Snap
  • Kind
  • Gezond

Ziek kindje ... altijd lastig!

Onze lieve dochter Hanna is nu bijna 4 jaar. Helaas hebben we in deze 4 jaar het ziekenhuis heel vaak van binnen mogen bekijken...

Vanaf het moment dat Hanna een half jaar was, heeft ze problemen met haar luchtwegen.

Toen ze 6 maanden oud was begon het met een vervelend kuchje, daarna meerdere keren het RS-virus en zo sukkelden we verder.

Meerdere malen heeft ze een longontsteking gehad (zeker 6 keer) in haar jonge leventje. Na aardig wat onderzoeken, bezoeken aan de spoedeisende hulp en opnames in het ziekenhuis, zijn we uiteindelijk in het Sofia Ziekenhuis in Rotterdam terecht gekomen. Ook daar zijn meerdere onderzoeken bij haar uitgevoerd (van bloedonderzoek tot een scopie en een MRI scan).

De eindconclusie: Hanna heeft een aantal plekjes op haar longen waar het slijm blijft zitten, dit zorgt er voor dat elk rondwaaiend virus makkelijk bij haar blijft hangen en ze daar ziek van wordt. Verder heeft ze last van airtrapping (lucht blijft bij het ademhalen in haar longen hangen, daardoor heeft ze wat minder zuurstofopname dan "normaal"). We vernevelen haar nu elke dag met een speciaal zout wat dat slijm wat dunner zou moeten maken, waardoor zij het ook wat makkelijk op kan hoesten.

Maar al die ervaringen hebben niet alleen bij Hanna haar sporen nagelaten (je mag ze echt niet zo maar vasthouden, je mag niet aan haar neus komen en soms wil ze niet getroost worden), maar ook bij mij en papa zijn sommige van deze herinneringen nog heel levendig aanwezig. Geloof me, als je 5 man op je 9 maanden oude baby ziet "liggen" zodat er bloed geprikt kan worden, voel je je oerinstinct als moeder wel door je heen razen!!! Alle andere vervelende ervaringen zal ik jullie besparen, niet goed voor moeder- of moeder to be hartjes.

De laatste maanden gaat het gelukkig iets beter, haar laatste opname is in juli 2014 geweest. Ze werd toen met de ambulance afgevoerd omdat het ineens zo slecht met haar ging.

De afgelopen dagen is ze weer wat meer aan het hangen, is ze verkouden, hoest ze meer... Onze radar gaat dan wel aan. Allebei houden we haar met 1 oog continue in de gaten (heeft ze geen intrekkingen, steunende ademhaling, hoest ze door, wat is haar ademsnelheid? Ja, we zijn inmiddels volleerde "beoordelaars" van ons kind). Dit kost ons natuurlijk ook de nodige energie en het levert soms ook bijzondere discussies op (ooit al wel eens gediscussieerd over de ademsnelheid van je kind???). Vanmiddag dus maar weer even naar de huisarts, ze bleek inderdaad te kraken en piepen van binnen. Na overleg met de kinderarts: even aankijken, bij verslechterd beeld weer contact opnemen. Wij gaan dan al weer met angst de avond en nacht tegemoet... hoe zal die verlopen??

2 uur na onze afspraak bij de huisarts: papa vraagt aan Hanna "hoe voel je je?". Antwoord: "Ow goed hoor, ik ben gelukkig weer beter....! Ga je mee een tent bouwen pap?"

Het wonder dat kinderen heet, dat houdt ons steeds weer in de realiteit! Dus hup, dekens van de bank en bouwen maar! Die zorgen, die kunnen wel even wachten!

9 jaar geleden

Jeeetje wat vervelend zeg voor jullie! Ik kan me zo goed voorstellen dat je amper een oog dicht doet 's nachts... genieten van de momenten dat het goed gaat en hopen op het beste. Ik wens jullie heel veel sterkte liefs.