waren en samen een kindje zouden kunnen krijgen. Ik gaf mezelf een half jaar. In dat half jaar veranderde er helemaal niks, dus ik besloot me aan te melden bij MCK, een kliniek die oa alleenstaande moeders helpt met hun kinderwens. Intussen werd ik 40 en gaven mijn broertje en mijn beste vriend mij op mijn verjaardag een schop onder mijn kont. Hij zei: "wacht niet te lang, dan krijg je spijt. Jij wacht altijd tot alles perfect is, maar het leven is niet perfect, dus ga ervoor!". En mijn beste vriend over mijn worsteling een kind zonder vader op de wereld te zetten: "Iedereen krijgt het voor zijn kiezen in het leven. Dit is het dan voor jouw kindje, maar alle liefde die jij te geven hebt compenseert dat wel. Er zijn ergere situaties waarin een kind op kan groeien." Dat was het (stevige) duwtje in mijn rug dat ik nodig had. Ik ging ervoor. In mijn eentje. Met een donor. Maar eerst... eerst ging ik nog op coachingsreis. Een week lang in de stromende regen door Noorwegen ploeteren, slapen in de buitenlucht (stromende regen) zonder tent. Afzien in combinatie met coaching bracht mij tot de allerliefste kern van mijn zijn. Ik wilde alle ballast van mijn leven tot dan toe (niet heel dramatisch hoor, maar ik droeg toch wel wat negativiteit met me mee) achter me laten, zodat ik mijn toekomstige kind er niet mee zou belasten. Dat lukte. Er gebeurden hele bijzondere dingen. Daar in de mist werd het me allemaal duidelijk... Ik kwam als herboren terug, voelde me niet meer eenzaam, dus ik wist nu zeker dat ik het om de juiste redenen ging doen. Een week later had ik mijn intake bij MCK. 

Tijdens de coachingsreis had ik hele mooie lieve mensen ontmoet. Toen ik een week thuis was, mijn intake had gehad bij MCK en een donor had uitgezocht (daarover in een later blog meer) belde een van hen op en zei: "Ik wil jouw donor zijn...". 

Wil je mijn leven volgen, volg me dan op www.instagram.com/juuds_singlemom_life.