8 jaar geleden
Wat voel ik me schuldig!
Gelukkig is het grootste schuldgevoel al van de baan, maar het is nooit leuk als je kleintje zich zeer doet.
Het is me al vaak gezegd; dat jij nog nooit met spoed naar een dokter of een ziekenhuis moest, is voor ons een raadsel hoor. Ik heb namelijk 2 spring-in-het-veldjes! Sinds de jongste kan staan, doet ze niets anders meer dan rondlopen/rennen/klauteren/klimmen/sjouwen. Na het tanden gedoe, stond het volgende er alweer klaar voor..
Ze kan tegenwoordig ook in de bank klimmen, iets waar ik niet geheel gelukkig mee ben. Meestal doet ze het als wij ook in de bank zitten, anders doet ze het niet namelijk. Dat is dan weer wel fijn, maar daar hou ik dan weer net te snel rekening mee. Zoals ook afgelopen woensdag. Ze had lekker haar middagdutje gedaan en nadat ze beneden wat gedronken had, ging ik met haar naar de woonkamer, naar grote zus. Ik wilde even snel het eten op gaan zetten, alles stond al klaar, dus het was een fractie van een seconde. Ik hoorde al het geluidje wat ik liever niet hoor; een vettig lachje. Meestal doet ze dan iets wat niet mag. Net als ik de woonkamer in loop, zie ik haar snel in de bank staan. Ik loop voorzichtig op haar af, in de hoop dat ze me niet ziet. Maar dat doet ze wel en ze zet de vaart er in, ik vlieg er op af, en ben echt net 1 stap te laat, ze valt keihard, voorover, recht op haar hoofdje. 'Gelukkig' brulde ze het enorm uit, wat dan meestal weer een goed teken is. Ik heb haar flink getroost en het eten even gelaten voor wat het was.
Maar dan.. De klap was best groot, en daar schrok ik zelf behoorlijk van. Ik heb pas iets met de oudste gehad, en toen zijn we er die nacht een aantal keren uit geweest, gewoon uit gevoel dat het veiliger zou zijn als we er alert bij zouden blijven. We besloten dat dit de komende nacht ook weer nodig was, dus hebben we een paar keer onze wekkertjes gezet. Gelukkig sliep mevrouw lekker en bleek ze nergens last van te hebben.
Maar daarnaast; het schuldgevoel. Ik voel me altijd schuldig als er iets met mijn kindjes gebeurd. Ik doe het echt niet met opzet, dat weet ik ook wel, maar soms denk ik; had ik maar net sneller geweest, of had ik maar net wat beter op gelet. Maar goed, een ongeluk zit in een klein hoekje. Ze is weer helemaal opgeknapt en is weer vrolijk zat! Nu maar hopen dat het weer even rustig blijft hier in huis! ;)
EvaD
Je zult net zien dat die ongelukjes dicht op elkaar volgen hé! Gelukkig was het omdat hij enorm blij was om je te zien, wel jammer dat hij struikelde.. Hahah! Bloed is ook niet mijn favoriet inderdaad, ik ken je gevoelens! Gelukkig is alles goed gekomen :)
EvaD
Vaak kan het geen kwaad, maar op het moment zelf denk je al snel van; shit! Had ik het maar wat anders aangepakt. Ik ken het hoor, ik denk vaak daarna pas na, haha! Maar niet dat het hier vaak voor komt, en ze zijn het vast al snel weer vergeten.
Anoniem
Zo herkenbaar! Begrijp je helemaal. Vorig jaar Juli, net een dag voor mijn jongste haar verjaardag, zette ze zichzelf met kinderstoel en alles af tegen de tafel, gat ik haar hoofd wat geplakt moest worden. Wat voelde ik mijn de slechtste moeder ooit! Gelukkig vertelde de zuster, dat haar zoon eens van de trap was gevallen. Het overkomt dus ook de beste. Helaas voor ons viel 2 weken later de oudste op het kinderdagverblijf, een gat in zijn voorhoofd en 4 hechtingen. Hij zag me aan komen en was zo blij, maar hij struikelde. Er was best wel wat bloed, waardoor ik zelf zo erg in paniek raakte, dat ik hem bijna niet kon troosten. Voelde ik me daar achteraf weer schuldig over, haha
Anoniem
Heb ik ook wel eens gehad, toen mijn zoontje nog een baby was, legde ik hem op mijn bed (die op klossen stond) terwijl ik mij aankleedde. Ging aldoor goed, tot hij ging rollen. Ineens zag ik geen klein mannetje meer liggen en en keihard gebrul door de kamer, was meneertje van het bed gerold. Of die keer dat ik even met de buggy aan de fiets vast wat boodschappen wilde doen, buggy zat niet goed vast, kind al netjes in het zitje voorop. Ik de fiets neergezet en haalde de buggy eraf, vervolg: fiets met kind en al valt om. Oeps. Ik troost me met de gedachte dat andere moeders ook wel eens zoiets hebben, daarbij heb ik nu een vrolijke peuter van 2,5 die niets overgehouden heeft aan het vallen, en hij is zelf ook heerlijk onhandig. Dus ergens gaat het toch goed.