Vervroegde pubertijd, hoe wat waar????

Even tussen door een ander soort blogje schrijven,

Wij hebben een prachtige dochter van 9 jaar, Hayley is haar naam. Echt een super mooi meisje die fanatiek aan sport doet.

Toen ze 7 jaar was, begonnen we ineens een zweetlucht bij haar te ruiken. Eerst ga je met deo aan de gang maar dan kom je er achter dat dat dus niet meer werkt. Even een afspraak maken bij de huisarts want een meisje van 7 hoort dat toch nog niet te hebben dacht ik zo. De huisarts was het met ons eens en stuurde ons door naar de kinderarts in Purmerend.

De kinderarts vond het allemaal wel mee vallen. Ze had een eerste hormoonboost gehad maar dat betekende verder niks. Maar wel moesten we elke 6 maanden op controle komen.

Al snel kwamen ook de okselharen opgang en ging Hayley zich anders gedragen. Opstandiger, grotere mond en niet meer Hayley zijn zoals wij het noemde.

Zo onzeker als ik was, ben ik gaan snuffelen op internet. Daar komt dan uit, vervroegde puberteit. 
 Dat voor gelegd aan de kinderarts. Het zou allemaal wel meevallen. Tot in eind februari van 2015.

Hayley haar borsten gingen steeds meer pijn doen. Dus ik een vervroegde afspraak gemaakt bij de kinderarts. Tijdens haar controle constateerde zij inderdaad dat Hayley wel veel kenmerken vertoonde van vervroegde puberteit. Dus de kinderarts wilde graag een handfoto laten maken.

Ook moest er bloed geprikt worden om te kijken of er hormonen vrij komen. 2 weken later kregen wij de uitslag.
Uit de röntgen foto blijkt dat hayley qua botleeftijd al op 12 jaar en 1 maand zit. De hormonen in haar bloed geven aan dat er iets speelt. We zitten nu half maart al en als we willen behandelen moet dat gebeuren voor haar 9de verjaardag en dat is 6 april.
Dus wat nu, nu moet Hayley een hersenscan ondergaan inclusief contrastvloeistof en er dient gekeken te worden of de hormoonstimulatie komt door de hypofyse of vanuit haar geslachtsorganen. Daar maken we een afspraak voor.

De dag van alle "ellende" is gekomen. We gaan naar de poli waar het infuus geprikt moet worden. Na veel geploeter en gepoer en gehuil van Hayley is het dan eindelijk gelukt. Het infuus zit. Eerst wordt de hersenscan gemaakt. Wat ben ik trots op mijn meiske zeg. Ze ligt ruim 40 minuten muisstil in de scan en laat alles gebeuren. Het moment dat er contrastvloeistof gespoten wordt vind ze doodeng. Maar ook dat ondergaat ze gelaten. Ze huilt zeker wel maar komt niet in opstand. Al die tijd ben ik bij haar en heb ik mijn hand op haar been liggen.
Daarna komt het onderzoek van hormonen. Ze krijgt iets toegediend en na een half uur moet er bloed af genomen worden. Dat tot 2x aan toe. Het bloed afnemen gaat erg moeizaam, constant stopt het infuus ermee. Er moet weer doorgespoeld worden en dan loopt hij weer even. PPPFFFFF wat een gedoe voor mijn meisje. Ze is dan ook dolblij als het klaar is en we naar huis gaan.
Totaal uitgeput ligt ze de hele middag op de bank. Logisch want lichamelijk stelde het misschien niet veel voor maar geestelijk ...

1 1/2 week voor haar 9de verjaardag krijgen we de uitslag.
Hayley is vervroegd in de puberteit en dient per direct met de behandeling te starten. Tijd om er over na te denken is er eigenlijk niet. De volgende dag om 8 uur zou ze haar 1e injectie krijgen en dat tot aan haar 12e levensjaar.

Voor het eerst gaat Hayley tegen sputteren. Ze wil geen injecties. Ze wil niet dat ze veranderd wordt. Ze is zoals ze is en daar mee uit. Wij gaan uit van de adviezen van de artsen. Niemand kan ons vertellen hoe het verloop is als we geen injecties nemen. Iedereen neemt namelijk de injecties als de kinderartsen dat zeggen. We gaan naar huis en zeggen nog tot morgen.

's middags is Hayley helemaal over haar toeren. Ze wil niet veranderd worden. Ze wil zijn zoals zij is en daar mee uit. Ik duik weer op internet. Nergens kan je lezen wat er gebeurd als je geen injecties neemt. Ik bel de kinderarts op en leg alles aan haar voor.

Ze geeft aan dat de injecties echt gestart moeten worden, dat MOET gewoon krijgen we te horen. Dat moeten geeft mij een nare bijsmaak. Ik prik al jaren hormonen bij mijzelf en weet hoe ik mij er onder voel. Zij zal precies dezelfde injecties gaan krijgen. Als ik mij al zo slecht voel, hoe zal zij zich dan moeten voelen.
Na een lang gesprek met Hayley en Martin besluiten wij om het dus NIET te doen. Wij gaan mee in Hayley haar gevoel. Ik zeg de afspraak af in het ziekenhuis.

De volgende dag word ik gebeld door de kinderarts. Zij begrijpt ons wel al vind ze het niet fijn. Niemand gaat tegen doktersadvies in namelijk. Zij geeft aan dat Hayley met ongeveer 1 jaar ongesteld zal worden.

We zijn nu begin oktober, Hayley is 7 september voor het eerst ongesteld geworden. Veel eerder dan het jaar dat ons verteld was. Haar 1e menstruatie was 3 dagen met vooral donker/bruin bloed. Hayley ervaart het niet als vervelend. Ze kan het af met een inlegkruisje en gaat verder met haar dagelijkse dingen.

30 september roept Hayley mij. Ze verliest helder roodbloed en vergaat van de buikpijn. Menstruatie 2 is een feit. Deze duurt 6 hele dagen waarbij zij heel veel bloed verliest en ook veel buikpijn heeft. Vanwege haar sporten moet zij wedstrijden doen. Zij doet aan wedstrijd zwemmen dus bij haar 2e menstruatie zijn ook de tampons al een feit. Dit gaat veel te snel naar mijn mening!!!

Dinsdag 6 oktober heb ik een afspraak bij de kinderarts. We hebben een gesprek. Het blijkt dat Hayley haar APTT verlengd verhoogd zijn en dat haar stollingswaarden dus niet goed zijn. Voor Hayley moeten er per direct onderzoeken plaats vinden want aangezien zij nu al 6 dagen helder rood bloed verliest kan dat betekenen dat ook daar slechte stolling is. Weer bloed prikken.
Daarvan krijgen wij nog de uitslag en wordt ik over gebeld. Dit duurt alleen even omdat ons ziekenhuis die testen niet kan uitvoeren. Ook krijgen wij een verwijzing voor een kindergynaecoloog in het VU. Zij zal Hayley verder gaan behandelen nu.

Ik ben boos, heel boos op dit moment. Had de kinderarts in maart verteld dat Hayley haar stollingswaarden niet goed zijn, dan hadden we haar per direct aan de injecties gezet. Dat was voor haar eigen gezondheid geweest dan. Nu, nu kan dat waarschijnlijk niet meer. Ik ben boos omdat onze kinderarts niet heeft aangegeven dat dit haar petje te boven ging en ons dus niet meteen heeft doorgestuurd.

Boos ja boos ben ik en verdrietig omdat ons meisje niet gewoon zichzelf kan zijn doordat haar lichaam dingen doet waar ze helemaal nog niet aan toe is. Hoe kan een meisje van 9 nou omgaan met deze ellende, kunnen jullie mij dat vertellen??

Mag ik zo brutaal zijn om te vragen wat jullie vinden? Hadden jullie wel of niet aan de injecties gegaan?