Vieren wat je kunt vieren!

Feesten, verjaardagen, kraambezoekjes en andere uitnodigingen slaan we bijna nooit af. Al gaat het niet altijd makkelijk en zijn er bezoekjes waarbij we een drempel over moeten. Toch is het belangrijk om te vieren wat je kunt vieren en daar doen we graag aan mee.

Zo ook het feestje van een vriendinnetje van onze dochter. Ze heeft er zin in, maar wij vinden het wel belangrijk dat onze dochter iets meeneemt voor de jarige. Er wordt dus druk gekleurd. Het is een kleurplaat van Nijntje geworden of 'Nijna' zoals ze zelf altijd zegt. Allerlei kleuren komen voorbij, er wordt gekleurd, gekrast en er breken punten af. Vakkundig worden die door mij geslepen. De kleurplaat wordt vol overgave gemaakt. Tong uit de mond en geen aandacht voor haar omgeving.

Als de kleurplaat genoeg is ingekleurd moet hij worden uitgeknipt. Hij wordt namelijk op een roze papier geplakt. De kleur heeft ze zelf uitgezocht en ze wil het liefst ook zelf knippen. Uit ervaring weet ik dat dit eindigt in een kleurplaat in twintig stukjes dus helaas... Mama doet het wel even. Na enig protest neemt ze genoegen met de uitleg waarbij ze zelf refereert aan de kleurplaat voor papa. "papa, nee, nijna." Dit klopt helemaal, want papa kreeg uiteindelijk geen kleurplaat van Nijntje.

Als de kleurplaat is opgeplakt is het tijd voor de finishing touch. Het hoogtepunt, want dan komt de grote knutselkoffer van mama naar beneden. Daar zit van alles in: roosjes, allerlei soorten stickers, pinnetjes, glinstersteentjes, glinstersterretjes, lintjes en nog veel meer. Een klein meisje met glinster oogjes en grijpgrage handjes kan zich bijna niet meer bedwingen. Ze gaat meteen los. Er komt van alles uit en dat wordt naast de kleurplaat op tafel gelegd.  Uiteindelijk moet er toch een keuze gemaakt worden, want het past echt niet allemaal.

De lijm wordt gepakt en ze wil starten met plakken. Ze gaat lekker aan de slag en ik kan met een kopje thee op de bank gaan zitten. Genietend van het enthousiasme en het gebabbel. Dochterlief is onverstoorbaar bezig tot ze ineens naar Mees zijn kast rent. Ze gaat op haar tenen staan. Ik vraag haar wat ze wil, want ze is toch bezig met het cadeautje? Ze blijft staan en roept bijna kwaad "die daar!"  Als ik goed kijk zie ik dat ze een glinstersterretje in haar hand heeft. Ik loop naar haar toe en til haar op. Ze legt het sterretje bij het brandende kaarsje van Mees neer en lacht. "Die Wawa hoog." Ze wijst vanaf de foto en het kaarsje naar boven. Een trots gevoel kruipt naar boven. Wat is het toch een lief meisje en wat gaat ze toch goed met de situatie om. Toch wil ze snel weer terug, want ze heeft nog een sterretje over. Deze moet op de kleurplaat.

Het sturen van kaartjes, briefjes, berichtjes en mailtjes was iets wat ik heel lastig vond. Vrij snel na Mees zijn geboorte en overlijden werd het Kerst. Ik wilde geen kaarten versturen, want wat schrijf je daar nou op als afzender? We hebben uiteindelijk ook geen kaarten verstuurd, maar een donatie gedaan aan de de stichting die voor ons foto's van Mees in het water heeft gemaakt. Toch vond ik dat er een oplossing moest komen. Het kan toch niet zo zijn dat wij nooit meer een kaartje kunnen versturen... Als oplossing plak of teken ik sindsdien altijd een sterretje bij onze namen. Een vaste manier is er niet, maar ik zorg dat we er allemaal op staan.

Lieke wil het laatste sterretje ook graag op de kleurplaat plakken. Samen vinden we een mooie plek voor 'Wawa'.

Vol trots heeft ze haar zorgvuldig gemaakte cadeau aan haar vriendinnetje gegeven. Het was een gezellig feestje. Een feestje waar ons hele gezin bij betrokken was. Samen vieren wat je kunt vieren!