#15 Afspraken maken & eindelijk wat hulp

Toen we ons nieuwe huurhuis kregen aangeboden, maakte ik met J. een afspraak. Alle ellende zou in het oude huis blijven. In het nieuwe huis zouden we een frisse start maken. Dit betekent: geen geweld meer! J. belooft beterschap. We gaan samen naar zijn psycholoog en we spreken het daar uit. Eindelijk kan ik ook mijn hele verhaal kwijt, ook al is het bij J.'s therapeut. Het is enorm bevrijdend om dit te kunnen doen. Zeker aangezien zijn psycholoog het volledig met mij eens is: dit hoort NIET bij J.'s ziektebeeld! Hij is niet zielig en hij moet dit probleem gaan aanpakken. En daarnaast moet ik natuurlijk ook aan mijn eigen problemen werken. J.'s psycholoog wil hem vanaf nu vaker zien en geeft hem (en mij) wat handvatten om met deze situatie om te gaan. Vol goede moed gaan we hiermee aan de slag.

Eenmaal thuis denk ik na. Het voelde zo fijn mijn verhaal aan een onpartijdig iemand kwijt te kunnen. Ik neem de grote stap en ga naar de huisarts voor een verwijsbrief. Ik wil ook hulp. Gewoon voor mezelf. 
Mijn huisarts regelt diezelfde dag nog een verwijsbrief en geeft me een lijstje mee met namen en telefoonnummers van psychologen waar ik eventueel een afspraak kan maken. Ik kies een psycholoog in een nabijgelegen stadje. Ik wil niet met iemand praten in mijn eigen dorp. Ik vind de anonimiteit wel prettig. Al snel is de afspraak gemaakt en ik kan binnenkort al terecht!

J. werkt op zijn eigen manier ook aan zijn problemen en gaat inderdaad regelmatiger naar zijn psycholoog. Vaak rijd ik hem er heen, omdat het aardig uit onze buurt is. Het is namelijk een psycholoog waar hij ook al bij liep toen hij nog bij zijn moeder woonde en zijn kantoor is dus een uur bij ons vandaan. Ik vertrouw J. niet om er zelf met het openbaar vervoer naar toe te gaan. Ik ben bang dat hij dan ook meteen even een bezoekje brengt aan zijn moeder, omdat hij daar dan toch in de buurt is. Dit terwijl hij op aanraden van zijn psycholoog nu juist even verminderd contact heeft met zijn beide ouders. 

Het lijkt iets beter te gaan, maar we moeten voor ons nieuwe huis wel nog wat zaken regelen. Zo moeten we eigenlijk een gezamenlijke rekening openen. Na wat informatie opvragen bij verschillende banken, zie ik dit absoluut niet zitten. Dit omdat J. soms impulsaankopen doet. Iets wat wel bij zijn manische-depressie hoort. Ik kan hem dus niet vertrouwen met (mijn) geld. Het is al eens eerder voorgekomen dat hij met het openbaar vervoer naar een afspraak met zijn psycholoog ging en terug kwam met een megadure gitaar. Iets wat hij altijd is blijven goedpraten, aangezien het een 'one of a kind' gitaar was. Een collectors item die later veel geld waard zou worden. Zijn ouders praatten dit uiteraard weer goed. 
Maar bij een gezamenlijke rekening zou hij dus ook mijn geld hier (zonder mijn toestemming) voor kunnen gebruiken. Dat is iets wat ik absoluut niet wil. Zoveel verstand heb ik nog wel.. 

We besluiten dus niet om een gezamenlijke rekening te openen, maar een betaalrekening te openen en deze op mijn naam te zetten. Zo ben ik de enige die bij dit geld kan. J. is het hiermee eens, hij weet dat hij soms stomme uitgaven doet waar hij later spijt van heeft. Hij heeft echt iemand nodig die hem tegen zichzelf beschermd. En zeker nu het ook om mijn geld gaat. 
Op deze nieuwe betaalrekening storten we allebei een bepaald bedrag per maand en daarvan worden dan alle vaste lasten betaald. J. stort een groot deel van het geld dat binnenkomt via zijn uitkering op die rekening. Op deze manier blijft er weinig geld voor hem over om impulsaankopen te kunnen doen. 

Naast het feit dat ik ons gezamenlijke geld beheer, beheer ik ook J.'s persoonlijke rekening. Ongeveer één keer per maand kijk ik naar zijn uitgaven en houd ik in de gaten of hij ook nog een beetje geld kan sparen. Ik ben net bezig met mijn maandelijkse controle wanneer ik een uitgave op zijn rekening voorbij zie komen waar ik enorm van schrik!