Van Blije Baby naar Puberende Peuter

Jeetje wat een veranderingen en dat binnen 1,5 jaar!

Helemaal op het begin was het een gehannes met de kleine. Ging je van: “Ow ik ga slapen, shoppen, eten, douche wanneer ik zin heb.” Naar “Ow hoe laat moet ze eten? (wekker ingesteld) Nee dan gaan we maar naar huis.” (als we het huis al uit kwamen.) Bij iedereen natuurlijk anders, maar ik was een volledig huismusje geworden met autistische trekken. Iedere dag deed ik precies hetzelfde. Eerste keer voeden, nog even slapen, tweede keer voeden, wat eten, derde keer voeden, even douche, etc. En wat werd ik chagrijnig als hier vanaf werd geweken door onverwachts bezoek of mijn vriend die ineens een ander schema had bedacht. (geef de hormonen maar eventjes de schuld).

Uiteindelijk hadden we een lekker ritme met een lieve dochter die alles wel prima vond. We wisten precies wanneer we even naar de winkels konden of op bezoek konden gaan bij vrienden (precies tussen de grote eetpauzes door) en haar slaaptijden waren ook ideaal. Overdag kon ze lekker liggen kraaien in de box of op de bank met haar voedingskussen om haar heen. En mamma op haar dooie gemakkie de was doen, stofzuigen…kortom alle huishoudelijke klusjes. Ja…en toen veranderde mijn kleine baby in een peutertje…een puberende welteverstaan.

Yeah ze kan eindelijk zitten, yeah ze kan eindelijk staan, yeah ze kan eindelijk lopen. Hoor nog alle opmerkingen om mij heen: “ Wees nu maar blij dat ze er nog niet vandoor kan gaan. Je krijgt je handen er vol aan!”.

Ik was natuurlijk absoluut overtuigd dat mijn dochter helemaal niet zo zou zijn. Ze zou lief met mamma meelopen en altijd luisteren….What was i thinking?

Het begon allemaal met de welbekende “ nee” en dan hard weglopen, lippen stijf op elkaar houden bij het eten of het pruillipje trekken. Eerst vind je het nog best grappig: “ Ahh kijk mijn kleine meid begint haar eigen wil te krijgen! Ze wordt zo groot!”. Al snel slaat het om in: “Nee he. Niet weer!”

De eerste keer winkelen met mijn zus en oma en dochter die lekker mocht lopen…..alle kanten op behalve de kant die jij wilt. En no way dat ze achter je aankomt als je gewoon doorloopt! Ze wilde een hoekje omgaan midden in het centrum. Ik erachteraan, hoor ik mijn moeder zeggen: “ Nee wacht even. Even kijken of ze komt als we weglopen”. Dus mijn moeder: “Dag Lulu, dag! Wij gaan weg hoor!” Mijn dochter draait zich om, kijkt bedenkelijk, dan lachend en zwaait naar oma: “Dag, Dag!” Handkusjes erachteraan en weg is ze. Mijn oma kijkt verbaast: “Ow dat deed jij niet hoor!” Wij erachteraan. En wat denk je? Staat ze te sjansen om het hoekje met een ouder vrouwtje! Tot zover ons winkelavontuur.

Ook het eten is een drama geworden. Alles wat maar een beetje gezond lijkt, gooit ze of op de grond of stiekem op de stoel en gaat er dan opzitten. (hoe krijg je in godsnaam geplette spaghetti met Bolognese saus uit een witte legging?) En waag het om haar te voeren. Dat kan ze best zelf! Gevolg is dat ze lepels naar haar mond brengt waar al bijna niets opzit en dat kleine beetje gooit ze dan ook nog eens naast haar mond……en dan heel overtuigend na 4 lepels roepen dat ze klaar is. Uiteraard bij mamma op schoot van haar bord eten kan dan nog wel…..mits er geen groentes op de lepel zitten die je kunt zien.

Ze is er nu ook achter gekomen waar haar rozijntjes, koekjes en andere (verantwoorde! Hihi) tussendoortjes liggen. En die la kan ze nu dus zelf openmaken.

Het is echt waar. Wordt het plotseling stil in huis, dan klopt er iets niet. En ja hoor daar staat ze. Tegen de kast aangedrukt, hand in de la en op zoek naar iets lekkers (alsof ze niet genoeg krijgt pfttt). Ik hoef haar naam dan alleen uit te spreken en ze rent op mij af om mij een dikke knuffel te geven. “Deed niets hoor mamma!” Zo vind ik haar ook regelmatig terug zittend IN de draaikast met de pannen, in haar kamer met al haar kleertjes uit de laden of bij de luieremmer met haar pop of ander speelgoed erin geduwd. Het erge hieraan? Serieus zeggen dat ze het niet mag en zodra ze het niet ziet in lachen uitbarsten. Maf kind is het ook.

Nu begint vooral de “ik ben zoooo zielig” fase. In de winkels: wijzen naar haar favo rozijntjes of die fruit knijpzakjes. Krijgt ze niet? Dan smijt ik toch even mijn knuffel, speen of iets anders wat ik kan vinden, door de winkel en ga heel zielig zitten snikken. Werkt dat niet? Oke, dan maar dramatisch mamma roepen en huilen. En oehh wat is het dan moeilijk om niet toe te geven. Want uhm…je kunt zeggen wat je wilt, maar je schaamt je stiekem toch wel een beetje. Niet voor je kind, maar voor jezelf. Dat je een slechte moeder bent. “ jeetje kan ze dat kind niet stil krijgen?”, “Zo zielig dat kindje krijgt niet eens een rozijntje!”. En ze weet het hoor! Ze kijkt dan iedereen heel zielig aan en wijst naar mij (hoe slim zijn ze?) En ik? Met een negeer-look naar haar en een klein glimlachje voor toeschouwers maak ik dat ik wegkom. Snel de boodschappen afrekenen en wegwezen. Morgen de rest maar halen!

Ow en de huishoudelijke klusjes? Ja, nee….niet meer zo makkelijk! Stofzuigen? Willen helpen! Gevolg: je staat een half uur te doen over alleen de woonkamer, want helpen betekent bij haar: ik doe het en jij kijkt maar toe. Kom je dichterbij? Zet ik het op een krijsen. Gevolg hiervan? Ik pak de stofzuiger af en ga, onder een luid orkest van mijn dochter, met een rotgang het huis door. Je zou zeggen: “ ah geef haar dan haar eigen stofzuigertje”. Ja die heeft ze….ergens….achterin de kast (lees: not interested)

Maar goed, genoeg geklaagd. Ondanks dat mijn dochter is veranderd in een puberende peuter is het ook een peuter geworden met veel plezier. Want wat is leuker dan met je dochter verstoppertje te spelen? Of lekker door het bos te wandelen en de eendjes te voeren? Je begint ineens allemaal dingen terug te zien die jij vroeger ook zo graag deed. Heerlijk! En wat kun je dan toch altijd lachen om je kleine dreumes. Eendjes voeren? Je bedoelt de eendjes bekogelen met brood en achter ze aan rennen! Is het stil? Ga je zoeken. Roept ze “Kiekeboe”! en springt ze de kast uit. Wilt ze een banaan? “Mamma balaan!” wilt ze en mandarijn/ appel/peer? “ Mamma balaan!” (heel duidelijk dus hihi)

Gaat ze in bad en moet ze eruit? Staat ze op, wacht totdat ik dichterbij kom met de handdoek, gilt lachend “ nee!”, laat zich snel zakken en spettert mij helemaal nat. En dan die momentjes van armpjes om je nek en dikke kwijlkusjes (dat kusjes geven is niet haar ding dus als ze het doet, geniet ik extra!) zijn goud waard. Je hart smelt dan helemaal weg!

Nee, zo nu en dan kan ik haar achter het behang plakken, maar ze blijft mijn eigen kleine, lieve, vervelende, schattige, grappige, puber peuter.