Waar is mijn zoete slaper gebleven?

Nino sliep eigenlijk altijd heel goed. Hij heeft nooit moeite gehad met inslaap vallen en ook overdag vond hij het fijn om lekker op bed gelegd te worden voor een dutje. Goed doorslapen lukte meestal nog niet zo goed maar door hem een speentje te geven sliep hij meestal wel direct weer in. Daar hadden we dus ook geen probleem mee, wetende dat er veel ouders zijn met veel minder slaap door huilende kinderen. Alleen wanneer Nino ziek was sliep hij wat slechter maar ook dan viel het nog mee in vergelijking met verhalen die ik rond om mij heen hoor.

Nu is Nino ruim 16 maanden en heeft veel meer dingen bewust door. Ook heeft hij al heel goed door dat hij dingen kan sturen door te gaan huilen of juist lachen. Hij is dan ook in een fase gekomen waarin hij bijna elke keer gaat huilen als ik hem op bed leg. Als ik hem ga troosten of naast hem ga zitten wordt het alleen maar erger, hij wordt dan pas weer rustig als ik hem uit bed haal. Soms als hij heel moe is valt hij dan direct op je armen in slaap maar zodra ik hem weer in bed leg is het weer mis. We hebben na veel dingen uit te proberen gemerkt dat het enige wat helpt is hem even te laten huilen. Als het te lang duurt kom ik nog even langs om hem weer neer te leggen, want meestal staat hij dan recht op in zijn bed, zijn speentje weer te geven en weer weg te gaan. Dit vind hij op dat moment totaal geen goed idee, met door de kamer vliegende spenen tot gevolg maar meestal huilt hij zich dan al snel moe en geeft het op. Dit helpt stukken beter en in plaats van uren lang bezig te zijn met hem is hij meestal binnen een kwartiertje aan het slapen.

Toch blijft het lastig, het onderwerp, laat je je kind huilen of niet. In principe vind ik het een hele mooie theorie om je kind niet te laten huilen. Dat je kind jouw nodig heeft wanneer het huilt. Maar aan de andere kant weet ik hoe snel kinderen hun ouders kunnen manipuleren. Dit is niet gemeen van ze, maar gewoon een natuurlijk proces wat kinderen door maken, eigenlijk is het ook een stukje grenzen op zoeken wat gewoon bij de dreumes/peuterfase hoort. Ik vind het dan ook van belang dat je als ouder je kind duidelijkheid bied. Ook als het gaat om bed tijden, slaapritmes en wat je van je kind verwacht. 

Ik heb dan ook besloten dat laten huilen mag. Niet uren lang natuurlijk maar om te zorgen dat mijn zoontje de rust krijgt die hij nodig heeft vind ik het belangrijker dat hij de nodige uurtjes maakt dan dat hij de halve avond wakker is omdat hij bij mij wil blijven. Het blijft moeilijk om je kindje te horen huilen maar als je merkt dat de huilmomentjes elke keer korter worden en hij zich er steeds sneller aan overgeeft voelt het wel alsof ik de juiste keuze heb gemaakt.

Toch mis ik de tijd dat Nino het leuk vond om naar bed te gaan wel. Wat was het heerlijk om een vrolijk kindje in bed achter te laten in plaats van een verdrietig kindje.