zal het ooit anders worden?

Zo.... dat was de inleiding. Eigenlijk moet er nog iets meer van een inleiding vooraf, voor jullie beeldvorming.
We hebben 3 kinderen. Bij de eerste 2 een goede zwangerschap en bevalling. En toen kwam nummer 3..... Van begin af aan heb ik daar een voorgevoel over gehad, dat de zwangerschap niet goed zou verlopen. Vraag met niet waarom, ik zou het je echt niet uit kunnen leggen. Maar.... de 12 weken echo was goed, de 20 weken echo was goed, dus het echte genieten kan beginnen. Zou je denken.... Op de een of andere manier was er niet het gevoel van opluchting na de 20 weken echo. Bij de oudste 2 was die 20 weken echo voor mij allesbepalend, toen die goed was, kon ik pas echt gaan genieten van mijn zwangerschappen. Bij nr 3 was dit niet zo. Met 23 weken en 5 dagen zou blijken dat mijn voorgevoel al die tijd terecht is geweest. Die dag kreeg ik een grote bloeding, die niemand tot op de dag van vandaag kan verklaren. Gewoon vette pech. Een tijd van onzekerheid begon, want door die bloeding bleef er een stolsel achter tussen de vliezen en de baarmoederwand van maar liefst 12 bij 5 cm. De resterende weken van de zwangerschap blijven kritiek, ik moet bedrust houden omdat het stolsel een vroeggeboorte in gang kan zetten. We houden het vol tot en met 39 weken zwangerschap (en een paar dagen) en dan ineens voel ik de kleine veel minder bewegen, verstandelijk weet ik, dat het heel goed kan (minder ruimte in de baarmoeder, kindje ligt in stuit enz. enz.) maar gevoelsmatig denk ik.... gaat het nu op het allerlaatst nu alsnog verkeerd! Dit zal ons toch niet overkomen! We mogen naar het ziekenhuis, met de kleine lijkt alles goed te gaan. En onze gynaecoloog begrijpt onze angst en besluit daarom dat we meteen ingeleid gaan worden. Wat een opluchting voor ons. Aan alle onzekerheid komt een einde (denken we). De bevalling loopt voorspoedig en we krijgen een kerngezonde zoon. Wat zijn we trots en blij en wat valt er een zorg van onze schouders dat alles goed is nu.... Genieten voor het eerst kunnen we daar mee beginnen.

En Genieten dat kunnen we volop van onze kleine clown. Hij maakt werkelijk iedereen aan het lachen. Als we een nacht slecht geslapen hebben en we lopen zijn kamer op, is onze dag meteen weer goed. Door de oudste 2 wordt hij op handen gedragen (soms letterlijk). Hij is echt de benjamin van het gezin. Doet alles lekker op zijn eigen tempo en als hij ergens geen zin in heeft laat hij het luid en duidelijk horen (ik dacht dat jongens niet zo hard konden gillen, nou.... daar ben ik van terug gekomen).

Inmiddels is hij anderhalf en vandaag is hij ziek. Eigenlijk gewoon ziek... Je weet wel, wat verhoging, niet eten, niet drinken, vanmiddag ineens uit het niets alles onder gespuugd en hij slaapt gewoon veel. Niets om me zorgen over te maken. Dat hebben de oudste 2 ook gehad, en dan leg je ze in bed, je geeft ze paracetamol en wacht een paar dagen tot het over gaat. En toch... is het anders.....

Waar ik me bij de oudste dus echt geen zorgen maak, denk ik nu iedere keer "zou het nu dan alsnog...."
Ik weet echt wel dat het nergens op slaat (verstandelijk weet ik het echt heel goed hoor). Maar mijn gevoel kan ik niet uitschakelen. Mijn gevoel wat zegt dat we zo zuinig moeten zijn op dit kindje omdat we het al eens bijna kwijt waren. Mijn gevoel wat zegt dat we zo van hem moeten genieten omdat het zomaar voorbij kan zijn, dat gevoel..... Ik zou willen dat ik dat achter me kon laten van onze kleinste ook gewoon onbezorgd kon genieten.....