Waarom ik mijn 3-jarige liet piercen.

Het is inmiddels alweer 5 maanden geleden dat ik mijn (bijna) 3-jarige liet piercen en hier trots een filmpje van deelde op Instagram (IGTV). Dit filmpje ging ineens viraal en bereikte 266.813 mensen, werd 753 keer gedeeld en 447 keer opgeslagen. Ook kreeg het filmpje 2500 likes en 365 reacties.

Helaas waren niet alle reacties én deelacties even postief. Ik werd uitgekotst. Mensen hebben mij voor vanalles en nog wat uitgemaakt. Zo zou ik mijn kinderen mishandelen, zou iemand wel een melding maken bij jeugdzorg en was ik een walgelijke moeder. De heftigste reacties waren de privé berichten, waarvan ik destijds een paar gedeeld heb in story.

Maar ook onder de post zelf kwamen reacties, bij deze een greep uit de reacties.

Ik kan best tegen kritiek en ik snap dat dit voor mensen niet de eerste keuze zal zijn, maar uitgescholden worden terwijl ik een heel trots filmpje deel van mijn meisje vind ik niet oke! Toch heb ik continu het gevoel dat ik mijzelf moet verdedigen, want ook in mijn omgeving (bekende) begrepen veel mensen niet waarom ik het liet piercen. Terwijl ze het wél begrijpen als ik het uitleg. Dus daarom bij deze mijn verklaring.

DIT GEBEURDE ER TOEN IK ZE LIET SCHIETEN...

Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter heb ik altijd geroepen dat ze pas oorbellen krijgt wanneer ze hier ZELF om vraagt. Gewoon omdat ik vind dat ik die keuze niet voor haar kan maken. Toen zij bijna 5 jaar was kwam dat moment daar. Ze vroeg erom. Natuurlijk had ze er al eerder om gevraagd, maar als ik zei dat het pijn deed hoefde het niet meer. Tot nu. Ze wilde ze écht.

Dus toen ben ik samen met mijn moeder naar een juwelier geweest, om haar oorbellen te laten schieten. De eerste oorbel zat er in en ze schreeuwde het uit. Ze wilde écht die tweede oorbel niet. Uiteindelijk zijn wij de winkel uit gegaan met één oorbel om een rondje te lopen door de stad. We beloofde haar een cadeautje van de Intertoys als ze de tweede oorbel ook liet zetten. Het werkte.

De oorbellen zaten er in, maar begonnen gelijk dik te worden. Weken lang zijn haar oorbellen ontstoken geweest en ik heb verschillende dingen geprobeerd. Uiteindelijk heb ik een oude vriendin van mij - die een eigen piercing shop heeft - benaderd met de vraag wat ik moest doen. Ik was op het punt om de oorbellen er uit te halen, zo erg was de ontsteking. Zij gaf wat tips en deze heb ik opgevolgd, waarna de ontsteking gelukkig weg ging.

HIEROM HEB IK ZE LATEN PIERCEN...

Met mijn jongste dochter had ik hetzelfde in gedachte. Pas als zij er ZELF om vraagt en niet eerder. Maar zoals mensen met meerdere kinderen weten, is de tweede altijd sneller omdat ze afkijken bij grote zus. De oude vriendin van de piercing shop was inmiddels weer een dikke vriendin geworden met wie ik regelmatig afsprak met onze kinderen erbij.

Vlak voor Rox haar 3e verjaardag vroeg ze om oorbellen. Eerst scheepte ik het af met "dat doet pijn, je bent nog te jong", maar ze bleef volhouden. Ze wilde persé oorbellen en dat het pijn deed maakte haar niks uit. Ik deed toen alsof ik een gaatje bij haar prikte, gewoon om te kijken of ze zou afhaken op het laatste moment. Maar ze bleef stil zitten.

De angst om met één oorbel uit een zaak te lopen overheerste bij mij. Plus ik was bang dat haar oorbellen ook zo zouden ontsteken, wat bij een 2-jarige echt lastiger uit te leggen is. Mijn vriendin had mij (toen Lin haar oren zo ontstoken waren) uitgelegd dat wanneer je een oorbel laat schieten, het weefsel opzij gedrukt wordt waardoor het gaat ontsteken. Bij piercen wordt het naar buiten geduwd, dus ontstaat er geen ophoping.

Ik besloot om met Rox naar de piercing shop te rijden. Haar daar nog een keer duidelijk te vertellen wat er ging gebeuren en nogmaals te vragen of ze het zeker wist. Rox was - hoe jong ook - zeker van haar zaak. In het ergste geval lopen we met één oorbel de deur uit, maar aangezien het door mijn vriendin gezet wordt kan ik áltijd terug komen, dus is dat niet zo erg.

Wonder boven wonder begon Rox NIET te huilen na het zetten van de eerste oorbel. Toen we zeiden "beetje lachen Rox" begon ze zelfs te lachen - dit zie je overigens ook in het filmpje! Ik was in SCHOK. Ze twijfelde wel even over de tweede, maar ook die heeft ze laten zetten (wel terwijl mama haar vast hield). Hierna begon ze wel te huilen, dus van de tweede heb ik het filmpje niet gepost, omdat ik liever geen huilende kinderen op mijn Insta zet.

De weken erna heb ik haar oren goed in de gaten gehouden. Het mooie is... Er is totaal geen zwelling ontstaan. Waar bij Lin maar pus uit haar oor bleef komen, werd Rox haar oor niet eens een klein beetje rood/dik. Ik was zó blij met de keuze voor het piercen. Dit is een wat langzamer proces, dat klopt. Maar het is het dubbel en dwars waard.

Mensen die schrijven dat Rox getraumatiseerd is moet ik helaas ongelijk geven. Zoals ik al eerder schreef is de piercer een vriendin van mij en zie ik haar nog steeds regelmatig. We hebben ook na het piercen van de oorbellen wel vaker de shop bezocht en dat was geen probleem voor Rox. Ze wilt nu zelfs een tongpiercing... Maarrr... daar moet ze toch écht even mee wachten (tot ze 18 is minimaal).

Het filmpje kun je hier bekijken.

Praten jullie mee?