4 jaar geleden
#17 Het telefoontje
Al de hele ochtend kijk ik af en toe naar mijn telefoon. Bang om de oproep al te hebben gemist. Gelukkig is dit niet het geval als ze om half 2 eindelijk belt. De coordinator van de begeleide omgang.
Het halve weekend heb ik in een soort rode waas doorgebracht. Man wat was ik kwaad. Meestal zijn die gevoelens na een nachtje slapen wel wat afgekoeld. Maar dit keer niet.
Zondag middag begon ik eindelijk wat te kalmeren. Ik had er met een aantal mensen over gepraat en de meeste raadden toch wel aan om die 6 afspraken tot de evaluatie af te maken. Dan had ik in elk geval mijn goede wil laten zien. Zelf was ik het hier absoluut niet mee eens. Ik vond (vind nog steeds) dat ik vaak genoeg over mijn grenzen ben gegaan en genoeg goede wil heb laten zien. Maar ik stond in ieder geval wat opener om het telefoongesprek gewoon maar af te wachten en te zien wat ervan zou komen.
Gelukkig had de coordinator heel veel begrip voor mijn gevoel. Ze wilde graag weten wat precies mijn gevoelens en gedachten waren over de situatie en waar voor mij het probleem precies in zat. Dat is voornamelijk het gevoel dat het me geeft als hij niet op komt dagen of op tijd komt. Dat hij het niet belangrijk genoeg vindt. Dat zijn zoon niet belangrijk is. En dat na alle gezeur over 'dat ik hem bij hem weghield'.
Ja joh, absoluut.
Ik heb haar eerlijk gezegd dat als ze mij vrijdag had gebeld ik de boel gewoon had willen stopzetten. Maar dat ik inmiddels wat ben afgekoeld en open sta om naar voorstellen van haar kant te luisteren.
Zij stelt voor om het eerstvolgende bezoek gewoon door te laten gaan, maar dat zij meteen daarna met X. gaat praten om eens uit te vinden hoe het voor hem nou zit en of er een verklaring is voor zijn gedrag. Drie dagen later heb ik een gesprek met haar en de vrijwilligster om dan te bespreken hoe we verder gaan, of we uberhaupt verder gaan. Want 1 ding was voor haar wel duidelijk: een kind heeft recht op beide ouders, maar niet ten koste van alles. En dat gaat het nu wel.
Ik ben hiermee akkoord gegaan, maar wel met als harde eis dat als hij weer te laat zou zijn A. en ik weggaan. Of X. nou een appje, telefoontje, postduif of voor mijn part een rooksignaal stuurt. Wij zijn gewoon weg. Dit vond zij prima.
Ik ben blij dat ik voor mezelf die grens heb mogen stellen. 3 jaar geleden had ik dat niet gedaan. Ik ben sterker dan ik toen was. Mamaleeuw die haar welpje beschermt waar ze kan. Maar ook zichzelf. Zoals ik het nu voel denk ik dat de regeling weinig zin meer heeft, maar wellicht dat de coordinator een echt goede reden voor dit gedrag kan vinden als ze met X. in gesprek gaat. Het zal mij benieuwen.
Dott
Absoluut. Je bent een topper!
Breintje
Snap ik helemaal! Ik heb gelukkig ook meer dan genoeg bewijs dat ik mijn stinkende best heb gedaan al die tijd. Jij en ik komen er wel met onze kindjes ??❤️
Dott
Wat een lieve reactie ❤ tsja idd. Welke reden kun je hebben voor zoiets he? Bizar. Maar goed, op mij afschuiven kan hij proberen maar die mensen hebben mij ook meegemaakt nu. Ik was er.. op tijd. Met A. Ik heb in niks tegen gewerkt. Ik heb zelfs een doktersafspraak verzet omdat er anders die week geen bezoek kon plaatsvinden. Ik durf echt met een gerust hart te zeggen: dit ligt niet aan mij. En het heeft ook nooit aan mij gelegen. Ik wilde ook nooit iemand worden die zou zeggen: jij mag je kind niet zien. Maar t gaat momenteel ten koste van mijzelf en daarmee van A.
Breintje
Ik zelf ben bang dat hij gewoon heel zielig gaat doen en het allemaal op jou afschuift. En even heel eerlijk.. wat voor geldige reden kan je in godsnaam bedenken om je kind zo te laten stikken? Als mijn kind(eren) ooit niet bij mij zouden kunnen zijn zou ik dagelijks aan de telefoon hangen, alles van ze willen weten en geen seconde voorbij laten gaan zonder te vechten om ze weer bij mij te kunnen hebben. Verwekker van mijn dochter vindt 1 appjr in de maand genoeg blijkbaar. Och wat is hij zielig, ovh wat mist hij haar. Walg ervan. Succes sterke vrouw, hopelijk komt er snel écht rust voor jou en je kleine man. ??