Snap
  • Kind
  • kinderen
  • mamaplaats
  • instagram

Zo wil IK het dus NIET!

Begrijp me absoluut niet verkeerd, want iedereen doet het op zijn of haar eigen manier. Opvoeden. Dat neemt niet weg dat je er nooit wat van mag vinden, er iets over zeggen is een tweede. Dat ligt meestal wel gevoelig. 

Vol verbazing (wel onopvallend) sta ik te kijken hoe 2 vrouwen in discussie gaan met het kleine jongetje wat bij hun staat. Ik probeer de relatie te schetsen. Waarschijnlijk is 1 van de vrouwen de moeder van het jongetje en de andere vrouw is zijn oma. Terwijl ik al enige minuten bij hetzelfde paar schoenen sta te kijken hoor ik de 2 vrouwen tegen elkaar praten. "Hij heeft echt nieuwe schoenen nodig ma, ik vind deze mooi maar hij wil die andere". Oke, dat kan natuurlijk heh, iedereen heeft zijn eigen smaak en uiteraard vinden kleine kinderen (grote trouwens ook) vaak andere dingen mooi dan hun ouders. Het gesprek vervolgt zich "Kom op Pim, pas die schoenen even" Laten we het jongetje voor het gemak even Pim noemen. Maar Pim heeft een ander plan en daar valt schoenen passen niet onder. Hij begint te huilen want Pim heeft geen zin. De oma begint zich ermee te bemoeien " Toe nou schat, pas de schoenen even, mama en ik zijn benieuwd hoe mooi ze bij je staan". Pim interesseert het bij lange na niet hoe die schoenen hem staan en roept huilerig dat hij niet wil passen en dat hij de schoenen niet mooi vind.

Nu zal iemand die dit leest vast denken, lekker boeiend Zarai, loop gewoon die winkel uit en doe wat je moet doen. Dat deed ik niet, ik moest en zou zien hoe dit af zou lopen. Bij de moeder van Pim zie ik enige onrust ontstaan "Pimmie, ik vraag ik het nog 1 keer, wil je die schoenen even passen". Had ik al gezegd hoe oud ik het jongetje ongeveer schatte!? Volgens mij niet.. nou, ik denk dat hij een jaar of 4 a 5 was. De moeder krijgt het er duidelijk warm van en doet haar jas open en staat nog steeds ongeduldig met die schoen in haar hand, oma is er inmiddels bij gaan zitten. Er komt een hulp lijn aan. "Kan ik jullie misschien helpen?" vraagt de verkoopster.

"Ja, m'n zoontje heeft nieuwe schoenen nodig maar hij vind deze niet mooi en wil niet passen, hij heeft deze in z'n hoofd". De moeder pakt de schoen beet die Pim graag wil. Één of ander Marvel figuur schittert aan de zijkant van de schoen/gymschoen/pantoffel. Ik ben er nog steeds niet over uit of die oer lelijke schoenen echt bedoelt zijn om mee buiten te lopen!? Ondertussen ben ik ook maar schoenen gaan passen om het onopvallend te maken dat ik dit hele circus al enige tijd aan het aanschouwen ben. De verkoopster loopt naar het jongetje toe, "zullen we samen even kijken of je de schoenen past lieverd".

Lieverd??? Denk ik. Ik zie op dit moment niks bij dit jongetje wat hem doet associëren met het woord 'Lieverd'. Maar goed, ze is natuurlijk de verkoopster en doet haar best. Pim staat trouwens al met 1 been buiten de winkel op het moment dat de verkoopster naar hem toe loopt. Ik zie dat de moeder en oma de regie uit handen geven. Vanaf nu mag de verkoopster het bij Pim proberen. De verkoopster neemt hem terug de winkel in. Hij gaat op het bankje naast mij zitten en de verkoopster zit gehurkt voor hem. Hij is druk met zijn benen aan het wiebelen en de verkoopster doet moeite om geen schop te krijgen. "Ik ga niet passen, ik vind die schoenen lelijk". De moeder en oma zijn er omheen gaan staan, ondertussen hebben ze geloof ik trouwens wel in de gaten dat het niet mijn bedoeling is om echt schoenen te kopen maar ze zijn te druk met Pim, om daar verder aandacht aan te besteden. Het jongetje is weer gaan huilen en dan gebeurt er iets waar ik eigenlijk op zat te wachten. De moeder troost Pim en zegt "ik snap dat je er geen zin in hebt om te passen maar wat nou als we deze proberen"!? "Wil je deze dan graag hebben schat"!?

NEEEEEE, dit doet ze toch niet echt heh. Gelukkig hoor ik de oma in opstand komen. "Wat heeft hij nou aan die schoenen, die passen echt werkelijk nergens bij, zijn dit uberhaupt wel schoenen om buiten op te lopen!?" Zegt ze terwijl ze de verkoopster met een vragende blik aan kijkt. "Als hij die schoenen wil dan koop ik die wel, ik ben er klaar mee en hij moet er mee lopen".

Pim lacht ondertussen weer want hij krijgt z'n zin, niet wetende dat als hij over 20 jaar foto's terug ziet, hij waarschijnlijk aan z'n moeder gaat vragen waarom ze hem in godsnaam met zulke afschuwelijke schoenen over straat kon laten gaan. Oma is haar geduld naar haar dochter toe ook aan het verliezen. "Ga je dit echt doen?" Ja, oma dat vraag ik me inderdaad ook echt af, gaat moeders dit echt doen?

Ja, hoor. Pim past de schoenen en ze zitten als gegoten. "Doe, ze maar weer uit, dan gaan we ze betalen en naar huis" zegt de moeder.

Pim begint WEER te huilen. "Wat is er? Wil je toch die andere?"

"Nee, ik wil ze aanhouden"

Ja, tuuuuuuuurlijk.. denk ik.. want Pims wil is wet. En zo kwam het dat Pim met de aller lelijkste schoenen/gymschoenen/pantoffels ever, naar huis ging.

Het scheelde weinig of ik riep " Doeiiii veel succes de komende jaren met Pimmetje"

Ik bleef achter op dat bankje met een heleboel vragen. Hoe kan het zijn dat een kind van 4 á 5 de dienst uit maakt? Hoe bedoel je, Pim heeft geen zin, ik heb ook wel is geen zin in dingen die toch echt moeten gebeuren. Waarom ga je zo in discussie met een klein kind? Waarom kocht moeder niet gewoon die schoenen waarvan zij wist dat Pim er echt wat aan had? Waarom corrigeerde moeder of oma Pim niet?

Ben ik streng? Ik vind zelf van niet, er zijn gewoon regels en dingen die voorzich spreken. Als ik schoenen ga kopen met mijn kinderen, dan kan het natuurlijk zo zijn dat ze niet lekker zitten, dan ga ik niet tóch die schoenen kopen. Dan ga IK op zoek naar andere schoenen waarvan IK weet dat hij die nodig heeft en die wél lekker zitten. Op een bepaalde leeftijd kan je natuurlijk niet meer beslissen welke schoenen je kind aan moet. Maar wél welke ik NIET ga kopen, zo zou m'n dochter van 14 BIJVOORBEELD ( wil ze niet echt hoor) kunnen zeggen dat ze die hakken echt mooi vind. Maar nee, die gaan er echt niet komen als je 14 bent, je kan je hele leven nog op hakken lopen. 

Of wat denk je van deze: Kind krijgt een plakje worst.. Moeder: "zeg is dankjewel" Kind zegt niks. Moeder: "zeg is dankjewel" Kind zegt nog steeds niks. Moeder tegen de slager terwijl het kind de worst opeet: "ze heeft er even geen zin in". HOE DANNN MOEDERS???? Hoe dat bij mij gaat? : Oke, mooi je hebt geen zin om 'dankjewel' te zeggen dan geef je je plakje worst maar terug. Geloof me, uit ervaring weet ik dat ze hooguit 2 keer "geen-zin-hebben-om-dankjewel-te-zeggen" Als ouder zijnde moet je de keuze niet bij zo'n klein kind neerleggen vind ik. Jij krijgt een plakje worst en dan zeg je netjes dankjewel. Zeg je niks!? Dan pech, ook geen worst . Ik ben van mening dat zulke discussies met kleine kinderen absoluut niet nodig zijn en als je daar al vanaf het begin af aan duidelijk over bent scheelt dat je echt heeeel veel van zulk soort situaties als die van Pim en z'n moeder.

En even voor alle duidelijkheid, ik ben geen opvoeddeskundige maar ik weet wel hoe ik het NIET wil.

Liefs Zaraida 

Volg je me ook gezellig op instagram!? mama.zaraida