Wie is mijn vader?

Wat ik nu vertel is vrij persoonlijke informatie. Toch wil ik het delen, om de kant van het kind te laten zien, dat niet weet wie zijn/haar vader is.  

Ik heb nooit geweten wie mijn vader is. Mijn moeder is mentaal gehandicapt (geworden) dus zij weet het zelf niet meer. Ik heb dus het grootste deel van mijn jeugd bij mijn grootouders gewoont. Zij weten al evenmin wie mijn vader kan zijn. Ik heb het altijd erg gevonden dat ik geen vader had. Een stoere man die van zijn prinsesje houd en haar altijd zal beschermen. Ik kon alleen maar jaloers worden van meisjes die 'papa's kindjes' waren. Vaak droomde ik als kind over hem. Hoe zou hij eruit zien? Wat voor persoon is hij? Is hij getrouwd en heb ik half broers of zusjes? Wilde natuurlijk hun leven ook niet verstoren door ineens op te dagen. En de vraag...weet hij wel dat ik besta? Enzo ja, waarom wil hij mij dan niet? Als kind is dit zeer moeilijk te begrijpen.

Op mijn 18de besloot ik op onderzoek uit te gaan. Aangezien niemand van iets wist, was ik al gouw uitgezocht. Ik twijfelde of ze het niet wisten, dat ze logen tegen mij. Mijn moeder is ooit getrouwd geweest met mijn stiefvader, de vader van mijn half broertje (hij is ook mentaal gehandicapt). Ik heb met hem regelmatig gesproken. Hij beweerde dat hij mijn echte vader was, ik twijfelde, maar dacht...waarom zou hij liegen? Hij had ook niet lang meer te leven omdat zijn lichaam kapot gegaan was door alcoholmisbruik. Dus besloot hem te accepteren als mijn vader. Na zijn dood (niet veel later) bleek hij toch niet mijn echte vader te zijn volgens zijn familie. 

Ik was terug bij af, tot ik een nieuwe tip vond. Mijn moeder haar ex partner, was getrouwd met haar zus (mijn tante dus). Ten tijde van mijn geboorte woonde mijn moeder bij haar ex partner en zus in. Mjjn tante was 16 dagen voor mijn geboorte ook bevallen van een dochter. Zij 2 voeden mij en mijn nicht samen op. Mijn tante en mijn moeder waren gelijk vriendinnen. Helaas kon ik mijn tante niet vragen of zij iets wist, want zij is helaas verongelukt op haar 25ste. Haar man (later ex-man) leefde nog wel. 

Ik besloot het aan hem te vragen. Ik heb hem enkele keren gezien toen ik en mijn grootouders op bezoek gingen bij hem om mijn nichtje (ook mentaal gehandicapt) te leren kennen. De eerste keer was ik 17j. Ik was toen ondertussen 20j en had een rijbewijs, en wist hem wonen. Ik besloot hem een bezoekje te brengen en het hem te vragen of hij meer wist. Helaas was ik net te laat. Hij was overleden. Ik besloot zijn broer te bellen. Zijn nummer stond bij het overlijdensbericht op de computer. 

Zij bleken niet verbaast en hadden al verwacht dat ik ooit zou bellen met mijn vragen. Zij vermoeden dat ik de dochter ben van hem, al heeft hij dit altijd ontkent, zelfs tegen zijn moeder. Ze stonden open voor een DNA test, maar voor mij zou dat teveel kosten. 600euro op 20 jarige leeftijd is erg veel geld. Ik besloot het erbij te laten.

Nu kreeg ik dit jaar (13j later) de kans om een DNA test goedkoper te doen. De technologie blijft niet stilstaan natuurlijk. De familie stemde in met testen. Na 3w kreeg ik telefoon. Zijn broer blijkt inderdaad mijn nonkel te zijn. Ik was niet echt blij van de uitslag. Ik was vooral boos. Waarom heeft hij niks voor mij gedaan heel zijn leven? Waarom zorgde hij voor zijn ene dochter en niet voor mij? Ik was ook boos dat hij al dood was. Nu kon ik hem natuurlijk niet meer uitmaken voor vanalles en nog wat. Hij heeft mij de kans ontnomen om mijn grootouders te leren kennen (die mij blijkbaar wel met veel liefde hadden ontvangen in hun familie). 

Nu is mijn nieuwe familie heel erg blij dat ik hun nichtje ben. Zij hebben mij en mijn gezin, ontvangen met open armen en direct geaccepteerd in hun familie. Dit verzacht wel de pijn. Ik ben enorm dankbaar dat ze mij met zoveel liefde hebben verwelkomt in hun familie. Heb hun ondertussen al ontmoet deze zomer. Natuurlijk zonder omhelzingen vanwege de coronamaatregelen. Hopelijk komt dit nog snel.

Ik ben wel blij dat ik het nu weet. Elk kind heeft het recht te weten wie zijn/haar vader is, hoe slecht hij ook is. Ook al lijkt het niet erg, het kan wel degelijk gevolgen hebben voor een kind die het wel erg vind dat hij/zij het niet weet. Heb jij zelf als ouder dit verborgen gehouden voor je kind? En wat was hiervoor de reden? Hoe reageerd jou kind hierop? Boeit het hem/haar niet? Of juist wel? Laat het mij weten, ik ben heel erg benieuwd.