Zoveel pijn, maar het niet kunnen zeggen

De dag voor kerst

Onze tweede kerstdag verliep even anders dan we hadden verwacht. Donderdag was ik met Léna naar de dokter geweest omdat ze terugkerende koorts had. Er zat dan wel een week tussen, maar het zat me echt niet lekker. Helemaal met de feestdagen in het vooruitzicht. Dus gebeld en kon ik daar binnen 1 uur terecht. Léna was voorheen altijd wel rustig bij de dokter, maar dit keer was zeker anders. Ik hield haar hoofd met 1 hand vast, en haar handjes met mijn andere hand. Ik drukte haar stevig tegen mij aan zodat de huisarts in haar oortjes kon kijken. Wat heeft zij gekrijst zeg. Gewoon van het ongemak, en van de pijn. Want ze heeft dus een keel- én oorontsteking! Nu was het alleen de vraag; is het een virale of bacteriële infectie.

We hebben er voor gekozen om 3 maal daags pijnstilling en neusspray te geven. Want oorontsteking doet echt heeeel veel pijn. Antibiotica hebben we in huis gehaald, maar zouden we alleen starten mocht het erger worden.

Léna was dus al wat dagen hangerig, had hoge koorts en sliep veel. Nu ze 3x daags paracetamol kreeg voelde ze zich echt wel een stukje beter en zakte de koorts gelukkig langzaam naar verhoging. Omdat het niet goed voelde om met haar rond te slenteren, hebben we de kerstdiners naar ons huis verplaatst. Zo konden de etentjes alsnog door gaan en kon Léna lekker in haar eigen bedje slapen.

Tweede kerstdag 

Tweede kerstdag zouden Léna haar opa en oma om 16uur komen. Zo konden wij nog onze rust pakken en het huis een beetje in orde maken. Léna dacht daar alleen anders over. Ze ging met geen mogelijkheid slapen. Waar ze de afgelopen dagen overdag 2x 2uur sliep, bleef ze deze dag 12 uur lang wakker😳. Ze wou absoluut geen speen, geen knuffel en zette het op het krijsen. Zolang ze maar gewoon beneden bij ons kon zijn, en vollop aandacht kreeg, dan was het gewoon de oude lieve Léna. Rond 18:30 was ze zo moe, dat we het wel weer durfde te proberen om haar in bed te leggen. En dat ging goed! Ze sliep gelijk (wat normaal voor haar is). Nu werd ze alleen na 1,5uur wakker en zette het weer op het krijsen. Ze wou opgepakt worden, maar zette zich daarna van je af. Ze overstrekte haar rug waardoor het lastig was om haar vast te houden. Maar je mocht haar ook niet neerzetten. Dit duurde een aantal minuten, en omdat het niet minder werd, raakte ik in paniek.

Paniek maar dan in mijzelf. Dit was echt niet goed, ze heeft zo veel pijn, misschien is het wel een blaasontsteking, of zit haar keel zo dicht dat ze stikt? Alle doemscenario's gingen door mijn hoofd. Ik nam haar al krijsend en wurmend mee naar beneden waar Tim en mijn schoonouders aan tafel zaten. 'Dit is niet goed hoor, ze heeft echt pijn en we moeten wat doen'! Ze zagen gelijk dat het menes was. We hebben haar dan ook de antibiotica gegeven die we al in huis hadden, en ik ging de huisartsenpost bellen. Tim pakte alvast een vluchttas voor Léna in.

Huisartsenpost 

Eenmaal een kwartier verder kreeg ik de HAP aan de lijn. We hebben alle symtonen, medicijnen en bezorgdheden doorgenomen. Waarop eigenlijk de conclusie was: 'U heeft alles gedaan wat we hier ook zouden doen. Pijnstilling, antibiotica en neusspray. Ze is hartstikke alert en niet benauwd, dus geen reden tot paniek'. Wel rade ze een wat sterkere pijnstiller aan, die werkt wat beter bij KNO (Keel-, Neus-, Oorpijn) klachten.

Dus zodoende ging ik met mijn schoonvader Nurofen halen in het ziekenhuis waar de apotheek wel open was. Ik kon niet bij Léna blijven, dat oorverdovende ontroostbare gekrijs, ik kon dat niet handelen. Dan ben ik gewoon binnen 1minuut overprikkeld. Ik was dus blij dat ik er even uit kon.

Uiteindelijk is Léna tussen 23 en 24uur in slaap gevallen. Thank God! Tim en ik waren natuurlijk ook dood op, dus doken ook ons nest in. Normaal gesproken heb ik medicijnen die me helpen door te slapen, maar omdat ik niet wist wat de nacht zou brengen, heb ik die bewust niet genomen. Gevolg: Léna en Tim slapen, en ik wordt elk uur wakker en 5uur klaar wakker..

Mijn verdriet

Maar, voordat we in slaap vielen hebben we natuurlijk de situatie even besproken. In het begin zat ik tegen mijn tranen te vechten maar besefte al snel dat dit mijzelf niet rustiger maakte. Eenmaal nadat ik me toe had gegeven aan het verdriet, overvielen de tranen me. Wanneer er iets mis gaat met Léna, dan ga ik zó in overlevingsstand. Ik regelde de dingen die gedaan moesten worden, hield het overzicht en vroeg aan Tim of hij een vluchttas kon inpakken. Mijn gevoelens schakelde ik uit, want èn èn is geen optie.