Voor alle mama's met een uber-peuterpuber.

Aan alle moeders met een krijsende boze peuter aan hun been, of nog erger een krijsende boze peuter die midden op straat eigenwijs ligt te doen.. (en jij als moeder je handen vol hebt zodat je de peuter niet zo snel kan oppakken.)

Als ik dat zag gebeuren moest ik altijd even lachen, en stiekem dacht ik ook nog.. ‘voed je kind eens op.’

Bij deze, sorry! Uit het diepste van mijn hart.. Sorry!

Je kunt nog zo consequent opvoeden. En duidelijke regels hebben. Alles doen alla Jo Frost. (ik niet hoor, wordt al moe als ik kijk naar dat programma.) Als je bent gezegend met een uber- peuterpuber heeft je kind nou eenmaal op de onhandigste plekken een uitbarsting. Ik kan het tegenwoordig weten. Ik heb alle soorten peuter nu wel meegemaakt geloof ik.

Bij sommige kinderen zijn alle emoties uitvergroot aanwezig, ze zitten allemaal in dat kleine lichaampje geperst. ze beleven alles met 'heel' ervoor. heel boos, heel verdrietig, heel blij, enz. Dan heb je een uber-peuterpuber. Die emoties barsten wat vaker eruit.

Volgens mij zoeken ze de onhandigste plekken uit, zodat mama toch nog toegeeft met al die mensen om zich heen. Nou dat dacht ik dus even niet! Je schreeuwt maar zo hard je kunt, dit ga ik winnen.

We waren laatst bij een hardloopwedstrijd, waar de desbetreffende peuter stond te gillen en boven het geluid van de kermis en de microfoon van de spreker te horen was. Ik zag de mensen kijken dus ik neem aan dat het overal overheen te horen was. Op een verjaardag, als het even anders loopt dan het peutertje wil. Hup mond open en gillen maar. De bieb, ook zo'n fijne plek. supermarkt, winkel.. Ik negeer het nu maar. Er is werkelijk niks tegen te doen. Geloof me ik heb van alles geprobeerd van rustig toe speken tot zelf ook kwaad worden. Dat negeren werkt hier tot nu toe nog het beste.

Klein nadeeltje. Alle mensen om je heen die getuigen mogen zijn van de uitbarsting van je kind. Denken wat ik altijd dacht. ‘Laat haar dat kind eens aanpakken.’ Of ‘Dat arme kind schreeuwt om aandacht en moeder kijkt niet eens naar het kind om.’ Geloof mij, na de zoveelste huilbui mag hij van mij op de grond dramatisch gaan liggen doen. Ik zoek hem wel weer op als ik de boodschappen binnen heb.

Bij deze.. wij, of laat ik voor mezelf spreken, ik zie mijn kind echt wel liggen hoor. Natuurlijk hoor ik dat gegil. Het gaat mij door merg en been, Maar ik doe even niet wat het peuterkind wil. Als ik drie keer roep dat hij moet komen en hij kijkt niet eens op of om dan ga ik ervandoor. Ik ga echt niet echt weg, maar ver genoeg om hem even in paniek te laten raken. wie niet luisteren wil moet maar voelen.

Lieve mede mama’s met een uber-peuterpuber. Het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase, het is een fase! De overige tijd zijn het heerlijke kinderen. :)