Veilig Leren Lezen en de rest

Maan roos vis

“Heb je vandaag ook v i s geleerd?” vraag ik als Dunya uit school komt. “Mama! Doe niet zo egoïstisch!” Een nieuw woord, waar ik een beetje moe van word. Ze weet niet wat het betekent en gebruikt het te pas en te onpas. “Sorry, grapje” zeg ik. “Een heel egoïstisch grapje!” zegt Dunya. “Nee, een heel flauw grapje, dat is iets anders” verbeter ik haar. Dunya leert geen “ik, maan, roos, vis, sok” meer. Dat is een gepasseerd station. Dunya leert dus nu over Grieken en Romeinen. Ze rekent met groep vijf mee. Ze werkt op de Snappet. Maar er komt wel veel op haar af. Alles is anders natuurlijk. Op een avond is ze opstandig en daarna verdrietig. “Wat is er nou ècht aan de hand?” vraag ik haar. “Ik weet het niet!” snikt ze. “Mag ik proberen te raden?” Ze knikt. “Vind je het moeilijk in groep vijf?” Weer geknik. Er volgt een verhaal over spelling, dat ze andere kinderen ging helpen, maar het zelf niet af kreeg.

Stabilo

Op school volgt op een ochtend een klein drama omdat ze niet met haar Stabilopotlood wil schrijven. Deze heb ik gekocht op aanraden van de fysiotherapeut. Vorig jaar lukte het nog redelijk om het te omzeilen, maar deze juf geeft Dunya gewoon geen ander potlood, dan moet ze wel. En dat roept weerstand op. “Ze is er echt niet blij mee” vertelt de juf. Ik haal mijn schouders op. Er is geen alternatief. Als ze niet met haar Stabilo schrijft gaat dat erg ten koste van haar handschrift. Het was een goede tip van de fysio maar Dunya wil niet anders zijn dan de rest. Ik houd voet bij stuk, al begrijp ik het best. Maar als ik nu overstag ga, dan gaat haar schrijven achteruit en dat willen we niet. Ze is juist zo vooruitgegaan. In de zomervakantie zijn we nog bij de fysio geweest voor een check. Ze gaf aan dat het schrijven wel vooruit is gegaan in vergelijking met een jaar geleden, maar dat ze net op het randje zit qua niveau dat bij haar leeftijd hoort.

Veilig Leren Lezen

Mijn kids op school zijn inmiddels belandt bij het woordje “aa n”. Opdrachten als “Waar hoor je de aa in het midden?” zijn nog erg moeilijk. Sommige plaatjes zijn ook best onduidelijk. Zo zien wij juffen een mug aan voor een mier, en vaar leggen we uit als boot. En dan is er nog een plaatje van een mannetje met een bordje in zijn hand. Daar staat jan op. Dat is dan het plaatje naam. De methode van Veilig Leren Lezen is weer erg veranderd sinds ik er mee werkte in Dalen. Wat is dat alweer lang geleden. Ik was daar ook onderwijsassistent in groep drie en we werkten toen met het grote kartonboek en werd er bij elk nieuw woordje een tekening op het bord gemaakt door de juf. Niet door mij natuurlijk. Motorisch gezien wordt dat geen succes, dat heeft Dunya niet van een vreemde. Verder was er een verhaallijn rondom de te leren woordjes. Die is er niet meer, dat vind ik wel jammer. Ook de stempels die bij de woordjes horen heb ik niet gezien. Toen ik ermee werkte was de methode helemaal vernieuwd. Nu is de methode alweer verschillende keren aangepast.

Ik Mik Loreland

Laatst las ik nog iets op internet over de school-tv serie die we destijds volgden met de groepen drie. “Ik Mik Loreland” heette die serie. Een horrorfilm voor kleine kinderen. Er kwam een slechterik in voor die karbonkel heette. We hadden een meisje in de klas dat het zo eng vond dat ze op de gang mocht kleuren. De andere kinderen vonden het waarschijnlijk ook doodeng, maar lieten het minder blijken. Er is zelfs een documentaire over gemaakt door iemand die de serie zelf als kind heeft moeten volgen. Mijn kindjes in groep drie blijft dit gelukkig bespaard. Ook Dunya hoefde hier niet meer naar te kijken in groep drie. Toch geven deze herinneringen een bijna melancholisch gevoel. Het was een leuke tijd toen in Dalen. Het begin van mijn carrière.

Yoga en Aikido

Ik licht de juf in dat Dunya een beetje verdrietig was omdat ze het zo moeilijk vindt in groep vijf. Ze zegt dat ze met rekenen best heel veel kan, maar het niet leuk vindt. Wel heeft de juf er vertrouwen in dat ze er meer plezier in krijgt de komende tijd. Volgens mij is het gewoon wennen. Het zal wel bijtrekken. Ze is moe omdat de eerste weken erg intensief zijn. Steeds weer nieuwe indrukken. Gelukkig starten de naschoolse activiteiten langzaam. We krijgen de eerste week de flyer voor de naschoolse activiteiten op school. Dunya wacht niet totdat ik tijd heb om het formulier in te vullen. Zij schrijft zichzelf wel even in voor Aikido. Voor de zekerheid zet ik er maar een handtekening bij, want ik kan me voorstellen dat als een kind dit invult er wel wat twijfel ontstaat of de ouders op de hoogte zijn. Dan komt er een mail van de yoga-juf. Eind augustus kunnen we weer inschrijven. Dunya wil meteen inschrijven voor yoga. Er is geen discussie mogelijk. Natuurlijk is het niet teveel. Vorig jaar had ze het toch ook druk? En dan wil ze eigenlijk ook nog iets met zwemmen doen. Maar daar denk ik over na als het schoolzwemmen is afgelopen in februari. Soms moet je keuzes maken.

Ballet

Ook haar tweede musicalles was een succes. “Je moet op YouTube zoeken naar het liedje waar we net op hebben gedanst!” roept Dunya terwijl ze deze keer op sokken naar buiten rent. “Welk liedje is dat?” vraag ik. “Dat moet je aan de juf vragen!” zegt ze en duwt me naar binnen. Op de stoep voor ons huis doet ze het dansje voor. “Dit is leuk dansen!” zeg ik. Ze geniet van de losse pasjes en bewegingen. “Dat is heel anders dan ballet” zeg ik. “Juf Wendy geeft ook streetdance” lees ik op de flyer. Dunya maakt een vreugdesprong. “Ja hoor eens, het mag wel, maar dan in plaats van ballet!” Ze staat één moment als bevroren en zegt dan: “Nee, dat doe ik niet!” Dat dacht ik al. Deze week start ballet weer. Dunya’s tutu is gewassen en ligt klaar. Ze mag een groepje verder. Geen handige tijd. Dat wordt voor mij stressen om op tijd op koor te komen ’s avonds. Ik zie op de site dat de groep pas vanaf negen jaar is. Daar klopt iets niet. Dunya is acht! Maar de juf stelt me gerust via de Whats app. Omdat Dunya al een aantal jaren les heeft gehad mag ze een groepje verder. Leuk voor Dunya dat ze bij haar dansmaatjes blijft. Ik zit alleen nog wel te piekeren over hoe we het moeten doen met eten als ze dansles heeft. Daarna eten wordt laat. Daarvoor eten is erg vroeg. Ik pieker nog even verder, terwijl Dunya zich alweer verheugt op het nieuwe dansseizoen.

Fietsen

Ondertussen fietst Dunya dagelijks naar school en naar huis. Elke week naar musicalles en vanaf morgen dus ook weer naar dansles. Ze zit niet vaak meer achterop en ik vind het wel fijn dat ze zo groot wordt. Meestal gaat het goed, op kleine incidentjes na. Dan schrik ik me wild, maar gelukkig blijft het bij bijna-ongelukken en schrikt ze er zelf ook zo van dat ze beter gaat opletten. Het is de enige manier om het te leren. Ik vind acht jaar ook een mooie leeftijd om zelf te fietsen. Al blijft de verkeerssituatie bij school mij wel een doorn in het oog. Maar als ze dit kan trotseren, dan is ze wel echt een bikkel. En dat is ze natuurlijk ook!