Vriendinnen voor het leven!

“Goedemiddag, ik ben de moeder van Dunya. Dunya is een vriendinnetje van Dolly en ik heb dit telefoonnummer gekregen omdat we graag willen weten hoe het met haar gaat. En of er iets bekend is of ze terugkomen naar Nederland”. Ik houd mijn adem in. Al weken hik ik tegen dit telefoontje aan. Ik reken nergens meer op. Volgens mij blijven ze in Pakistan en zien we Dolly nooit meer terug. Dat is geen leuk bericht om aan Dunya te vertellen, dus stel ik dit telefoontje steeds opnieuw uit. Totdat ik me realiseer dat deze onzekerheid eigenlijk nog erger is dan de zekerheid dat we haar niet meer terugzien. En wie weet kunnen we haar bellen in Pakistan, of mailen.

Pakistan

De tante van Dolly reageert enthousiast. “Wat leuk dat jullie aan haar denken!” zegt ze. “Elke dag” zeg ik. Ze heeft geen idee wat voor doemscenario’s ik in mijn hoofd heb en vertelt dat de kinderen onderweg zijn naar Nederland. “Er zijn vijf kinderen en ze komen allemaal mee. Moeder is al aangekomen, maar vader volgt met de kinderen. Alleen moet er dan wel plek zijn in het vliegtuig voor al die kinderen. Dat kan even duren....” Ik ben even sprakeloos. Dan komen de vragen, hoe het met ze gaat, of ze blij zijn dat ze terugkomen, of ze definitief blijven, of ze terugkomen op school..... Op alle vragen kan ze gelukkig “ja” antwoorden. Vlak voor het eten zegt Dunya dat ze haar vriendin mist. Ik had de foto van Dolly wat meer in het zicht gezet en dat heeft het gewenste effect op Dunya. “Ik heb nieuws” begin ik. Even later zie ik tranen in haar ogen. Ze veegt ze een beetje verlegen weg. “Huil maar hoor! Ook als je blij bent mag je tranen laten zien. Weet je....” fluister ik dan. “Ik heb vanmiddag ook even gehuild toen ik het hoorde!”

Hereniging

Een week later horen we het als we de school binnenkomen. “Dolly is terug! Ze is net naar boven gegaan!” Ik kijk op mijn horloge. “Kom op” zeg ik tegen Dunya “Snel naar boven, kan nog net. We gaan Dolly groeten!” Ze staat bij de kapstok als we boven komen. Heeft haar jas opgehangen, maar lijkt wat onzeker. Voor haar is het een nieuwe school, want de anderen zijn inmiddels wel een beetje gewend. Dolly komt hier voor het eerst. We zijn er met z’n drietjes geweest toen de school in aanbouw was. Maar dat was heel anders. Nieuwe school, nieuwe juf, eigenlijk een nieuw leven. Een hele omschakeling als je vier maanden in Pakistan bent geweest. Ze is net twee dagen terug. Lange tijd was het gezin ontwricht. Nu zijn ze weer compleet en ondanks dat dat natuurlijk superfijn is, is het ook even omschakelen voor de kinderen. Dunya geeft Dolly een knuffel en op al onze vragen antwoordt ze zachtjes “ja”. Ik spoor Dunya aan om naar haar eigen klas te gaan en we lopen de trap weer af. Ze had zich meer voorgesteld bij deze hereniging, dat snap ik wel. Maar Dolly moet ook gevoelsmatig nog even landen. Het komt wel goed.

Schoolzwemmen

Die middag staat Dunya na schooltijd op de bus te wachten. Groep 5/6 is naar schoolzwemmen geweest en kan elk moment terugkomen. Als ze Dolly uit de bus ziet stappen kan is Dunya niet meer te houden. Ze stuift op haar af. Er wordt weer geknuffeld en Dolly komt een beetje los. We maken kennis met moeder en met haar grote zus. “Moeder van Dunya, aaah!” Ook haar kleine broetjes zien we en haar grote broer die we allang kennen. Het is duidelijk dat ze veel verhalen over Dunya hebben gehoord. Op dinsdag wordt er binnen de school Sint Maarten gelopen door de kleuters. De kleine broertjes van Dolly zijn erbij. Eentje ziet Dunya op de gang en zegt: “Dunya-Dolly”. Pas later hoor ik van moeder dat ze veel foto’s hebben gezien van Dunya, waardoor ze haar meteen herkenden.

Trippel Trappel. Dierensinterklaas.

Op woensdagmiddag gaan we iets leuks doen. “Waar?” vragen de meiden opgewonden. “In het Westerpark” zeg ik. “Wat dan?” vraagt Dunya. “Dat is een verrassing....” reageer ik. Ik moedig ze aan om te raden. Volgens mij raden ze het nooit. Dunya vraagt of er kermis is in het park. Of circus. Is het iets waar ze moe van worden? We zijn vroeg. Dus ik zeg dat ze even mogen rennen in het park om hun energie kwijt te raken. Als ze om de hoek kijken zie ik ze ineens druk overleggen. Dan draait Dunya zich om. “Gaan we naar de bioscoop?” gilt ze. Ik knik. Ze zijn blij. Wat een heerlijk weerzien en wat leuk om het zo te vieren. De vertrouwdheid tussen hen is weer helemaal terug. Als de film “Trippel Trappel. De Dierensinterklaas” bijna afgelopen is, schrik ik op omdat Dunya aan mijn arm schudt. De twee meiden giechelen als ik in mijn ogen wrijf. “Sorry, ik sliep geloof ik.....” gaap ik. Net op tijd wakker voor het slot van de film.

Vriendschap voor altijd

De meisjes pakken de draad van de vriendschap weer op waar ie is blijven liggen voor de zomervakantie. Wel merk ik dat ze allebei iets ouder zijn geworden. Allebei weer het nodige meegemaakt en daardoor letterlijk en figuurlijk gegroeid. Dunya vindt het nog steeds moeilijk om afscheid te nemen na een middag spelen met Dolly. Nog een knuffel en nog eentje. Tranen in haar ogen. De angst om haar vriendin nog een keer kwijt te raken is groot. Gelukkig is dat nu niet aan de orde. Ook haar grote zus is populair bij Dunya. Die lacht alleen maar om dat kleine blonde meisje dat haar steeds wil knuffelen. Een nieuwe en een hernieuwde vriendschap. Soms verdwijnen mensen uit je leven, maar Dunya merkt nu dat het soms niet voor altijd hoeft te zijn!