Waarom nou toch die borstvoedingsweek?

We weten het allemaal, want het wordt overal gezegd: borstvoeding is de beste voeding. Niks ten nadele van kunstvoeding, dat is absoluut niet slecht, maar borstvoeding is de biologische standaard en dus het beste afgestemd om de behoeften van een mensenbaby. Gewoon droge feiten, geen waardeoordeel. Het maakt je op geen enkele manier een minder goede moeder als je er bewust of noodgedwongen voor kiest om niet/niet lang borstvoeding te geven. 

Maar hier komt het: de maatschappelijke druk bestaat om borstvoeding te geven omdat je anders je kind tekort zou doen, maar vervolgens echt helpen om de borstvoeding te laten slagen doen we niet. Borstvoeding is een prachtig natuurlijk iets, maar o wee als andere mensen doorhebben dat je openbaar/in het bijzijn van anderen zit te voeden. Elk kwaaltje van je kind of van jezelf schuiven mensen af op de borstvoeding en je moet maar stoppen, maar als je bent gestopt heb je 'te snel opgegeven'. Helaas kan ik nog wel een tijdje door gaan met dit soort tegenstrijdigheden.

Ik heb het al eerder geschreven, er is te weinig (juiste!) informatie voor handen. Tuurlijk, je kan je kapot googelen, maar dan kom je ook tegenstrijdige adviezen tegen en je moet er maar aan denken dat het advies van je kraamzorg misschien niet klopt. De borstvoedingsweek geeft ruimte om verhalen en informatie te delen. Hopelijk zijn er dan meer mensen die of succesvol lang borstvoeding geven of op een moment stoppen dat zíj zich daar prettig bij voelen en achter kunnen staan i.p.v. door pijn of een in elkaar gestortte productie.

Daarbij het hele stigma dus rondom openbaar voeden. Veel mensen in online discussies gaan er maar gelijk van uit dat je beide borsten uit je shirt gooit en daar mee gaat rondslingeren als je commentaar hebt gekregen, maar soms is alleen de suggestie al dat je aan het voeden bent weerzinwekkend voor sommigen. Gelukkig heb ik nog nooit commentaar gehad (wel een aantal hele vieze blikken), maar genoeg vrouwen hebben dat wel gehad. Onzin natuurlijk.

Niet te vergeten het stigma rondom 'langvoeden'. De definitie daarvan is subjectief. Er zijn mensen die alles >6 maanden lang voeden vinden, mensen die dat >1 jaar zo zijn of na 2 jaar pas, maar hoe dan ook: whatever floats your boat. Melk (moedermelk of kunstvoeding) is in principe de hoofdvoeding tot 1 jaar, maar ook na 1 jaar zijn er nog voldoende redenen om borstvoeding te blijven geven als je dat wilt. En ja, ook die peuter van 3 jaar oud die 2x op een dag even bij zn moeder drinkt, heeft er nog iets aan, anders zou ie het niet doen. Ik vind het enorm verdrietig dat mensen het al snel pervers, incestueus, ongezond en slecht voor de ontwikkeling van een kind vinden, terwijl de natuurlijke speenleeftijd van een mensenkind tussen de 2 en 7 jaar is! Ik zeg niet dat we massaal onze kinderen moeten voeden tot ze 7 zijn (als je dat wel doet: lekker doen, mij maakt het niet uit), maar meer ter illustratie dat het biologisch gezien dus echt niet zo raar is als een 3 jarige nog aan het einde vd dag lekker even wilt bijkomen aan de borst bij zn moeder. Het zou fijn zijn als na 6 maanden niet de standaard vraag is "Oh geef je nog stééds borstvoeding?" Of "Wanneer ga je nou eens stoppen?" met die afkeurende blik erbij, maar dat mensen gewoon zoiets hebben van ach whatever het gaat zoals het gaat. De WHO (World Health Organisation, dus echt wereldwijd niet alleen de derdewereldlanden) adviseert om minimaal 2 jaar borstvoeding te geven en dat je daarna nog door kan gaan zolang dat goed voelt voor moeder en kind. En heel misschien is dat advies ergens op gebaseerd en niet uit de lucht komen vallen. 

Dit is voor mij waarom het belangrijk is dat er een borstvoedingsweek is: om mensen hopelijk doen te beseffen dat het níet goor en ongepast is dat mijn dochter van 21 maanden nog aan de borst ligt en we nog geen plannen hebben om te stoppen, dat vrouwen niet bang hoeven te zijn om in het openbaar te voeden, dat mensen meer leren over borstvoeding en zo een overwogen echt eigen keuze kunnen maken om het wel/niet en hoelang te doen.