Van lieve baby tot terror peuter

Velayno werd geboren en ik was meteen stapelverliefd. Mooi blond haar en blauwe oogjes. De babyperiode hebben we met vlag en wimpel overleeft. 

Totaal geen lastige baby, huilde amper tot niets, lachte voortdurend en sliep meteen goed door. Met vijf maanden wou hij geen fles meer en zijn we overgestapt op vast voedsel zonder enige moeite. 

Met zijn motoriek liep hij ontzettend voor, al meteen na de bevalling zagen wij en de verloskundige dat zijn nekje al volledig stabiel was, hij draaide zijn nek meteen naar link en rechts. 

Verschillende keren heeft hij ons ontzettend laten schrikken, hij klom op alles wat hij zag. Trok zich overal aan op. Trok de lades open en dan lag de vloer weer vol met paneermeel, cornflakes of zelfs eieren. Allemaal zeer onschuldig en alles leek perfect.

Tot een jaar of anderhalf ging alles perfect hierna merkte ik dat hij zich snel verveelde en hierdoor behoorlijk giftig en druk uit de hoek kon komen. Ik zat met mijn handen in het haar en werd behoorlijk depressief. Ik wist niet meer wat ik moest doen. 

Vanaf twee jaar mocht velayno naar de peuterspeelzaal en gelijk via een VVE programma dus 4 ochtenden in de week. Eindelijk had ik weer wat vrije tijd.  Ik had mezelf behoorlijk verwaarloosd en woog 104 kilo. Dankzij deze vrije tijd heb ik de moed gevonden om te gaan sporten en af te vallen. 

Een nieuwe fase brak aan en mijn kind ging de boel terroriseren. De hele dag door schreeuwen, schelden, rennen, springen, janken en noem maar op. Ik werd knetter maar dan ook knettergek. 

Eigen schuld natuurlijk want we zaten qua opvoeding totaal niet op een lijn, ik zei nee en vriendlief zei ja. 

Daar zat ik dan met mijn chagrijnige hoofd, "ga jij dan even elke dag thuis blijven en ermee dealen i.p.v. werken?! Dikke doei he?!

Inmiddels is de peuterspeelzaal ook verleden tijd en maar goed ook, meneer vond het totaal niet leuk meer en thuis ging hij verder met mij uitdagen. Hij zat inmiddels meer op de gang dan met mij samen in de kamer.  Ik was opzoek naar leuk dingen om met hem te doen, hem af te leiden. Maar het voelde alsof ik faalde als moeder, niks was goed genoeg. Ik snapte het niet? Houdt dit kind niet van mij? Wat doe ik toch fout. 

Niks maar dan ook niks leek hem te interesseren, grote mond van hier tot Tokio. Je kon geen scheldwoord zeggen of meneer bleef dit herhalen. Zelfs periodes dat hij zei "JE MOEDER"

Naar de winkel? Een grote fiasco. Even ergens wat eten? DRAMA. Mijn kind maakte serieus ruzie met iedereen.. & waarom? Geen idee. 

Straf geven? Mijn zoon lachte me gewoon uit en trust me , we hadden van alles geprobeerd.

Ik maakte me als moeder zijnde zo gek dat ik zelfs een tijdje bij een psycholoog heb gelopen. Ik zat er helemaal doorheen en had er echt de kracht niet meer voor. De depressie werd alleen nog maar erger. 

Continu ben ik bezig om mijn opvoeding te verbeteren en wat strenger op te treden. Dat is ontzettend moeilijk, want als je vanaf het begin teveel toelaat is het heel zwaar om dat weer recht te trekken. 

Nu is Velayno al 4 jaar en de terror zit er nog in maar gelukkig niet meer zo heftig als eerst. Hij is begonnen in groep 1 en dat gaat super goed.  Ik merk aan zijn gedrag dat hij zich nog steeds super snel verveelt en uitdaging nodig heeft. Het schelden en slaan is gelukkig aanzienlijk minder en de gifbuien beginnen af te zwakken. 

Maar desondanks dit, haalt hij nog steeds het bloed onder mijn nagels vandaan. Hij is een ware handenbinder en iedere dag ben ik bezig hem te stimuleren.  Inmiddels oefenen we vaak rekensommetjes, taalopdrachten en de klok! Dat uurtje zit hij gelukkig redelijk stil. 

Lieve dames begrijp me niet verkeerd. Mijn zoon is alles voor mij, hou zielsveel van hem. Maar iedere dag vraag ik me af ; wat gaat de terror vandaag weer uitspoken ;)