Veel pleisters plakken

Pleisters plakken
Kusjes van mama zijn voor een peuter met pijn het allerbeste medicijn. Kusje erop, aai over de bol en het is weer over. En komt er wat bloed bij kijken, ookal is het maar een klein druppeltje, dan is een pleister met een leuk dierenplaatje de uitkomst. Mijn peuter is inmiddels 3 en de kusjes en vrolijke pleisters vliegen me om de oren. Ik geef gemiddeld 50 kusjes per dag en plak geregeld de mooiste pleisters op kleine schaafwondjes. En heeft de peuter geen 'auw', dan moet zijn favoriete knuffel wel een pleister. Lang leve de goedkopere winkelketens waar je voor een paar cent de allerleukste pleisters hebt, want anders werd het plakken van pleisters een duur grapje.

Als ik aan pleisters denk, dwalen mijn gedachten af naar een jaar terug. Peuter was net 2, ik had een dikke bolle babybuik waarin het zusje van peuter woonde. Zusje kon erg hard trappen in de buik, vooral als haar grote broer liefdevol op mijn buik lag. Zo bijzonder om te voelen hoe die twee op elkaar reageerden. Op een mooie avond trapte zusje dusdanig hard, dat ik nogal hard 'auw' riep en over mijn buik wreef. Voor peuter was dat het teken om naar de keuken te dribbelen. Vanuit de woonkamer hoorde ik een la opengaan, er werd wat gerommeld, la dicht en peuter kwam met een doosje terug naar de bank. Vragend keek ik hem aan. Peuter opent het doosje, haalt er een mooie gekleurde pleister uit en met zijn kleine vingertjes priegelt hij het plakstripje van de pleister. Peuter sjort mijn trui omhoog en 'plop', de pleister zit op mijn buik. Na een paar minuten zit heel de buik onder de pleisters en word ik overstelpt met kusjes. Ernstig spreekt peuter de buik toe: 'Zusje, je mag mama niet zo hard schoppen, je moet lief zijn voor mijn mama´. Daarna kijkt hij mij met zijn grote blauwe kijkers aan, knippert met zijn lange wimpers en zegt met zijn lieve stemmetje: 'Mama, nu heb je geen auw meer he?'. Het behoeft vast geen uitleg dat ik mij op dat moment zo gelukkig en geliefd voelde. Mijn lieve peuter, wat ben je toch een schat.

Nu ik toch een wandeling maak op MemoryLane, schiet me een andere leuke opmerking van peuter te binnen. Vorig jaar op Moederdag mocht peuter mijn dikke buik beschilderen. Eerst ging er aarzelend een vinger in het potje verf en zette hij kunstig een streep over mijn buik. Toen hij eenmaal doorhad dat hij echt op mama's buik mocht schilderen ging hij los. Niet alleen mijn buik, maar ook mijn armen, benen, handen en voeten zaten onder. Ook het hele lijfje van peuter zat onder de verf. Het was een heerlijke kliederboel en leverde hilarische fotomomenten op. Maar goed dat de vloer was voorzien van een plastic zeil. Eenmaal onder de douche keek peuter wat beteuterd: 'Mama, ik vond het zo leuk om op jou te verven'. Dat het hele verf gebeuren toch wel een enorme indruk had gemaakt, bleek een paar maanden later. Zusje was een paar weekjes oud toen peuter naar me toe kwam en zei: 'Mama, heb je nog wat verf?'. Ik loop naar de kast en pak een paar potjes verf en een tekenblok. Het tekenblok wordt direct in de hoek gelegd. 'Doe je shirt maar uit, dan kan ik op je buik verven.' Ik moet lachen en leg peuter uit dat dat niet gaat, want er zit toch geen baby meer in de buik? Waarop peuter antwoord dat dat helemaal niet hoeft: 'Ik vind het ook leuk om te doen zonder baby in de buik. En nu kan zusje meehelpen, dat wil ze graag zei ze net tegen mij.'

Ja, als ik terugdenk aan mijn tweede zwangerschap komen er veel lieve en leuke herinneringen naar boven. Vooral in combinatie met de peuter. Heb jij ook zo'n leuke herinnering aan jouw zwangerschap? Ik ben benieuwd!