Wanneer de onbezorgde lach van je kind verdwijnt.

Zo, het is dan eindelijk zover! Je kind is 4 jaar geworden, ze mag eindelijk naar de basis-school. Al een tijdje begint ze zich thuis te vervelen, je merkt dat ze eraan toe is om zich verder te gaan ontwikkelen.

Toen ze een jaar of 2 was, kreeg ik een brief van de gemeente, om haar in te gaan schrijven voor een school. Hoe kies ik er eentje? Is het belangrijk dat het een basisschool is met een geloofsovertuiging? Of ga ik toch liever voor de openbare school? Is het belangrijk dat de school dicht in de buurt is van waar ik woon, of maakt dat niet uit? En hoe zit het met de 'verhalen', is het belangrijk wat mensen vinden van een school?

Uiteindelijk heb ik voor mijzelf alles afgewogen, een school gekozen. Daar is hij dan, die eerste schooldag. Ik weet niet wie er zenuwachtiger was, mijn dochter of ik ?

Met zweethandjes lopen we het schoolplein op. Alle ouders staan er met hun kind, en wachten het af tot de deur open wordt gedaan door de juf. Sommige ouders kennen elkaar al, de meeste ouders staan afwachtend bij hun kind. Dan gaat de deur open, loop je samen met je dochter de klas in. Na onszelf te hebben voor gesteld aan de juf, een dikke afscheidszoen loop ik de klas uit. Gelukkig vind ze gelijk haar draai en er wordt al snel niet meer naar mama om gekeken! 'Gelukkig maar!'

Groep 1 en 2 vlogen voorbij. Ze kreeg veel vriendinnetjes en haar ontwikkeling ging goed. De uitslagen van de Cito-toets (wist ik veel dat ze deze tegenwoordig in elke groep al afnemen) waren allemaal goed. Wat een opluchting, het gaat goed met ons meisje op school..

Toen kwam er groep 3. Haar cijfers waren hartstikke goed, ze vertelde na schooltijd altijd enthousiast over wat ze die dag geleerd had. Tijdens de 10-minutengesprekken hoorden we dat ze eigenlijk niet zoveel te melden hadden, het ging allemaal prima!

Ongeveer de helft van groep 3, merkten we dat ze wat stiller werd. Ze was na schooltijd lang niet meer zo enthousiast als dat ze eerder was. Hoe zou het komen? Groep 3 is natuurlijk een heftig jaar, er wordt veel van de kinderen verwacht. Ze moeten zoveel leren, misschien kost het haar veel energie. Als ik mijn dochter van school haalde, werd ik soms aangesproken door moeders die tijdens het overblijven op school waren. 'We zien dat je dochter veel alleen is, ze houdt zichzelf afzijdig tijdens de pauze'. Dit hebben wij tijdens het 10-minutengesprek aangegeven op school. De reactie was: 'Dit herkennen wij niet, wij zien juist dat ze zich veel mengt in de groep.' Zullen de moeders dan misschien een paar mindere momenten hebben gezien? Als de leerkracht zegt dat zij dit totaal niet herkennen, zal het wel meevallen toch? We hebben het toen naast ons neer gelegd.

Buikpijn, driftbuien en nog maar weinig spelen met andere kinderen. We merkten dit op en besloten het gesprek met haar aan te gaan.. Tranen! Je moederhart breekt, als je kind vertelt dat ze ongelukkig is. Ze vertelde dat ze op school gepest wordt; er wordt continu geduwd, buitengesloten en er worden nare dingen gezegd.

Na het hele verhaal te hebben aan gehoord, hebben wij meteen aan de bel getrokken bij de leerkrachten. De volgende dag konden wij meteen op gesprek komen. Na alles te hebben verteld, is er besloten een gesprek te houden in de klas, om weer een veilige situatie te creëren.

Na dit gesprek, was het een tijdje rustig maar in groep 3 zijn we regelmatig op school geweest..

Toen kwam groep 4! Andere leerkrachten voor de klas, dus we hadden goede hoop. We zijn aan het begin van het schooljaar meteen het gesprek aan gegaan met de leerkrachten, zodat ze weten hoe de situatie is. En weet je, wij als ouders weten echt wel; waar er twee vechten, hebben er twee schuld. Onze dochter is snel op de kast te jagen en soms vind zij het lastig om te spelen wat andere kinderen willen. Maar daar zijn we thuis mee bezig geweest, we hebben daar veel op geoefend. Maar, het is niet goed te praten dat mijn dochter geduwd wordt, dat er eigendommen kapot gemaakt worden. Dat mag niet!

Groep 4 verliep rustig, de leerkrachten zaten er bovenop, wat een rust, zal dit het einde zijn van een onrustig tijdperk?

Groep 5. In de eerste weken is er veel onrust thuis. Onze dochter is erg onrustig en heeft weer veel driftbuien. Ook kwam ze thuis met kapotte spullen. Ik werd gebeld door de juf; onze dochter had haar broek naar beneden getrokken, midden op het schoolplein. Degene van wie dit moest, was er op aan gesproken en had straf gekregen. Hallo, hoe kan dit gebeuren op een schoolplein, waar zijn de volwassen ogen?? Dit keer wilden wij niet afwachten, zijn meteen het gesprek aan gegaan met haar. Weer barstte zij in huilen uit. In de klas zit ze in een groepje met 3 jongens. 'Mama, zij pakken steeds mijn spullen af en maken het kapot. Ook als ik aan het werk wil gaan, wordt ik continu afgeleid. Ik zeg steeds; stop houd op, maar ze luisteren niet!' Ik ben een moeder, die vind dat haar dochter eerst zelf situaties moet proberen op te lossen. Als je ouders alles voor je oplossen, leer je daar naar mijn mening weinig van. Ik heb haar gezegd dat ze dit bespreekbaar moet maken met de leerkracht, zij is immers de enige die hier verantwoordelijkheid in moet nemen, aangezien ik niks zie van wat er op school gebeurd. Het werd erger en erger. Onze dochter wilde niet meer spelen, behalve met haar beste vriendin, ze vertelt niks meer over school en er kan geen lachje meer vanaf. Op een dag kwam ze thuis en vertelde ze dat een meisje uit haar klas een feestje ging vieren. Ieder meisje mocht komen, behalve zij.. Je kent vast het spreekwoord; zij bouwt een muur om haar heen? Nou, deze was al zo hoog geworden, dat het bijna niet meer af te breken lijkt.

Ook nu, werden we aangesproken door ouders, dat onze dochter zich afzondert. Er is vaak frictie op het schoolplein. Nu komt ze thuis met verhalen dat ze geschopt wordt door klasgenoten. Ook worden er ontzetten nare uitspraken gedaan tegen haar; "Er is geen verschil tussen jou en Frankenstein." Zo zijn er veel meer uitspraken gedaan, maar ik wil niet alles openbaar maken. Serieus? Die kinderen weten helemaal niet wie Frankenstein is. Los dit maar op als ouders zijnde, weer breekt mijn hart. Hoe moet ik mijn dochter vertellen, dat zij zich niet mag laten neerhalen door deze inhoudsloze uitspraken. Dat kan ik niet. Ik kan haar niet zeggen, dat zij zich er niets van moet aan trekken.  Het gevoel dat zij hierdoor heeft, is verschrikkelijk! Mijn moederinstinct stijgt boven mijn hoofd uit, het liefst ren ik naar school en trek ik iedere pestkop eens even aan zijn kraag! Waar halen zij het lef vandaan om zo tegen mijn dochter te spreken? Haar zo naar beneden te halen?

Even rustig adem halen, wat is het juiste dat ik nu moet doen? Ik ga het gesprek aan met mijn dochter. Ik vertel haar dat zij dit met de juf moet bespreken, precies zoals zij dit ook tegen mij heeft gezegd. Dat zij graag in een ander groepje wil zitten, zodat ze weer wat rust krijgt in de klas. Zo gezegd, zo gedaan. Bij thuiskomt, zie ik weer een droevig gezichtje. Als ik vraag hoe het is gegaan, komt het stoom nog net niet uit haar oren; "De juf zegt nee!" En daar moest ze het mee doen. Toen kon ik mijzelf niet meer zo goed beheersen en heb besloten een mail te sturen naar de leerkracht. Een nette mail, maar wel met de frustraties van wat er speelt. Dat er best geluisterd kan worden naar een kind van 8, die precies uitlegt wat ze graag zou willen en waarom ze dat vraagt! Je raadt het nooit, dezelfde middag mocht mijn dochter in een ander groepje! 

Maar helaas, het heeft niks geholpen. Elke week een verdrietige dochter thuis, die geen zin meer heeft om naar school te gaan. We zitten met onze handen in het haar; "Wat moeten we, maar vooral wat kunnen wij doen?" De leerkrachten herkennen het totaal niet, wat wij vertellen. Daar is dus geen winst op te behalen.

Tot op een woensdagmiddag haar beste vriendin kwam spelen. Wat er toen gebeurde, heeft ervoor gezorgd dat ik stappen ben gaan ondernemen. De vriendin van mijn dochter vertelde tijdens de boterham eten; "Misschien kan ik beter je vriendin niet meer zijn, want als ik jouw vriendin ben wordt ik ook gepest". De blik in de ogen van mijn dochter ben ik erg van geschrokken. Leeg, totaal leeg. Haar reactie was; oke.

Oke?! Oke?! Helemaal niet oké. Het is genoeg geweest. Uit pure wanhoop heb ik gebeld naar een andere basisschool. Ik zou graag willen weten, wat zij vinden van zo'n situatie, wat is hun advies. Na mijn uitleg van de situatie, vroeg ik wat ik zou moeten doen, is het verstandig om op zoek te gaan naar een andere school zodat zij volgend schooljaar een nieuwe start kan maken? Aan de andere kant van de lijn klonk de stem; Volgend schooljaar? Volgende week kom jij hier op gesprek en gaan we het hier over hebben.

Die week ging ontzettend traag, ik heb mijn dochter niks verteld. Verwachtingen scheppen teleurstellingen, dat is wat we nu willen voorkomen. Toen was er het gesprek op de andere school.. Begrip, er was begrip. En, er is een oplossing. Ze kan direct beginnen op die andere school, in een rustige klas. Omdat ze een ontzettend hoge muur heeft opgebouwd, is ze sociaal een stuk 'minder gezellig'. We hebben afgesproken dat ze eerst gaat wennen in de klas en mocht het nodig zijn, kan ze via school een kanjertraining krijgen. En boem! Daar ging 100 kg, zo mijn schouders af.. Ik heb meteen contact opgenomen met haar school, om te vertellen dat we gaan overstappen. Of de directeur de moeite heeft genomen contact op te nemen? Ik denk dat ik hier maar geen woorden over vuil ga maken, maar ik weet hoe het gezegde; "je bent maar een nummertje" voelt. Oja, wel kreeg ze een map mee als afscheid. Ieder klasgenootje had een stukje geschreven en een foto erbij geplakt. Ik heb de map door gelezen, ongeveer tien kinderen hebben letterlijk geschreven; ik hoop dat je op je nieuwe school niet meer gepest wordt. En dan wil de school zeggen, dat er niks speelt? Right!

Het is nog maar pril, deze week is de derde week dat ze nu op haar 'nieuwe' school zit. Maar we zien nu al een heel ander kind. We krijgen weer een glimlach te zien, ze slaapt weer goed & ze heeft weer zin om te spelen met andere kinderen.

Ik hoop door dit met jullie te delen, dat er meer aandacht gaat komen voor pesten. Op mijn werk ben ik natuurlijk alert, ik heb hier immers voor gestudeerd. Maar het gekke is, als het je eigen kind betreft, ga je soms aan jezelf twijfelen. Zie ik het goed, overdrijf ik nu niet een beetje, is het de fantasie van je kind dat een verhaal vertelt of zijn het echte situaties en gevoelens? Neem je kind serieus. Wat voor ons heel klein kan zijn, kan grote gevolgen hebben voor het sociale welzijn van je kind. Wij hebben er drie jaar over gedaan, maar we hopen nu dat we het juiste besluit hebben genomen! Sta op tegen pesten!