Wat een opluchting!!!

In een van mijn vorige blogs uitte ik nog mijn twijfels toen we hoorden dat ons mannetje een navelbreukje had. Ik wist namelijk niet of het nou beter zou zijn dat hij eraan geopereerd zou moeten worden, zodat het probleem verholpen zou zijn of dat ze er niks aan zouden willen doen. Naarmate de weken dat we moesten wachten op de afspraak bij het ziekenhuis om dit te laten beoordelen voorbij gingen, raakten mijn vriend en ik er steeds meer van overtuigd dat opereren hetgeen was dat we niet wilden. Als het niet anders kan ben je natuurlijk blij als een operatie kan helpen. Maar ik had al gelezen dat dit soort breukjes meestal wel dicht groeien voor het vierde levensjaar. Daarbij had ons mannetje er verder ook geen last van. Vandaag was dus de dag dat we naar het ziekenhuis moesten om ernaar te laten kijken. Ik vond dit toch nog best spannend. Mijn vriend moest werken en omdat ik toch bang was om te horen dat hij wel geopereerd zou moeten worden had ik gevraagd of mijn 'schoonvader' mee wilde gaan. Ik noem hem voor het gemak maar schoonvader, ook al zijn we niet getrouwd ;)

Mijn schoonvader kwam mooi op tijd bij ons aan. Hij heeft eerst nog even met onze kleine man gespeeld en toen hebben we hem zijn jasje aangedaan en in de maxicosi gezet. Het ziekenhuis is hier praktisch om de hoek, dus de rit erheen duurde gelukkig ook niet lang. We hadden natuurlijk ook met de buggy kunnen gaan, maar dan hadden we ons mannetje dikker in moeten pakken. Dat inpakken vind hij niet zo leuk... Toen we uit de auto stapte was ons mannetje een beetje huilerig, dus besloten we om hem gewoon te tillen in plaats van in de maxicosi te sjouwen.Op de parkeerplaats keek hij zijn ogen uit. Dat vond ik wel even mooi om te zien. Hij had ook nog nooit zoveel autos gezien en autos vind hij toch best interessant! Toen we bij de juiste poli aan kwamen mochten we nog 'even' plaatsnemen in de wachtruimte. De afspraak stond om 14:10, maar natuurlijk liep het uit. Het wachten duurde mij zowiezo al te lang, want ik was behoorlijk zenuwachtig. Onze kleine man vermaakte zich eerst wel een tijdje met naar andere mensen kijken en tegen de bank op klimmen. Maar na een tijdje kreeg ook hij er wel een beetje genoeg van en begon steeds luidere geluiden te produceren. Ik had voor de zekerheid wel een flesje meegenomen, maar die wilde ik pas in zetten als hij er echt genoeg van zou hebben. Maar eindelijk om kwart voor werden we binnen geroepen. Na een korte navraag mocht ik zijn kleertjes uitdoen, zodat de chirurg even kon voelen. Het was inderdaad een navelbreukje. En hij verwachte eigenlijk wel dat dit vanzelf dicht zou groeien! Als we wilden mochten we nog een afspraak voor over een jaar maken, maar zelf vond hij dit eigenlijk niet nodig. Natuurlijk moeten we wel even aan de bel trekken als ons mannetje er wel last van krijgt of als het duidelijk groter word. Maar zeer waarschijnlijk doet de natuur gewoon zijn werk. Wat een opluchting! Ik ben zo blij dat hij niet geopereerd hoeft te worden en dus geen narcose en een litteken krijgt! Thuis gelijk iedereen het goede nieuws verteld via whats-app en vriendlief ge-smst. En ons mannetje natuurlijk een hele dikke knuffel gegeven! 

Zelf heb ik inmiddels wel weer hoofdpijn van de spanning, maar ik zou liever elke dag hoofdpijn hebben dan dat ons mannetje geopereerd moet worden ;)