4 jaar geleden
Wij gaan op vakantie en nemen (niet) mee...
Prevakantiestress je zult het maar hebben.
Het was een tijdje stil via de blog. Je kent het wel, druk op het werk, druk met de huizenjacht, druk met onszelf (ja dat zeg ik gewoon) en druk met de vakantie voorbereidingen.
Onze vakantie; Het lijkt wel een goed doordachte vooropgezette en aangekondigde militaire operatie.
Het begon begin januari. Dan begint het -wanneer kunnen we samen vrij krijgen-spel. Na wikken en wegen, overleggen over en weer waren we er uit. Wij hebben begin juni onze grote vakantie, heerlijk!
Wat gaan we doen? Gaan we weg, blijven we hier en sparen we het geld voor een evt nieuw huis, maar met thuisblijven maak je dagtripjes.
Enfin, na wat afstrepen werd besloten: we gaan weg. Italië it is, dachten we. Maar niets was minder waar. Een autorit van twee dagen met een tweejarige peuter, we moesten er beiden niet aan denken. Maar ik wil zon en een hotel en manlief is een echte stedenman (oud geschiedenisdocent, doe je niets aan). En na twee bezoekjes aan het reisbureau waarbij we er nog niet uitkwamen, belden we met de twee vakantiemannen van een niet nader te noemen maatschappij (nee deze vakantie is niet gesponsord). De zeer aardige medewerkster aan de telefoon had alle tijd en na een half uurtje waren we er uit. Wij gaan naar Rhodos! Heerlijk.
Griekenland hadden we beiden nog niet gehad, de recensies van het hotel (manlief leest ze echt allemaal) waren (zeer) goed en voor de centen hoefden we het niet te laten (ja wij gaan buiten het seizoen en dat merk je in je portemonnee).
Maar toen begon de stress. 30 kg aan bagage ach dat is zooooo veel (not not not). De luiers moeten mee, de zwemluiers moeten mee, het campingbedjes gaat niet mee (ohjee ze moet dus daar in een ‘groot’ bed slapen), net als de helft van de voorleesboeken en knuffels. Maar het ergste moet nog komen. We vliegen om 6.00 uur en moeten om 3.00 uur opstaan om te vertrekken. We hadden ons even niet gerealiseerd dat Rhodos toch 3,5 uur vliegen is. En daar heb he het dus. De stress.
Wat als Suze alleen maar schreeuwt, wat zullen de medepassagiers zeggen. Wat als ze spuugt of niet slaapt, dan zijn 3,5 uur verschrikkelijk lang.
We hebben al bedacht om wat kleine cadeautjes te kopen voor in het vliegtuig en gelukkig heeft een aardige medewerkster van de reisorganisatie via fb al laten weten dat popje gewoon mee mag in het vliegtuig (gelukkig ik had er niet aan moeten denken dat Martina (ja zo heet de pop) in het ruim gemikt werd.
We hebben nog 3 weken voor het zo ver is. De stoelen zijn inmiddels gereserveerd (waarbij we ineens geconfronteerd werden met een stukje uit een theatershow van Pieter Derks), koffer(s) staat(n) al klaar met de zomerkleding van mams en dochter er in (pap kijk maar hoe je je zwembroek op Rhodos krijgt haha). De filmpjes van vliegtuigen zijn niet aan te slepen en YouTube draait over uren. Ieder overvliegend vliegtuig is van de betreffende reisorganisatie en alle passagiers gaan op vakantie naar Rhodos. Taxi opa is geregeld, die mag om 3.15 uur met draaiende motor klaarstaan om het bataljon af te droppen op de plaatselijke luchthaven.
Voor nu, we tikken alles af, melden zowat iedere week op de psz dat Suze er niet is met vaderdag zodat ze haar niet als vermist opgeven, we werken ons drie slagen in de ronde om onze collega’s niet met de zooi op te zadelen (handig hoor vrije dagen voor je vakantie (not), kopen al dan niet nog (even) een huis of wachten bewust tot na onze Griekenlandmissie en kijken foto’s van vorig jaar. Italië, waar Suze nog super klein was met welgeteld vier tanden en twee schattige knotjes op haar hoofd. Toen ze net kon lopen en wel nog uren in een auto sliep. Ach dat was een heerlijke vakantie! Maar hoe hebben we dat toen gedaan?! Toen we wel een campingbedje meenamen en wel een kinderwagen en toen we nog veel meer luiers mee hadden....