Snap
  • Kind

Zindelijk worden… dit hadden ze me niet verteld!

Leuk hoor een zindelijk kind, maar dít hadden ze me niet verteld!

Er is al zo veel over geschreven. Zindelijk worden of maken. Je kind trainen of juist wachten tot ze het zelf aangeven. Ik was zo’n moeder die dat met interesse las en dacht ‘hmmm daar moeten we misschien ook een keer iets mee’. Maar niet nu want ‘ik ben moe/ik heb geen zin in rommel/ik weet niet of ze er klaar voor is/ik weet niet of ik er klaar voor ben’.

Met een peuter van ruim tweeëneenhalf, een potje dat inmiddels tot het meubilair behoort -werkt prima als stoel, als emmer en als vermaak voor baby-, een collectie wasbare luiers -want dan voelen ze t misschien en worden ze wonderbaarlijk snel zindelijk- en een paar halfslachtige pogingen in de richting van zindelijkheidstraining waren we nog niet veel opgeschoten. Tuurlijk. Een toevalstreffer, of vijf (entwintig) hadden we inmiddels wel gehad, maar echt bewust op het potje gaan? Het aangeven dat je moet gaan? Kom nou! Mijn peuter had wel iets beters te doen!

Tot ik de zoveelste blog las van een trotse mama die gewoon van de één op de andere dag de luier uit had gedaan en na een paar ongelukjes de peuter zindelijk had. Dát wilde ik ook! Ik was zó klaar met vieze stinkende peuterpoepluiers die nét iets buiten mijn zicht gemaakt werden en kneedbaar genoeg waren om van voor tot achter te zitten -excuse the language visueel ingestelden-. Tel daar een héle erge luieruitslag bij op en ik was klaar voor dé poging.

En tot mijn verbazing de jongedame ook. Na twee weekenden waarin ik op elk moment dat we thuis waren de luier uit liet en haar regelmatig op het potje -of de wc, want voor grote mensen en heel erg stoer- zette, was de strijd gewonnen. Ik had een peuter die zindelijk was. Echt, zó simpel!

En toen bleek er een addertje onder het gras te zitten. Mevrouw wist plotseling niet alleen overdag, maar ook ’s nachts -op de meest onchristelijke tijdstippen als uitgeputte ouders horen te slapen- te vertellen dat ze moest plassen. Heel luid. Oorverdovend luid. In ons stille, slaperige huis. En zoals een echte peuter betaamd met de voorkeurouder benoemd in dezelfde zin. ‘Mama, ik moet PLASSEN!’ Nooit gedacht dat het zo kort na de zindelijkheidsoverwinning één van mijn minst geliefde uitspraken zou worden. -‘Papa, ik moet plassen!’ is tot daaraantoe.- Maar dat ík uit mijn warme, comfortabele bedje moet stappen om een peuter op haar wenken te bedienen, ugh! En vaak niet één, niet twee, maar wel drie keer binnen een kwartier. De eerste keer voor een plasje. De tweede keer een keutel. En de derde keer voor de angst van mijn peuter dat ze toch maar in haar ‘onderbroek’ zou plassen. En nee, in de nacht had ze helemaal geen onderbroek aan, maar gewoon een ordinaire pull-up luier. Omdat ik lui ben. En het liefst door de babyfoon terug zou zeggen ‘je hebt een luier aan schatje, plas daar maar in’.
Maar dat is dan weer niét pedagogisch verantwoord. 

8 jaar geleden

doendoendoen ;) Het is echt zo veel makkelijker als je die vieze poepluiers niet meer hoeft te doen!

8 jaar geleden

Ook al de revue gepasseerd, maar die had ik ingecalculeerd en dus verwacht. Inmiddels al heel wat toiletten gezien. Weet je hoeveel deuren er open gaan als je met een onschuldig wanhopig gezicht zegt dat je peuter moet plassen :) ;)

8 jaar geleden

oo hahaha geniaal.

8 jaar geleden

Dit prikkelt wel een beetje om ook te gaan beginnen. Maar zoooooo geen zin....