Ze wordt in augustus 3, mijn kleine oogappel

Ze wordt in augustus 3, mijn kleine oogappel... Goh, 3 jaar alweer en dat terwijl ik nog heel goed weet dat ze net geboren was en iedereen zei er van te genieten want de tijd gaat zo snel!.."jaja..dat weet ik..het kind is er net!'...was mijn reactie van een toch wat lichte irritatie op al die goedbedoelde maar betweterige opmerkingen..en ineens wordt ze 3...huh?...Kan dat nou? Ze doet zoveel dingen zelf en kan steeds meer doen.. Zelf de telefoon op nemen en even een praatje maken bijvoorbeeld..heerlijk.. Geweldig om te zien hoe snel dat gaat en zo leuk om steeds beter te kunnen communiceren..

Momenteel zit dochter lief echt in een overgang en heeft ze werkelijk haar buien zo nu en dan of eerder zo nu en nu...zucht. vaak zijn het momenten waarin ik even niet meer zo goed weet hoe te handelen, vooral omdat de oorzaken die het tegenstrijdige gedrag veroorzaken, eigenlijk niet zo heel bijzonder zijn dus om vaak maar van het 'gedoe' af te zijn laat je..of in ieder geval ik dus, het makkelijker gewoon gaan om eigenlijk de confrontatie niet aan te hoeven gaan. Maar ja, slim is het natuurlijk niet wat het wereldje van Djenna is nog geen 3 jaar oud en daardoor zijn de dingen waarop zij haar grenzen uitprobeert ook niet zo heel erg belangrijk..voor mij in ieder geval..maar voor haar een duidelijke les en duidelijke stap.

Maar ja, dan moet moeder lief...lees 'Ik' dus....niet steeds gaan zitten twijfelen wat te doen want daar heeft die kleine meid helemaal geen boodschap aan en zo gebeurt het dat de situaties waarbij ze haar zin wil doordrijven wat langer spelen en doorgaan omdat ik het moeilijk vind een knoop door te hakken want tja, dan is het schreeuwen, slaan, stampvoeten..en dan zet ik haar even op de trap maar dit maakt geen indruk want ik krijg alsnog een mep in mijn gezicht als ik na een minuut terug kom. Dan laat ik haar even uitrazen en negeer ik haar even waarna ze wat kalmeert, ze vervolgens zegt: 'Djenna boos!'...waarop ik antwoord dat ze best wel boos mag zijn maar niet mag slaan waarna ze weer begint te schreeuwen en ik niet meer weet of ik haar nou beet moet pakken en gewoon verder moet gaan met uitkleden en douchen of moet negeren...zucht..

Moeilijke momenten zijn dit, vind ik en dan baal ik er wel eens van dat ik niet naderhand even terug kan vallen op een partner en er samen even over kan hebben tijdens een kop koffie. Dat zijn de momenten waarin ik het alleenstaande mama gebeuren allemaal maar erg lastig vind en ik me bedenk dat het geluk er is dat Djenna als vanzelf ouder wordt en er vanzelf weer overheen groeit maar ja.

Al met al wil ook ik dat wat iedere mama en papa gewoon wil.. Het goed doen..

Uiteraard vis ik hierbij ook iets naar tips en begrip.. In de hoop dat er meerdere tegen hetzelfde aan lopen en hoe een ander dit op lost..

Kortom...is er hoop?