Waar is toch mijn lieve, vrolijke meisje gebleven?

Al enige tijd twijfel ik of ik deze blog moet schrijven. Of het niet te heftig is. Of ik mijn verhaal wel wil delen. Of het wel in een blog past. Ik waag een poging voor een eerste deel..

Na jaren van leugens, wantrouwen, zorgen, bedrog en fraude heb ik inmiddels 2 jaar geleden de knoop doorgehakt. Het is genoeg geweest. Dan maar 10 hoog op een betonnen vloer in een achterbuurt, alles beter dan dit. Ik ga weg en neem de kinderen mee.

De knoop werd definitief doorgehakt tijdens een dagje uit met mijn moeder. Jarenlang niet gedaan omdat ik de kinderen niet achter wilde laten, maar, met goede afspraken moest het toch een keer kunnen. Voordat ik op de plaats van bestemming was al tig appjes. 'Hoe moet dit? Hoe moet dat? Wat willen ze nou?' Jemig, je bent hun vader! Tijdens de high tea telefoon. 'Wanneer kom je terug? Dit nooit meer!' 1 dag alleen met zijn kinderen. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik was er klaar mee. Dezelfde avond ingeschreven op verschillende huisjes, rekeningen gesplitst, zorgverzekering op mijn eigen naam enzovoort. Korte metten.

Al snel ( veel sneller dan verwacht) had ik een leuk huisje. Geen 10 hoog in een achterbuurt. Een leuk, klein rijtjeshuis in het dorp waar ik was opgegroeid en altijd al naar terug wilde. Dochterlief ingeschreven op mijn oude basisschool en voor ik het wist was het zover. De verhuiswagen gevuld, dozen uitgepakt. Genieten. Rust. Een maand na de verhuizing werd de scheiding door de rechter definitief gemaakt en kon ons nieuwe leven beginnen. Ook de kinderen blij. ' Eindelijk thuis' verzuchtte mijn oudste opgelucht voor ze in slaap viel in haar nieuwe kamertje.

Het wennen ging snel. De eerste week had ze nog vakantie dus hadden we alle tijd om de omgeving te ontdekken. Ik kwam in een walhalla aan leuke jeugdherinneringen. De bossen. De rivier met strandjes. Het fietsen zonder omver gereden worden door haastige (stadse) automobilisten. Het groen. De rust. We genoten. Na een week begon school en ook dat ging fantastisch. Dochterlief kwam thuis met vriendinnetjes, stond juichend op om aan een nieuwe schooldag te beginnen. Ze was blij. Af en toe bij papa logeren was leuk, maar niet noodzakelijk voor haar. Thuis was het leuker.

Na een jaar begon het langzaam te veranderen. Ze werd boos. Ongeduldig. Sliep steeds slechter, veel boze dromen. Onverklaarbaar gedrag. ' Zal wel door de scheiding komen' dacht ik. Ik gaf haar de ruimte en het geduld dat ze nodig had. Dacht ik. Het werkte niet.

Begin dit jaar betrap ik tijdens het koken mijn meisjes met een vreemd spelletje, waar ik me een ongeluk van schrik. De kleren waren aan, maar de houdingen logen er niet om. Geschrokken en boos haal ik ze uit elkaar. En direct begint het malen... Hoe kan dit? Waar halen ze dit vandaan? Waarom doen ze zo?

's Avonds, als de jongste op bed ligt ga ik voorzichtig peilen. Wat was dat voor spelletje? Waar heb je dat geleerd? Hortend en stotend komt het eruit. Het wordt op school gespeeld tijdens de pauze. Namen worden genoemd. Moeders bloed kookt. Woedend schrijf ik een mail naar de directeur. Dit accepteer ik niet! Ik eis de volgende dag een gesprek met zowel de juf als de directeur.

Dat gesprek komt er. De directeur schrikt net zo hard als ik. Trommelt gelijk iedereen op. Juffen, intern begeleider, ouders, kinderen. Iedereen wordt erbij betrokken. Tactisch natuurlijk, maar de onderste steen moet boven komen. En al snel is het duidelijk. Er is haar iets overkomen. En hoewel ze hun verantwoordelijkheid niet willen ontkennen betwijfelen ze of het op school is gebeurd. Projecteert ze misschien op de verkeerde plaats?

Talloze gesprekken met de ib-er volgen. Wat is er gebeurd? Wanneer? Waar? Met wie? De angst en onzekerheid groeien. En nog steeds slaapt ze niet. Droomt ze. Is ze boos en verdrietig.

Op een middag heb ik weer een gesprek met de ib-er. Dochterlief heeft een naam genoemd. Zegt die naam mij iets?

Het zweet breekt me uit. Mijn hart staat stil. Ik tril van top tot teen. Dit kan niet waar zijn!

Diezelfde avond komt dochterlief weer in paniek naar beneden. Weer gedroomd. Wanhopig vraag ik haar of ze me alsjeblieft nu wil vertellen wat er is. Ik kan haar niet helpen als ze me niet vertrouwt. Ik zal het aan niemand doorvertellen.

En ze praat. En praat. Tot in het smerigste detail. Ze praat. Over waarom ze niet naar papa wil. Waarom ze de laatste weekenden bij mij is gebleven. Over een televisiezender waarvan ze het bestaan niet eens zou moeten weten. Over haar halfbroer die wilde dat ze dat met hem naspeelde terwijl papa aan het douchen was. Over dat zij nee zei maar haar zusje minder sterk in haar schoenen stond. En samen huilen we. Huilen om de pijn. Huilen om het vertrouwen dat beschaamd is. Huilen om haar zusje die nergens last van heeft maar wel iets vreselijks heeft meegemaakt. Huilen we om de nachtmerries die het veroorzaakt. Huilen we om haar halfbroer, die ik jarenlang ieder weekend in huis heb gehad. Ze huilt zich in slaap. En ze slaapt. Zonder dromen.

De volgende dag breng ik de ib-er op de hoogte. Dankbaar voor de hulp vanuit school. Waar ik vol verwijten boos kwam binnen gestampt hebben zij gekeken naar mijn dochter. Gezien dat het niet goed was. Geen verwijten. Hulp.

Snel wordt er een traject opgestart. Moet er aangifte gedaan worden? Of een melding? De jongen is minderjarig, is hulp voor hem misschien een betere optie? Welke hulp heeft mijn dochter nodig? Een scala aan professionals wordt genoemd. Wat wil jij? Wat denk jij dat het beste is? Ik? Ik denk niet.. Ik ben gebroken. Dankbaar pak ik iedere hulp aan die geboden wordt.

Inmiddels zijn er verschillende hulpverleners de revue gepasseerd. Gaat het met dochterlief over het algemeen nog steeds niet goed. Ze slaapt slecht. Droomt. Is boos. Heeft paniekaanvallen. Maar er wordt aan gewerkt. Langzaam worden de laatjes in haar hoofd opgeruimd. Sommigen mogen open blijven, anderen gaan op slot. Ze heeft nog een lange weg te gaan, maar samen gaan we er komen. Samen met school. Samen met de jeugdarts. Samen met de psycholoog.  We gaan er wel komen.. En ooit.. Ooit zie ik mijn meisje weer zoals ze is. Blij. Onbezorgd. Vrolijk.