Woezel en Pip op zoek naar de Sloddervos

Schattige hondjes

We kochten een cadeautje voor Leenke, de afzwaaiende dirigent van het Dominicuskoor. Of eigenlijk was het voor haar zoontje. Een boekje van Woezel en Pip, over het samen zingen van de dieren. Goede keuze, vind ik en vindt Leenke gelukkig ook. Dunya en ik raken aan de praat over Woezel en Pip en over hoe het idee voor die twee grappige en schattige hondjes is ontstaan. Het begon bij een droom en uit die droom ontstonden ze. En nu zijn ze niet meer weg te denken!

DeLaMar theater

Dunya is al jaren fan van Woezel en Pip. Ze was twee denk ik toen ze voor het eerst een boek kreeg. En we zijn naar de theatervoorstelling geweest. Ik kan me herinneren dat ik net gezongen had bij een begrafenisdienst in de kerk. De moeder van een koorlid was overleden en dus ging ik meezingen met een groot deel van het koor. Het was ruim een maand na het overlijden van tante Frouwke. Heftig was dat dus. Na de dienst was het inpakken en racen naar het DeLaMar theater. Daar zaten Woezel en Pip op ons te wachten. Een groter contrast was niet mogelijk. Dunya zat te genieten en ik probeerde mijn tranen te bedwingen bij het vrolijke “la, la, la, la” waar de show mee begon. Dat is nu twee jaar geleden. Het was trouwens wel een prachtige voorstelling over Woezel en Pip en buurpoes in de Tovertuin.

Goede Tijden

Maar we raakten dus aan de praat over Woezel en Pip en over Guusje Nederhorst. Ik vertel aan Dunya dat Guusje vroeger in Goede Tijden speelde. Dat ze later Woezel en Pip heeft bedacht. “Heeft ze die zelf getekend?” vraagt Dunya. “Ja, dat heeft zij gedaan!” vertel ik. “Knap!” zegt Dunya vol bewondering. Ik vertel dat Guusje ziek werd en overleden is. “Ook in het echt?” wil Dunya weten. “Ja, ook in het echt” bevestig ik. Dinand Woesthoff, haar echtgenoot, heeft haar nalatenschap voortgezet. En met succes. Na veel boeken, theatervoorstellingen, tv series, speelgoed, broodtrommels en dvd’s is er nu een bioscoopfilm: “Woezel en Pip op zoek naar de Sloddervos”.

Guusje Nederhorst Foundation

Behalve Woezel en Pip is de Guusje Nederhorst Foundation opgericht, dat sinds een paar jaar “Het vergeten kind” heet. Een deel van de opbrengst van de artikelen van Woezel en Pip gaat naar deze stichting. Zoals Guusje, ontfermt ook “Het vergeten kind” zich over kinderen die in opvanghuizen leven, over kinderen die wat extra liefde en aandacht kunnen gebruiken. Zo worden er dagjes uit georganiseerd, activiteiten, speelgoed voor de instelling en elk jaar als herinnering aan Guusje, is er rond haar verjaardag een groot feest voor al deze kinderen. Alles om het leven van deze kinderen meer kwaliteit te geven. De naam van deze stichting doelt op kinderen die niet gehoord of gezien worden omdat ze juist zo onopvallend zijn. Soms leven ze zelfs op een geheim adres en zijn ze bijna letterlijk onzichtbaar.

Extra liefde

Eigenlijk is het precies een stichting voor mij. Dunya heeft, zo op het oog, alles. Ze kan sporten, ze kan dansen, ze kan naar yoga. Ze heeft speelgoed en boeken in overvloed. Ze krijgt veel liefde en aandacht en ik trek aan de bel als ze iets nodig heeft. Ik ga voor haar door het vuur en geef niet op voordat haar recht wordt gedaan. Er zijn zoveel kinderen die dat missen. Die vooral de liefde missen. Er zijn vaak kinderen op mijn pad gekomen die wel wat extra liefde konden gebruiken en dat wil ik ze graag geven. Toch is er vaak onmacht, omdat ik niet meer kan doen dan dat en ook maar tijdelijk. Als ik de ruimte had en de mogelijkheid, dan zou ik me dolgraag structureel inzetten voor deze kinderen. Ik ben dus onder de indruk van het verhaal over Guusje Nederhorst en het ontstaan van Woezel en Pip.

Sloddervos

En dan zitten we in de bioscoop. Dunya voelt zich niet te groot voor Woezel en Pip. Ook niet als ze tussen de kleine kinderen zit. Groot is ze wel. Dat merk ik als ze niet gespannen zit te kijken als het spannend wordt. Vol vertrouwen dat het wel goedkomt. Dat heeft ze alleen bij Woezel en Pip. Ze geniet, en kijkt regelmatig opzij omdat ze moet lachen en wil weten of ik het ook zag. De Sloddervos, elke keer slaat ie weer toe. Maar aan het eind van de film blijkt dat de Sloddervossen Woezel en Pip zijn. Een film met een boodschap. Wij kennen ook twee sloddervossen, dat zijn wij zelf.Ook is er bij ons thuis veel te vinden van de schattige hondjes. We eten elke avond van placemats met Woezel en Pip erop en we hebben boeken en dvd's en ook heeft ze van Sinterklaas een keer doktersspulletjes gekregen. 

Tovertuinen

De titelsong voor de film is ingezongen door Dinand Woesthoff en Claudia de Breij. Het is een vrolijk lied geworden. De stemmetjes van de dieren zijn erg leuk en het verhaal is meeslepend en totaal niet saai. Ook Dunya is onder de indruk van het verhaal rondom deze populaire hondjes. Voor alle kinderen die vergeten worden is deze stichting. En ik hoop dat nog heel veel vergeten kinderen geluk en plezier vinden in hun eigen Tovertuinen. Jammer dat Guusje Nederhorst dit succes van Woezel en Pip niet zelf heeft meegemaakt. Prachtig dat haar man en zijn tweede vrouw er zo’n prachtig eerbetoon van hebben gemaakt. Guusje leeft voort in Woezel en Pip en in alles waar deze twee hondjes voor staan.