Snap
  • Kind

Welkom voor de nieuwe Wereldkinderen!

Dunya wil de vluchtelingkinderen die op haar school komen een warm welkom geven. Ze gaat een feestje geven. Als het mag. En het mag!

Welkom op de Wereldschool!

“Heb je de nieuwsbrief gelezen?” vraagt mijn grote dochter. “Er komen nieuwe kinderen op school.” Ik knik. “Een nieuwe ZIG!” Dunya reageert verontwaardigd. “Neehee, geen ZIG. Een sóórt ZIG!” ZIG staat voor zij-instromersgroep. Dat zijn kinderen die nog geen jaar in Nederland wonen en nog niet voldoende Nederlands spreken om mee te draaien in een reguliere groep. Meestal komen de kinderen hier door gezinshereniging. Ik had al gehoord dat er een extra groep komt voor vluchtelingkinderen die in de noodopvang zitten. Het stond inderdaad ook in de nieuwsbrief. Het gesprek gaat verder. “Ik wil een feestje voor ze organiseren!” zegt Dunya. “Klinkt leuk. Wat voor feestje?” vraag ik verrast. “Een welkomstfeestje, zodat ze zien dat ze op een leuke school komen!” vertelt ze. Ik pak pen en papier en schrijf op wat ze bedenkt. Elke groep wordt ingedeeld om een bijdrage te leveren. Het ziet er goed uit. “Het maakt niet uit dat het nog niet compleet is. En misschien veranderen er nog dingen, maar dan heb je in elk geval iets op papier staan. Overleg het maar met de directrice” zeg ik. “Ik vind het zo spannend!” zegt Dunya de volgende dag. “Het ergste wat er kan gebeuren is dat ze zegt dat het niet kan. Dan zal ze ook uitleggen waarom het niet kan. Het idee zal ze sowieso leuk vinden!” stel ik haar gerust.

Informatiebijeenkomst

Via de mail komt er een uitnodiging voor een informatiebijeenkomst op school over dit onderwerp. Ik heb in de wandelgangen helemaal niks gehoord hierover, dus ik denk dat het met de emoties wel mee zal vallen. Toch vind ik het wel een beetje spannend. Er hoeven maar twee ouders te zijn die hun frustraties komen uiten, die vooroordelen hebben, dan wordt het een heftige ouderavond. Als mijn emoties getriggerd worden sla ik wel eens op hol. En dit is een onderwerp dat mij na aan het hart ligt. Ik kan me herinneren dat ik vroeger wel eens ouders hoorde die zeiden: “Die vluchtelingkinderen worden met een taxi naar school gebracht! En ze halen het niveau van de school omlaag omdat ze geen Nederlands spreken!” Diezelfde kinderen zag ik wekelijks tijdens mijn vrijwilligerswerk, in het hol van de leeuw en lieten hun kerstrapport zien met een 8 voor Nederlands.

Vluchtelingkinderen

Als we binnenkomen worden we bijna met gejuich begroet. Het is al tijd, maar we zijn de eerste. Ik weet dat er nog een moeder van de Ouderraad komt, dus het kan nog. Dunya mag van haar juf in de gang op de computer. Al zit ze natuurlijk niet lang, want ’s avonds op school rondlopen, dat is een groot avontuur. Uiteindelijk zitten we dan met twee ouders in de teamkamer en de directrice doet haar verhaal. “Je houdt de kinderen toch niet helemaal apart van de rest van de school?” vraag ik voor de zekerheid. “Ik ga ze niet isoleren, maar zet ook niet in op integratie. De kinderen zijn hier maar tijdelijk en ik wil bovendien eerst zien om wat voor kinderen het gaat!” zegt ze. Ik heb daar wel begrip voor. Mijn ideaalbeeld van een groep vluchtelingkinderen die hier les krijgt en volledig meedraait met de reguliere groepen, houdt geen rekening met trauma’s, met kinderen die jaren onderweg zijn geweest, die soms nog nooit naar school zijn geweest. Je moet die kinderen misschien ook een beetje beschermen tegen alle nieuwe en vreemde indrukken. “Als het nou heel lekker loopt, dan zullen we de kinderen zeker meer mee laten doen met de reguliere groepen!” belooft ze. We hebben eigenlijk geen vragen. De mail was helder. Maar wij wilden meer open communicatie en dit is één van de initiatieven die we toejuichen. Het enige waar ik me zorgen over maak is dat deze kinderen tijdelijk zijn. Dunya zal zich er vol overgave instorten, vriendinnen maken en weer afscheid nemen. Opnieuw en opnieuw. En daar zijn wij niet goed in.

Praktische informatie

Er volgt nog wat praktische informatie, ook over de nieuwe leerkracht en de onderwijsassistent die het gaan doen. “Er was nog een onderwijsassistent boventallig binnen het bestuur, dus die komt hier” zegt de directrice opgewekt. Ik kan het niet laten om te zeggen dat er nòg een onderwijsassistent binnen het bestuur rondloopt die het maar wat graag wil doen. Ik vind het een teleurstelling dat er wel een vacature wordt uitgezet en dat ik een prachtige brief schrijf en vervolgens hoor dat er genoeg onderwijsassistenten boventallig rondlopen. Ik val buiten de boot omdat ik geen contract heb en op vrijwillige basis werk. Dat is begrijpelijk, maar ook best frustrerend.

Feestcomité

Dan haal ik Dunya om haar plan uit de doeken te doen. De directrice is positief, staat er meteen open voor en vraagt Dunya om een comité samen te stellen van een paar kinderen uit de klas die meedenken over dit feestje. In de loop van de week hebben ze nog een keer overleg in de directiekamer. Ze heeft een lijstje gemaakt en dat passen ze samen een beetje aan. Dunya komt tevreden weer naar buiten. “Ik mag de klassen rond na de vakantie om te vertellen over het feestje!” zegt ze blij. En ze mag een rondleiding geven aan de nieuwe kinderen. Zo krijgt het plannetje steeds meer vorm. Tijdens het kerstdiner van de kinderen, zitten de ouders in de teamkamer met hapjes en drankjes. Het gesprek komt op de vluchtelingkinderen. Sommige mensen denken dat ze in school komen wonen. Een ander denkt dat het om volwassenenonderwijs gaat. Een gemiste kans voor deze ouders, dat ze de informatieavond niet hebben bezocht. Ik geef uitleg en vertel ook meteen over het feestje van Dunya. De ouders zijn onder de indruk. “Bijzonder kind hoor” zegt een moeder. Ik knik weer. Dat weet ik, maar toch leuk om te horen. Ik ben ook heel trots op haar.

Nieuwe feestjes!

Als ik voorzichtig met Dunya wil bespreken dat er veel wisselingen kunnen komen en dat deze kinderen niet voor heel lang bij haar op school zitten, kijkt ze me hoopvol aan. “Dan komen er dus ook steeds nieuwe kinderen op school!” zegt ze. “Euh ja, dat kan. Meestal gaat dat wel zo....” aarzel ik. “Dan kunnen we elke keer weer nieuwe feestjes organiseren!” roept ze blij. Mijn Wereldkind op een Wereldschool. Ze maakt de betekenis van haar naam dubbel en dwars waar!

8 jaar geleden

Ja, ze is er wel mee bezig. Ze gaat sowieso een rondleiding geven en ze regelt taart en een spandoek. Verder zijn we nog even aan het brainstormen. Het wordt een klein feestje, maar het gaat om het gevoel. Ik hoop dat die kinderen zich erg welkom voelen. :)

8 jaar geleden

Heeft ze al ideeën wat ze wil gaan doen op het feest? :-)

8 jaar geleden

Ik hoop het ook. Ben in elk geval heel benieuwd hoe het zal gaan!

8 jaar geleden

Dank je wel voor je mooie reactie! Ik ben zeker trots op Dunya. En ik ben ook onder de indruk dat ze dit zelf heeft bedacht! Heel benieuwd naar het resultaat.