Witlof ?! Getsie, dat lust ik niet!

Klein genoeg gesneden zo?

Zou de witlof opvallen tussen de heerlijke spekjes en het gehakt, de aardappeltjes en de romige saus?

Het leek me wel een goed idee, als ik de groente nou zo klein snij dat ie haast niet opvalt, dan gaat het zo, hop, de kindermondjes in.

Nu ik het zo zie, in de pan, lijken kleine stukjes witlof verdraaid veel op kleine stukjes ui.

Ui is niet goed.

Gewoon nog wat spekjes erbij.. aardappeltjes erop. De oven in.

Nu is het afwachten.

Het kan twee kanten op, over een half uurtje.

Scenario 1: ze hebben niets door, vinden het heerlijk, eten hun bord leeg, noemen mij de beste kokkin ooit, willen niet eens meer een toetje, maar liever meer van deze overheerlijke schotel.

Scenario 2: Nog voor ze aan tafel zitten hoor ik: 'Getver! Wat is dat?! Dat ga ik echt niet eten hoor!'

Maar dat maakt niet uit, ik ben voorbereid. Ik had ook een moeder.

Ten eerste 'wat ik kook kan nooit vies zijn! Je vindt het hooguit niet lekker.'

Dan hebben we nog: 'We kunnen niet iedere dag eten wat jij lekker vindt!' en 'Je kunt het op zijn minst proeven!'.

Dan hebben we het eeuwenoude verhaal over hoe vies witlof vroeger wel niet was.

'Weet je hoe Oma haar witlof kreeg? Nou? Zo gewoon, gekookt op haar bord! Helemaal kaal. Geen sausje eroverheen, niets. Twee hele gekookte stronken witlof, zo uit het water, op haar bord. Geen kaas, geen ham, geen ovenschotel. Zo, kale witlof. Dan heb jij toch maar geluk he?! Dat ik er tenminste nog wat lekkers van maak. En weet je? Als Oma ging zeuren over hoe vies ze het eten vond, dan kreeg ze van haar vader zo een draai om haar oren. Want dat kon vroeger niet aan tafel hoor, dat je iets vies vond. Als Oma dan ging kokhalzen omdat ze het echt vies vond, dat kreeg ze zelf twee keer een draai om haar oren. Ja, zo ging dat vroeger, dan hebben jullie twee dus eigenlijk heel erg geluk! Dus nu lekker eten.'

Tijdens dit verhaal kijk ik ze natuurlijk indringend aan. Bij het stukje van de 'draai om de oren' sla ik op tafel, voor het schrikeffect.

Daarna eten ze keurig hun bordjes leeg.

Tenminste als ik de kans krijg om mijn verhaal af te maken. Maar die krijg ik natuurlijk niet. Ik ben allang onderbroken. Ze vinden het namelijk behoorlijk dom van Oma dat ze de witlof gewoon ging opeten! Dan zeg je toch gewoon: 'nee hoor, dat lust ik echt niet! Ik eet het niet!' En bij die draai om haar oren, kan ze toch gewoon bukken? Dan sloeg haar vader lekker mis! haha!

Nee, eigenlijk deed Oma het niet goed. Witlof in een schotel is al niet te eten, maar zo op je bord, een beetje kind weigert dat pertinent.

Maar ik ben voorbereid. Eens moet ik mijn verhaal toch af kunnen maken en kindertjes hebben die onder de indruk zijn, arme Oma.. laten wij de witlof maar lief opeten..

Het kan ook nog heel anders gaan dan gedacht.

Ze gaan zitten, vragen wat het is. Je zegt dan met een trilstemmetje 'euh.. witlof..' en dan zeggen ze 'oh lekker, witlof!', blazen even en nemen een hap.

Je mond valt open, je valt haast van je stoel. Beetje te snauwerig zeg je 'nee, dat lust je niet. Het is witlof, die taaie witte stronken, die zo stinken als je ze kookt, je weet wel, die.'

Maar jawel, ze lusten wel witlof, ze hebben het pas nog gegeten, bij een vriendje, hun moeder, oma of een tante. Die had die witlof toch zo lekker klaargemaakt! Nou toen hadden ze geproefd en toen vonden ze het eigenlijk toch wel erg lekker.

Nu moet je blij zijn. Joehoe, je kind heeft er weer een groente bij die het lust. Yes, niet meer drie keer in de week doperwten & worteltjes!

Maar je bent niet blij.. je hebt je net voorbereid op kinderen die geen witlof lusten, jij ging het ze leren eten. Je had de witlof klein gemaakt, of juist groot, het overgoten met iets of juist niet. Je vorige rel om de witlof heeft je drie jaar van je leven gekost en nu lusten die draken het ineens?! Omdat de moeder van het vriendje/oma/mama/tante het zo lekker heeft klaargemaakt? Omdat die ze ook nog zover kreeg dat ze gingen proeven. (wat jou nooit lukt!) Wat voor onzin is dit?

Ze lusten geen witlof en daarmee basta.