Wat als je kind geen buiten kind is?

Ik droomde als kind altijd van een grote tuin met een grote schommel en glijbaan. Maar we woonde tot mijn 12 in een 2 kamers appartement.  Als ik bij mijn beste vriendinneke ging spelen met tuin was ik in wolken. Of wanneer we naar grote speeltuin van het park gingen, kon ik uren spelen. Toen we dan verhuisde naar een huis met tuin kun je je wel voorstellen dat ik daar echt vaak in zat. In onze schommelstoel, opblaasbadje of op de ligstoel. Studeren deed ik ook in de tuin ( in juni ) en ik beloofde mezelf van als ik ooit kinderen zou krijgen dat we dan een huis met tuin zouden nemen vanaf de kids klein zijn. 

Toen Alexandra 3 was verhuisde we naar ons eerste huis met een redelijk grote tuin. En ik was dol gelukkig en trots. Vanaf de eerste zonnestraal nam ik Alexandra mee de tuin in en wanneer Govani geboren was nam ik hem ook meteen de tuin in. 

Maar al snel werd duidelijk dat de grassprietjes, mini beestjes en het minste briesje, de kindjes niet leuk vonden en meteen naar binnen wilde. Ik dacht, ik geef het tijd. Ze groeien er wel in. Maar het ging eigenlijk van kwaad naar erger. 10 min in het zwembad, het speelhuisje staat te verrotten en de trampoline is verstijft. 

Ik probeer de kids wel mee te nemen naar het park. Maar ook daar beginnen ze snel te zeuren. Van over te veel beestjes tot te veel zon. Tot mijn grote ergenis. 

Zelfs een openluchtzwembad vinden ze maar niets. Ze spelen wel en kunnen er wel van genieten maar al gauw beginnen ze te mekkeren over al dan niet wat ongemakken. 

Toch geef ik niet op. Ik ga vaak op uitstapjes in de buitenlucht. Of probeer het te combineren. Zoals wandelen in het park en daarna naar een binnenspeeltuin. Want gek genoeg kunnen ze van binnenactiviteiten veel meer genieten. Zo kunnen ze uren in een binnenspeeltuin spelen, een hele film uit zien in de bioscoop en een theatervoorstelling vinden ze geweldig. 

Ik zoek dus maar wat compromies. Maar nu ik al die wandelaars zie, in deze lockdown vooral, pikt het toch wel wat. 

Ik denk toch dat ze dit geerft hebben van hun papa. Die is namelijk ook geen buitenmens. Je ziet hem letterlijk nooit in de tuin ( enkel met de BBQ ) en zou liever een autosafari doen dan te gaan wandelen in een dierentuin. Soms word ik echt wat gaga met 3 huismussen. 

Het is nu kerstvakantie en we zijn al een week niet buiten gekomen. En het steekt me tegen. Maar wanneer ik vraag of ze naar de grote buitenspeeltuin willen gaan, klinkt het niet echt enthousiast.

Ik hoor dat kinderen echt vaker buiten moeten spelen en op instagam zie ik alleen maar vrolijke kindjes die zich ontpoppen in ware wandelaars. En dan word ik stiekem toch wel wat jaloers. Ik wil ook de natuur in met de kids. 

Maar ik wil ook niets forceren. Hebben jullie buitenkids? Of ook eender huismussen? 

Liefs Celine