Wat kunnen ze toch snel weer opveren, die kindjes.

Pff wat een dag gisteren. In mijn vorige blog konden jullie lezen hoe beroerd Max zich voelde in de nacht van zaterdag op zondag. En hoe ik met tranen naast zijn bed zat om hem te troosten. Die middag hebben we nog bij de HAP gezeten zelfs. Na een hele lange dut op de bank en hem uit-ein-de-lijk zo ver krijgen om zijn inhalator te gebruiken (die we die middag van de huisarts hadden gekregen) -wat nog een héle uitdaging was-, begon hij íets meer praatjes te krijgen. Hij had zelfs zin om even te spelen. Dit was dan wel van korte duur, want na welgeteld 1,5 minuut was meneer zo bekaf dat hij zich als een dweil over de bank heen ontvouwde. Toch goed geprobeerd schat. Hij had zelfs wat gegeten. Eindelijk. Want tot eind van de middag kreeg ik er geen hap in. En dat hetgeen dát hij dan wil eten niet meteen het meest uitgebalanceerde dieet is, boeiend. Dus een droog beschuitje, een beschuitje met kaas, een paar droge biscuitjes en later wat komkommerschijfjes met een (kleuter)handje vol aardappelschijfjes. Husband en ik maakten ook dankbaar gebruik van een dubbel snackexcuus: door alle zorgen die dag hadden we geen zin om te koken en Max at toch niet mee. Daarnaast moest de vriezer leeg, want die werd de volgende dag vervangen. Dus, onze nieuwe gadget (airfryer) aan, aardappelschijfjes, andere ovenaardappeltjes die we nog hadden en wat snacks er in. Yum. Max vond het wel grappig hoe wij na iedere 'gang' hardop zaten bedenken wat we nu nog konden verzinnen aan voorraad opeten. 

Goed om te zien hoe hij iets meer zichzelf begon te worden. Iets meer. Normaal als we boven komen om te gaan slapen, verzint meneer een heel scenario om zoveel mogelijk tijd te rekken. Dit keer, terwijl ik de rolluiken dicht deed en nog wat rommelde, lag meneer languit op zijn rug op bed. Tja, die was wel aan slaap toe. Gauw hebben we het 'slaapritueel' doorlopen, extra dikke knuffel en slapen maar. Met de babyfoon extra hard aan beneden, want na zo'n horrornacht met volledig overstuur kind, sta je toch nog wat extra op scherp. Met toch wat vrees gingen we toen de nacht in. Ik moest immers werken de volgende nacht en na de nodige gebroken nachten begon de zombiemodus bij mij wel ernstige vormen aan te nemen. Slapen is al niet bepaald een talent van mij. Op onze tenen de tanden gepoetst, zo zachtjes mogelijk gedaan, zodat hij niet wakker werd. Nou, gelukkig heeft hij héél de nacht heerlijk geslapen. Yes!

Ons uitgangspunt was: staat hij opeens wonderlijk kwiek om kwart over 7 naast ons bed, dan gaat hij naar school. Zo niet, dan blijft hij lekker liggen tot hoe lang hij het nodig heeft. Husband was vrij, dus dat kwam mooi uit. Tegen 8 uur kwam daar een vrolijke Max met zijn Elmo de slaapkamer binnen. Wát een verschil met gisteren. Duidelijk nog niet 100% fit, maar wát een verschil met dat zielige piepende musje gisteren! Wat blijft dat toch bijzonder hoe snel kindjes opveren. Waar wij twee weken moeten bijkomen van een griep, kan de gezondheid van een kind een dag later opeens 180 graden zijn omgedraaid. Toch hebben we hem een dagje thuis gehouden. Want echt bruisend van de energie, nou nee, dat was ook niet gaande. En de benauwdheid was ook nog niet helemaal weg. De uitslag die hij sinds een paar dagen heeft en die gisteren zo fel was, leek een stuk rustiger. Maar was nog niet weg ook. Dat beloofde een rustig dagje te worden op de bank, met wat extra films (lang leve Netflix) en af en toe even op de iPad. Enneh, omdat de Sint het zó zielig vond dat Max zo ziek was, mocht hij ook nog eens zijn schoen extra zetten gisterenavond. Bofkont, had hij extra de tijd vandaag om met zijn Olaf te spelen die er in had gezeten. Bofferd! Dezelfde schoenen had hij overigens gauw weer aangedaan deze ochtend. Want, zo had hij tegen zijn papa gezegd zodra hij op was gestaan 'ik doe maar gewone kleren met schoenen aan hoor, anders is het zo pyjama-erig'. Die was toe aan beter worden! En dat gaat wel goed komen deze week :-)