Zon en maan en sterren

Sinds dit schooljaar zit mijn oudste in groep 3. Daar is ze heel erg blij mee. Eind vorig jaar wilde ze al heel graag leren lezen, schrijven en rekenen. Samen met school hebben we dat met haar en een vriendinnetje dan ook opgepakt.

In de zomer kon ze dan ook haar broertjes voorlezen, brieven schrijven naar opa&oma en papa helpen met kleine sommetjes. Ik vind het leuk dat ze zelf aangeeft wat ze wil leren en help haar daar mee. Omdat haar vader en ik voor het werk ook veel anderstalig spreken, willen de kinderen ook graag Engels leren. Daar helpen we ook bij.

Nu in groep 3 mag ze eindelijk ook op school officieel leren. Tijdens de ouderavond werd er uitgelegd dat er gewerkt wordt met een systeem waarbij elk kind oefeningen op eigen niveau kan doen. Een prima systeem volgens mij, want niet alle kinderen zijn hetzelfde. Dat iedereen in zijn eigen tempo kan leren lezen, rekenen en al het andere lijkt me prima. Ook dat dat per onderdeel wordt bekeken. Wie heel goed is in taal, heeft wellicht meer moeite met rekenen en omgekeerd.

Tijdens de ouderavond werden er wel bezwaren opgeworpen en ontstond er een discussie. Vooral omdat er in de klas op het bord komt te staan wie er in het ‘zon’-groepje zitten. (dat is het hoogste level). In vorige groepen heeft dit geleid tot pesten tussen de kinderen onderling. Ik schrok daarvan. Tijdens de unicef-sponsorloop mochten we het eindelijk niet over winnaars hebben, want we zijn allemaal winnaars, maar in de klas worden de zon-kindjes wel als ‘speciaal’ gepresenteerd. Dat lijkt me de omgekeerde wereld. Tijdens sporten is er een winnaar en die krijgt een podium. Dat zijn de regels van het spel en zo zit de wereld in elkaar. En je wint niet altijd. Wat je moet leren, is dat dat niet erg is. Dat moeten wij de kinderen van nu leren. Een keer verliezen hoort erbij. Dan baal je en zet je je schouders eronder om een volgende keer te winnen. Wat belangrijk is, is dat het je niet minder maakt als je verliest. Net zoals het je niet minder maakt als je een sterren-kindje bent, of dat het je meer maakt omdat je een zonne-kindje bent. In leren zijn er geen winnaars. Ieder kind mag er zijn en ieder kind is goed precies zoals hij/zij is.

Toch blijkt het landelijk te spelen. Dit weekend was er zelfs een column in de volkskrant aan gewijd. De conclusie was dat kinderen heel goed doorhebben wat het betekend om een ster, maan of zon te zijn. En dat dit impact heeft op het zelfbeeld en daarmee ook hoe ze in het leven staan. Het is een moeilijk onderwerp en ik ben benieuwd hoe pedagogen hierover denken. dat heb ik nog niet kunnen vinden. Ik leer mijn kinderen in ieder geval dat je intellectuele capaciteiten je niet meer of minder maken dan wie dan ook. Dat verschil maak je met hoe je in de wereld staat. Ik hoop dat meer ouders dat doen. Dan is misschien de discussie over zonnen, manen en sterren ook niet meer nodig.