Zomervakantie: een dubbel gevoel

De laatste week voor de zomervakantie staat in het teken van afsluiten. Afsluiten en afscheid nemen. Tijdelijk afscheid nemen van de juf, de school en de klasgenootjes, definitief afscheid nemen van groep drie, van de stagiaire en de meesters en juffen die niet terugkomen na de zomervakantie. Ik heb zelf nog niet zo stilgestaan bij het afscheid, totdat Dunya op een middag huilend uit school komt. “Wat is er gebeurd?” vraag ik bezorgd. “De kinderen van groep acht gaan weg!” huilt ze. Juist, de kinderen van groep acht. Wie horen daar ook alweer bij? “Ik ga ze zo missen!” snikt Dunya. Ach ja, afscheid nemen doet pijn, dat weten we al. En dat gaat bij achtste groepers altijd gepaard met emoties, die Dunya feilloos oppikt en overneemt. Ook al kent ze ze nauwelijks.

stagiaire

Een paar dagen later staat de stagiaire bij de deur en schudt alle kinderen de hand. Zij gaat na de zomervakantie naar een andere stageschool om haar opleiding voort te zetten. Dat vind ik een goede zaak. Ik heb als onderwijsassistent een schat aan ervaring en vergelijkingsmateriaal, omdat ik noodgedwongen op veel verschillende scholen heb gewerkt. Dat neemt niet weg dat ik het afscheid altijd moeilijk vond en dat ik weet dat dat nooit went. Dunya kent dat gevoel ook. De laatste tijd is dat afscheid iets te vaak voorgekomen en daardoor zijn we nu allebei extra vatbaar voor emoties. Dunya duikt in mijn armen nadat ze juf Akke een hand heeft gegeven en huilt dikke tranen.

Afscheidsmusical

Hoe anders ging het afscheid van het kinderdagverblijf. Ik in tranen en Dunya die ineens riep: “doeiii” en naar de deur rende. Niks emoties. Wat valt er te huilen, ik mag naar school! Hoe anders is dat nu. Tranen omdat het vakantie is en tranen omdat er een juf weggaat en zelfs tranen bij de afscheidsmusical van groep acht. Ze weet nu dat afscheid nemen pijn doet en kan nog niet goed het onderscheid maken tussen afscheid nemen van iemand die je goed kent of van kinderen die toevallig bij je op school zaten. “Ik ga Odalys zo missen” zegt Dunya als ze achterop de fiets zit onderweg naar huis. Ik stop verbaasd met trappen. Odalys, gaat het daar om? Ik schud mijn hoofd. Laat maar. Ze wil haar verdriet even kwijt en zoekt een reden. Van mij mag ze. Ze kiest daarvoor een meisje uit groep acht met wie ik twee jaar geleden een tijdje gelezen heb. Dat er een ander meisje van groep acht weggaat waarmee ik veel meer gelezen heb, en een band heb opgebouwd, ontgaat haar volledig.

Beste vriendin

De laatste schooldagen verlopen rustig. Dunya viert haar verjaardag alvast, want ze is in de vakantie jarig. Na schooltijd is er nog een afscheidsfeestje voor de meesters en juffen die niet terugkomen na de vakantie. Dunya deelt bloemen uit en speelt op het schoolplein. Als we weggaan wensen we iedereen een fijne vakantie en gaan naar huis. Ze moppert wel even over dat ze geen vakantie wil en iedereen gaat missen, maar voor de rest vallen de emoties in eerste instantie wel mee. Na het afscheid van haar beste vriendin die de hele zomer naar Pakistan gaat en waarvan het maar de vraag is of ze terugkomt op dezelfde school, komen de tranen. Er is gelukkig afleiding omdat ze de week erna op kamp gaat. Daar heeft ze zich erg op verheugd. Uiterlijk heeft ze haar emoties snel onder controle.

Stomme vakantie!

Dunya droogt haar tranen, maar daarna zoeken de emoties een andere uitweg. Eerst krijgt ze vreselijke oorpijn en moet ze haar kampweek afbreken. Als de pijn weg is, bots ik geregeld met haar gedrag. Ze luistert slecht, is dwars en geeft een grote mond. “Stomme vakantie!” roep ik op een dag. “Afschaffen die schoolvakanties. Dit is waardeloos!” En dan ineens na een paar dagen komt de omslag. “Wat was het een goeie dag vandaag hè?” zeg ik nog maar eens als ik Dunya in bed stop en een extra knuffel geef. “Heel goed geluisterd en we hebben geen ruzie gemaakt. Fijn is dat!” Vanaf dat moment is de vakantie weer leuk. We kunnen weer op tijd de deur uit en kunnen weer leuke dingen doen. Ik beloon haar met wat extra zelfstandigheid. Ze mag alleen in de speeltuin blijven. Bij de speeltuin is een boot waar ook kano’s en waterfietsen zijn. De beheerder is de opa van een vriendinnetje. “Als er iets is ga je naar de boot of kom je naar huis” spreek ik met haar af. Een half uurtje later komt ze thuis met verhalen over de speeltuin en over waterfietsen. Ik ben trots op haar en zeg dat natuurlijk ook. Ze wordt groot, mijn kleine meisje. En daar heb ik, gek genoeg, helemaal geen moeite mee.

Nieuw schooljaar, nieuwe kansen

Nu kunnen we ons richten op nieuwe dingen. Het nieuwe schooljaar bijvoorbeeld. Dan gaat ze naar groep vier! Al is dat nog best ver weg. Eerst maar lekker vakantie vieren. Nieuwe vriendinnetjes maken en dan weer afscheid nemen…. En daarna gaan we afscheid nemen van de oude school. In september verhuist de school naar een spiksplinternieuw gebouw en ook dat zal wel even dubbel zijn. Maar het went waarschijnlijk ook wel snel. Dit schooljaar is afgesloten. Niet zonder slag of stoot, maar emoties horen erbij. Natuurlijk mag ze verdrietig zijn om allerlei dingen, maar uiteindelijk ben ik vooral trots op haar dat ze zich daar toch overheen zet en ondanks alles gaat genieten van de vakantie. Wie weet wat voor leuke dingen en mensen we tegenkomen deze vakantie en daarna. Afscheid nemen went nooit, maar het biedt ook weer nieuwe kansen.