Zijn ouders van nu overbezorgd?

Ik las net een blog van een moeder die zich schuldig voelde omdat ze te laat was en haar kindje viel. Ik kan me voorstellen dat je je rot voelt als je kind valt, maar zijn wij tegenwoordig niet te beschermend naar onze kinderen toe? 

Heel vaak zie ik van die stukjes over hoe wij vroeger als kind werden "opgevoed". Een fietshelm, daar had ik als kind nog nooit van gehoord. We zaten achterste voren op onze knietjes, zonder gordel op de achterbank. En dan omvallen als we de bocht om gingen. Wat een lol hadden we dan. We klommen in bomen en op daken en niemand die er iets van zei. We kregen 1 waarschuwing en daar moesten we het mee doen. Vielen we dan toch uit de boom kregen we alleen te horen "ik had je gewaarschuwd" om vervolgens met gebogen hoofd je moeder de keuken in te volgen waar je wond werd schoongemaakt met bijtende jodium en dan kreeg je zo'n saaie bruine pleister erop. Niet zo'n mooie met Dora ofzo.

We gleden van houten glijbanen. Nu zijn die allemaal verbannen, want daar kunnen splinters aan zitten. Is misschien wat voor te zeggen, maar is de vervanging dan zoveel beter? Nu kunnen de kinderen alleen bij bewolkt weer van de glijbaan, want als de zon ook maar een beetje schijnt kun je een ei bakken op de speeltoestellen van de kids. Wipkippen verdwijnen uit het straatbeeld, want kinderen kunnen met de voetjes tussen de veren komen. Voetbaldoelen worden vervangen, want ze kunnen omvallen. Wij gingen er juist expres aanhangen om ze om te laten vallen. En geen van mijn vrienden of ik zijn daar ooit gewond bij geraakt.

Als mijn broertje of ik ziek waren werden we op de bank gelegd met een emmer ernaast en kregen we een beschuitje en een slap kopje thee zonder suiker. Als ik mijn huisarts mag geloven hangen veel ouders tegenwoordig al aan de telefoon als hun kind een scheetje dwars heeft zitten.

Natuurlijk ging het ook wel eens mis. Ik ben meer dan eens gehecht, heb geregeld met de arm in de mitella gezeten en blauwe plekken waren mij ook niet vreemd. Maar terug kijkend op mijn jeugd kan ik wel zeggen dat ik het geweldig heb gehad. Ik heb echt kind kunnen zijn. En ik heb er ook veel van geleerd. Ik kan nu heel goed gevaren inschatten.

Ik zal eerlijk zijn, vooral met de eerste was ik ook zo beschermend. Met de tweede was ik al een stuk vrijer. Maar wat mij nu opvalt is wel dat mijn zoontje van 4 beter in kan schatten wat wel en niet kan dan mijn dochter van 9. Die ziet veel minder gevaar dan mijn zoontje. En ondanks dat ik mijn zoontje veel vrijer laat en de dingen meer zelf laat ontdekken heb ik met mijn dochter vaker bij de dokter gezeten.

Hoe kijken jullie daar tegen aan? Is het goed al die aanpassingen en veranderingen die de "veiligheid" van onze kinderen moeten vergroten of houdt het onze kinderen juist tegen in hun ontwikkeling? Zijn wij inderdaad overbezorgd?