Van 2 woord zinnen naar taalachterstand

Tres was 2 jaar toen ze naar het CB moest voor haar consult. Ik verwachtte geen bijzonderheden. Een eigenwijs kind wat alles op haat tempo doet maar het wel doet. Ze heeft altijd al iets achter gelopen. Dus dat ze nog niet veel praatte tja dat past bij haar karakter. 

CB had echter geen goed gevoel. Ze vonden dat ze echt wel onderhand 2-woord zinnen moest maken. Dit deed ze inderdaad niet. En haar woordenschat was inderdaad niet ruim. Niet eens middelmatig. Maar ach dat kind volgde altijd al haar eigen pad. Ik stond er heel nuchter in. 

Verwijsbrief meegekregen voor een gehooronderzoek. Ik heb hem eerst een maand laten liggen. Ik ben toch niet gek! Mijn kind doet het prima. Geef haar gewoon de tijd. Het zijn gemiddelde en geen vaste richtlijnen. Toch maar gebeld want op die manier zou ik kunnen bewijzen dat er niks mis is met haar. Hup met ons ding naar het taal ontwikkelings centrum voor een gehoortest. Pfff wat een tijdverspilling. Een hoop gestress en geregel met de andere kinderen. Maar.. daar kwam toch iets anders uit. Er kwam een vlakke lijk uit terwijl er een mooie berg moest uitkomen. Dit moest toch verder onderzocht worden. 

Dit nieuws weer even laten bezinken. Kan mijn moedergevoel er zo ver langs zitten? In mijn omgeving wat rond gehoord. De conclusie was als we verder laten onderzoeken doen we dit niet bij het voorgaande centrum maar dan wil ik naar het kentalis want mocht er wat uitkomen zitten we gevoelsmatig op de juiste plek. 

Kentalis alles onderzocht en was inderdaad een decibel verlies. Maar dit kan ondanks dat ze nooit oorontstekingen heeft of looporen toch met buisjes en eventueel neusamandel knippen verholpen zijn. Ze heeft namelijk wel altijd een snotneus. 

Ziekenhuis nam advies kentalis over en zo werden we op de wachtlijst gezet voor buisjes en de neusamandel eruit. Ondanks mijn moedergevoel nog steeds zei laat dat meisje gewoon haar ontwikkeling volgen. 

Ik vond het niet leuk. Niet leuk om haar zo te zien daar in het ziekenhuis. 

Ondertussen adviseerde kentalis ook nog om logopedie op te starten. Na overleg met de logopedist besloten dit te doen nadat de buisjes waren geplaatst. 

Toch gaven de buisjes en de neusamandel een verschil. Ze begon in eens veel meer te praten. De zinnen vliegen eruit. Soms verstaanbaar soms onverstaanbaar. Haar woordenschat vergroot met de dag. Dus het is prima zo. 

De logopedie houdt momenteel een vinger aan de pols. We laten haar eerst haar eigen ontwikkeling maken we kunnen altijd nog ingrijpen. Ze is inmiddels 2,5 jaar. Een stuk vrolijker en minder gefrustreerd. Qua moedergevoel vind ik het moeilijk. Waarom is nog steeds mijn gevoel zo sterk dat er niks mis is. En dat dit allemaal niet nodig geweest zou zijn als we haar maar de tijd gaven. Een antwoord krijg ik hier nooit meer op. Maar het blijft apart.