Wanneer je verantwoordelijk bent voor de veiligheid van het kindje in je buik!

Maar bij mij lag die verantwoordelijkheid net even wat anders, want ik had de taak om te voelen of ik mijn kleintje nog voelde, wanneer dit niet zo was kon mijn kleintje in gevaar zijn. Dan zou het wel eens binnen 24 uur heel slecht kunnen gaan met mijn kleintje. En moest ik dus snel naar het ziekenhuis.

Laten we beginnen bij het begin, waar ik net als bij mijn eerste zwangerschap direct wist dat ik zwanger was, want HALLOOOO daar was mijn ochtendziekte. Ik kon in de ochtend weer niets binnen houden en braakte weer iedere dag. Maar het was wel beduidend anders dan bij mijn eerste aangezien ik nu vooral ziek werd van NIET eten in plaats van wel eten. Dat heeft natuurlijk even geduurd voordat ik daar achter was, want hè bij de vorige was dat dus net andersom. Ook had ik veeel maar dan ook veeel meer honger dan bij de eerste. "Dit moest wel een jongen zijn"

We hadden de echo rondom de 12 weken gepland staan aangezien dit de tweede was en er minder stress was dan bij de eerste dus konden we wel wachten tot de 12 weken. (WAT EEN DOMME KEUZE  haha). Wat was ik nieuwsgierig naar dat klein hummelke in mijn buik, hoe had ik in kunnen stemmen met een echo bij de 12 weken. Mijn zwangerschapsbrein was al flink ingekickt dat moest wel. 

Maar dan was de dag dan eindelijk daar, wat een bijzonder moment weer dat mooie flikkerende lichtje in mijn buik. Ik was verliefd meteen wat een mooi wondertje zat daar weer lekker in mijn buik. En deze zwangerschap zouden we het heel anders doen. We zouden genieten van elk moment van iedere echo van elk schopje van elk rommeltje en kwaaltje. Kom maar op we zijn er klaar voor. G

Zo ook besproken met de verloskundige, geen gynaecoloog erbij zolang het niet echt nodig was, gewoon mooi onder begeleiding van de verloskundige. Een heerlijk zorgeloze zwangerschap meer wensen stonden er niet op het verlanglijstje. 

En of het nu mijn instelling was, of omdat alles om mij heen lekker rustig was wist ik niet maar wat verliep mijn zwangerschap vlotjes. Geen kwaaltjes, geen ziekte, geen rare dingen heerlijk!  En ik moet zeggen ik zag er ook super goed uit niet net als bij de eerste helemaal opgezwollen door het vocht en geen buikje maar juist overal opgezwollen. Zo dat gingen we mooi volhouden tot de 40 weken. 

Al moesten we wel doordat mijn vorige zwangerschap medisch is geworden nog naar de gynaecoloog en een medische echo met de 20 weken. Goed dat zouden we mooi doen maar daarna was het weer lekker terug naar de verloskundige. 

Met de 16 weken gingen we spieken, eerst krijg je dan een algehele APK van je kleintje en daarna nog even naar het geslacht kijken. Wat een geweldig fijne echo dank je wel ECHO Son wat doe je dat toch leuk en fijn. 

We zagen het direct het werd zoals we al vermoeden een klein mannetje. Of ja klein we zagen dat meneer nu al wat voor lag op groei haha. Wat geweldig na ons meisje nu een mannetje wat een geluk! 

Ook de 20 weken echo werd goed gekeurd door het medisch team in Veldhoven. Ons mannetje deed het goed, wel lag de placenta voor de uitgang. Dit moest bij de 30 weken nog eens bekeken worden. Als die er dan nog voor zou liggen zou het een keizersnede worden. Maar als meneer goed zou groeien en de buik dus ook dan zou het wel goed moeten komen. 

We waren helemaal klaar om te genieten van deze zwangerschap. rond de 27 weken wordt er bloed geprikt om te kijken of de kleine rhesus positief of negatief is. En of je dus een rhesus D prik nodig hebt om te voorkomen dat je antistoffen aan gaat maken tegen je kleintje (dit had ik ook gehad bij mijn eerste dus ik was hier bekend mee). 

Echter kreeg ik bij de 29weken een telefoontje wat ik niet verwacht had. Er was paniek, er was iets fout gegaan in de buik en ik had al antistoffen aangemaakt tegen de kleine. Ik moest dezelfde dag nog gezien worden door de gynaecoloog en omdat mijn waardes zodanig waren moest ik ook meteen door naar Leiden gespecialiseerd in rhesus factor zwangerschappen. Zie mijn blog: En toen was er paniek!

Op vrijdag was deze afspraak in het lokale ziekenhuis waar ik dus diezelfde dag nog terecht kon bij mijn gynaecoloog. Echter kon ik pas die dinsdag daarop naar Leiden voor spoedoverleg op het rhesus-spreekuur. 

Er werd een hoop informatie gegeven vrijdag maar echt vertellen hoe het met mijn kind ging en wat de vervolgstappen waren konden ze niet. Dit kwam niet zo vaak voor en ze konden pas iets zeggen nadat Leiden dinsdag mee gekeken had. Er werd nog wel een CTG gemaakt en de kleine in mijn buik deed het goed. We mochten dus naar huis, maar wanneer ik wat anders voelde of er iets veranderde moest ik direct terug komen naar het ziekenhuis. Het belangrijkste was of ik mijn kleintje nog voelde ja of te nee. 

Wat was dit een verschrikkelijk weekend, ik moest alles verwerken wat ze gezegd hadden. Hoezo kon dit levensbedreigend zijn voor mijn kind, en waarom wachten we dan tot dinsdag om naar Leiden te kunnen. Ik was totaal gefixeerd op iedere beweging die mijn kleintje in mijn buik maakte. Op zondag wist ik het allemaal niet meer, ik wist niet of ik hem nog voelde bewegen en dacht dat ik hem al een paar uur niet gevoeld had. Door de spanning spande mijn buik zich samen en kon de kleine in mijn buik ook geen kant op. 

Toch maar even naar het ziekenhuis voor controle, we werden aan het CTG gelegd en de kleine deed het nog goed. Wat een geruststelling. Nu nog wachten tot dinsdag voor Leiden. 

In Leiden legden ze ons uit wat een rhesus-zwangerschap in hield, wat de waarden ons vertelden, wat het voor ins zou houden en wat het inhield voor de kleine. Wat een hoop informatie was dat zeg! Wel konden ze meteen zeggen dat onze kleine het op dat moment nog heel goed deed. Een hele geruststelling weer. 

Ja beaamden ze een hele geruststelling maaar was het antwoord dit kan binnen een paar uur ook helemaal omdraaien dat is het lastige aan rhesus-zwangerschappen. Alleen de mama kan voelen hoe het kleintje zich voelt. We hopen het door het in de gaten te houden van het bloed voor te zijn maar dat geeft helaas geen garantie. 

Mijn taak was dan ook makkelijk, ik moest goed voelen hoe mijn kleintje het maakte, en bij verandering, bij onzekerheid of wat dan ook meteen bellen en naar het ziekenhuis. Ik was nu verantwoordelijk voor de gezondheid/veiligheid van mijn kind. 

Iedere week was er controle in het ziekenhuis om te controleren hoe het met ons kleintje was. Een moment waar we elke keer weer naar toe leefden. Iedere week was er weer spanning voor mijn man, familie en vrienden en natuurlijk ook voor mij. Echter ik had die spanning niet alleen iedere week. Ik had die spanning continu, ieder uur van de dag. 

Iedere dag maakte ik me weer druk over onze kleine, had ik hem nu wel of niet gevoeld het laatste half uur. En zo niet, moest ik dan nu of over een uur de gynaecoloog bellen. Continu die onzekerheid, continu die tweestrijd, continu die angst. Het hield me continu bezig dag en nacht. Want ook de nachten was ik regelmatig wakker om te voelen of ik ons kleintje nog voelde. 

En ja logisch natuurlijk maar ons kleintje sliep in de buik natuurlijk ook op momenten, maar man man deze momenten waren verschrikkelijk voor mama. Want mama voelde dan geen beweging en geen beweging was paniek.

We hebben dit mooi tot het einde volgehouden maar geloof me ik was klaar, klaar met deze zwangerschap, ik wilde de verantwoordelijkheid niet meer alleen dragen. De artsen moesten hem maar halen en dan konden hun mooi voor mijn kleine man zorgen. Meer hierover lees je terug in mijn blog: Het zijn dan wel de laatste loodjes, maar ze kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan!

Ik was mentaal op, kon deze druk en verantwoordelijkheid niet meer alleen aan. Wat ik echter toen niet kon bedenken/overzien. Was dat wanneer ons kleine mannetje geboren zou worden de zorgen er nog steeds zouden zijn, alleen ik hem dan niet meer zou kunnen beschermen. 

Uiteindelijk ben ik ingeleid met 36 weken en 2 dagen, heb ik een vreselijke bevalling achter de rug namelijk een stormbevalling waarbij mijn kind veeeel te snel bij me weg is gehaald waarna ik hem heel lang niet heb vast mogen houden en waarbij onze kleine man door een heel diep dal moest. terug te lezen in mijn blog: Mijn stormbevalling deel 1 en 2.

Maar hebben we er uiteindelijk een geweldig mannetje voor terug gekregen. Een mannetje die blij gelukkig en momenteel gezond is. Zijn bloedwaarden zijn nog wat aan de lage kant maar dit komt met de tijd allemaal goed. Mama mag nu lekker veel met hem knuffelen en neemt het er dan ook regelmatig van om hem heerlijk vast te pakken en te knuffelen tot meneer het wel weer even genoeg vind mama!!