Van frisse moed naar frisse wind

Vanmorgen begonnen we weer vol frisse moed aan het schoolwerk dat we voor deze week hebben opgekregen. De afgelopen twee weken is het vrijwel probleemloos verlopen, dat wil zeggen: de oudste twee meiden maakten met weinig moeite hun 'huiswerk', de jongste twee meiden hingen er een beetje bij en hielden we zoet met teken-, knip- en plakwerkjes en onze baby die ontdekt de wereld zoals een bijna dreumes dat doet. Het was intens, maar het ging.

Maar vanmorgen was alles anders. Ik vermoed dat het nieuws van afgelopen weekend dat de scholen nóg langer dicht blijven ook voor de meiden een domper was. Terwijl de oudste zich met tegenzin over haar rekenwerk boog, de tweede met teams een klassenvergadering had, de oudste kleuter al springend op de trampoline schreeuwde dat ze zich niet wilde aankleden, de jongste kleuter haar thee niet wilde drinken en de baby alleen maar gedragen wilde worden en ik om 10.30 voor de zoveelste keer iedereen smeekte of we 'gewoon' even 'normaal' konden doen met z'n allen dacht ik bij mijzelf: 'wat zijn we hier nu eigenlijk aan het doen?'

Wat vind ik op dit moment écht belangrijk? Dat ze braaf hun huiswerk maken? Prachtige kleuterwerkjes creëren? Rustig met kapla een toren bouwen? Nee... ik wil dat ze ook in deze situatie zichzelf kunnen en mogen blijven en dat ze vooral plezier beleven aan het leven. Én dat wij als ouders niet met een burnout op de bank belanden, want dat zijn we nog verder van huis.

Na drie uur zittend aan de eettafel, gebogen over sommen en zinnen, besloot ik dat het genoeg was. 'Stop maar Thura, het is goed zo. Ga alsjeblieft lekker buiten spelen.' Mijn hart brak bijna toen ze niet wilde stoppen, want het was nog niet af en het moest af en... haar ogen stroomden vol... 'Het is goed lieverd, echt. Ga naar buiten en voel de wind door je haren.'

'Ik merk dat bij mij de rek er uit is. Ik kan heel even geduldig helpen met huiswerk, maar zodra er ook maar iets gebeurt schiet ik uit mijn slof,' verzuchtte mijn partner daarna. 'Ja, volgens mij geldt dit voor ons allemaal... Laten we vooral 's ochtends lekker naar buiten gaan na het ontbijt en daarna maar gewoon zien wat er gedaan wil en kan worden. Ik ga ze niet lopen pushen. Het is goed zo.' Vervolgens zaten we een minuutje zwijgend op de bank. Want wat is er nu nog te vertellen?