4 jaar geleden
#18 Vaderdag
Al sinds Moederdag voorbij is ploppen ze overal op mijn Facebook tijdlijn voorbij: advertenties voor Vaderdag. Of het nu gaat om een gereedschapskist, een kaartje of een superschattige baby met een romper waarop staat dat haar papa de beste is. Het steekt. Niet alleen omdat mijn eigen vader schittert in afwezigheid. Maar ook omdat ik er niet in ben geslaagd om A. iets anders te bieden in zijn leven.
Mijn ouders zijn al uit elkaar sinds ik 3 jaar oud was. Ik weet dus niet beter dan dat mijn ouders niet samen zijn. Elke 2 weken ging ik het weekend naar mijn vader. Buiten dat mijn vader het geweldig vond om mijn moeder te sarren door dingen te doen als mij op de voorstoel van de auto mee te nemen, waren er verder weinig problemen. Totdat er een nieuwe vrouw in zijn leven kwam en daarmee ook een stiefbroer voor mij. De details zal ik voor deze blog achterwege laten, maar de weekenden waren erg traumatisch en toen ik een jaar of 10 was stopte ik met naar mijn vader's huis gaan.Ik heb altijd geprobeerd de band tussen mij en mijn vader te behouden, voor zo ver die er was. Maar eenrichtingsverkeer loopt een keer dood en de laatste keer dat ik mijn vader heb gezien was in een rechtzaal omdat hij wilde aantonen dat hij geen alimentatie meer voor me kon betalen. Want (zo waren zijn woorden) "Waarom zou je moeten blijven betalen voor een kind dat je nooit hebt gewild? "
Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend toen ik 9 jaar oud was. Na mijn ervaringen bij mijn vader thuis met 'nieuwe gezinsleden' stond ik uiteraard niet te springen. Ik heb het deze man dan ook niet makkelijk gemaakt. Maar hij ontpopte zich tot een stiefvader die ik ieder kindje zou gunnen. We botsten soms ontzettend. Maar uiteindelijk probeerde hij altijd te doen wat goed was voor mij. En het was voor hem ook niet makkelijk, met een moeder die eigenlijk altijd partij trok voor mij. En dat wist ik.Hij is een aantal jaar geleden overleden aan kanker. Ik mis hem nog vaak en vind het jammer dat hij nooit de mogelijkheid heeft gehad om A. te ontmoeten en een opa voor hem te zijn. Hij was voor mij meer een vader dan mijn eigen vader ooit is geweest. En daarvoor ben ik hem dankbaar.
Tsja, en dan A. zijn vader. Jullie kunnen in mijn andere blogs lezen hoe geweldig dat er momenteel voor staat. En als ik dan al die leuke advertenties op Facebook of de reclames op tv zie, dan overvalt me weer dat schuldgevoel. Ik had A. zoveel beter gegund. Zoveel meer. Een compleet gezin. Een aanwezige vader. Een maatje voor zijn moeder. Een twee eenheid die samen voor een kindje heeft gekozen, samen de lasten delen, het verdriet, de twijfels, maar ook de geweldige dingen. De pret en eerste momenten. Samen trots zijn op wat A. allemaal al kan en hoe hij ontwikkeld.
Maar helaas. En dus wacht ik geduldig tot Vaderdag voorbij is. De reclames weer verdwijnen en de advertenties niet meer steken. Op Vaderdag zal ik aan ze denken. Mijn opa, die is overleden. Mijn vader, die me niet wilde. Mijn stiefvader, die nooit opa zal zijn.
Ik wens alle vaders (en moeders ;) ) een hele fijne Vaderdag. Ik hoop dat jullie genieten van een heerlijke dag in het teken van Vaders.