Wat niemand je verteld als je kind naar school gaat

Het eerste half jaar van de basisschool zit er op. Er kwam een beetje een abrupt einde aan, maar het is een mooie gelegenheid om even terug te blikken naar de afgelopen maanden.

Vajèn was in de laatste schoolweek voor de vakantie jarig. We hadden daarom besloten om haar niet een paar keer te laten wennen, maar om na de zomervakantie gelijk te starten.

We hadden voor haar verjaardag echter wel een gesprek met haar toekomstige juf, in haar toekomstige klaslokaal.

Dit bleek een goede zet te zijn. Vajèn is vanaf de eerste minuut helemaal weg van haar juf, dus de hele zomer heeft ze uitgekeken naar haar eerste schooldag.

De eerste week mocht ze halve dagen naar school, we dachten allemaal dat hele dagen iets teveel van het goede zou zijn. Niets bleek minder waar. Elke keer nam ik een huilende, boze Vajèn mee naar huis. De andere kinderen gingen nog niet naar huis, dus zij wilde ook nog blijven. Die vrijdag besloten we dan ook dat ze een hele dag zou blijven.

Ze was ka-pot, maar ze vond het geweldig. Toen ik haar vroeg of ze een leuke dag had gehad, was haar antwoord; ‘Weet je wat het is mam, ben je bang voor je vader en moeder?’ *klapt in haar handen*

Dit was dag vijf, dat beloofd wat…

Na verloop van tijd merkten we steeds meer verandering in Vajèn haar gedrag. Ze kreeg een grote mond. Wat zeg ik? Een gigantisch grote mond. Het leek af en toe alsof we met een puber van 16 jaar in huis woonden. Ze had nog steeds haar lieve, knuffelige momenten, maar de tijden waarop ze zich misdroeg namen de overhand. We hadden verwacht dat ze zou veranderen zodra ze naar school zou gaan, maar dit werd wel een beetje te gek.

Van de juf kregen we te horen dat het in de klas erg goed ging. Ze luistert goed en doet lekker mee.

Waarschijnlijk komt alle spanning en energie er thuis dan uit.

De herfstvakantie was aangebroken. Even een weekje niks. Vajèn is nogal een uitslaper, dus eindelijk kon ze lekker even bijkomen van die eerste weken school.

Wat heeft dit haar goed gedaan! Binnen een week was ze weer helemaal de oude. De grote mond kwam niet zo vaak meer om de hoek kijken en de lieve, vrolijke Vajèn was weer terug.

Gelukkig bleef dit zo toen de vakantie voorbij was.

Op het moment gaat het nog steeds heel goed. Heel erg goed zelfs. Ik merkte rond de Sinterklaasperiode dat het weer tijd begon te worden voor een vakantie. Ze was zó moe, maar het uitte zich dit keer gelukkig op een andere manier. Ze was gewoon op, continue moe, kwam ’s ochtends haar bed niet ui en wilde vooral pyjamadagen. Ook de juf gaf het aan, tijd voor vakantie. Een flink lange vakantie deze keer…

Ze is verdrietig dat ze haar juf(fen) zo lang moet missen. Ze heeft het zó naar haar zin op school, heerlijk om te zien. En nu het thuis ook zo goed gaat, is het gewoon genieten met haar. Ze is lief, zorgzaam, behulpzaam, grappig, bijdehand en nog steeds wel een beetje kattig op z’n tijd hoor. Maar Vajèn is Vajèn en dat mag ze zijn.

Super trots op mijn kleine, grote meid.

Ik sluit deze blog af met wat dingen die niemand je verteld wanneer je kind naar school gaat;

- Kapotte kleren. Kapotte schoenen. Alles gaat naar de klote.

- Elke week zit er wel weer ergens een nieuwe schaafwond of blauwe plek.

- Er vliegen opmerkingen over tafel waarbij je kapot gaat van het lachen, maar ouderschap technisch een stalen gezicht moet houden om uit te leggen dat ze dit niet mag zeggen.

- Er worden eisen gesteld aan de inhoud van het broodblik, zowel door het kind als door school.

- De juf is opeens degene die alles weet, niet mama.

Op naar weer een nieuwe start na deze lockdown. Vajèn kan (nu al) niet wachten.

Liefs,

Esther

@vajenraffsp