Vallen hoort bij het leven

Mijn buik en hart schieten in een kramp, wanneer mijn driejarige dochter op haar loopfiets richting een steile heuvel crost. Haar blonde piekhaartjes wapperen door de wind, haar hemelsblauwe ogen staan wijd open en haar tongetje steekt een beetje uit. Ze is gefocust op het willen afdalen en is helemaal aanwezig in het moment. Daar gaat ze, gekleed in een zomers jurkje en roze regenlaarzen, het kledingvoorschrift voor waaghalsjes.

Terwijl ik haar rustig aanschouw, schreeuwt de kramp in mijn buik ‘niet doen! Pas op! Wat als je valt? Kijk uit!’. Maar mijn stem zwijgt in alle talen en ik sta genageld aan de grond. Ik houd mijn adem in. Moet ik als moeder nu ingrijpen? Of kan ik mijn dochter het vertrouwen geven dat ze nodig heeft om de wereld te ontdekken? Ook wanneer ze het risico loopt dat ze valt?

De ogen van mijn dochtertje twinkelen en het tongetje rolt van de ene naar de andere mondhoek om zo haar in balans te houden. Maar dan worden haar lippen op elkaar geperst en vliegen haar wenkbrauwen omhoog. Een tak, die zij niet had zien liggen, verschijnt opeens in haar waarnemingsveld. In haar poging deze te ontwijken, verliest ze haar evenwicht en valt ze van haar loopfiets. Daar ligt ze. Huilend met twee opengeschaafde knieën onder aan de heuvel.

Ik ren naar haar toe, neem haar in mijn armen en houd haar stevig vast. De kramp in mijn buik verzacht en ik voel liefde door heel mijn lijf verspreiden, zoekend naar een weg om mijn meisje te troosten. Mijn hart fluistert haar toe, dat ze nu veilig is, dat mama er voor haar is, dat haar pijn en verdriet er helemaal mogen zijn en dat haar tranen mogen vloeien als balsem voor haar ziel. Het kleine schokkende lijfje voel ik tegen mij aan vloeien. Ze staat het zichzelf toe om deze korte gebeurtenis, met een explosie aan emoties, helemaal te doorvoelen en er uiting aan te geven. Ook ik voel bij mijzelf wat haar val met mij doet. Ik wil mijn kinderen de ruimte geven die zij nodig hebben om de wereld waarin zij leven volledig te kunnen ervaren. Uiteraard wel binnen bepaalde grenzen.

Zo accepteer ik het bijvoorbeeld niet dat de meisjes in onze tuin aan de waterkant spelen. Maar een hek zetten we niet neer. Ook vind ik het prettig als de meiden met twee handen aan hun stuur fietsen, maar word ik niet boos als ze even willen uitproberen wat er gebeurt als je één hand loslaat. En zo mag mijn driejarige meisje zelf ervaren wat er kan gebeuren als je van een helling afroetsjt met een loopfiets.

Ze richt haar hoofd op en haar rode betraande ogen kijken me aan. ‘Gaat het liefje?’ vraag ik. Ze zegt niks, staat op en strompelt naar haar fietsje. Ze kijkt omhoog naar de heuvel, zucht en loopt met haar loopfiets weer naar boven. Daar aangekomen kijkt ze me aan, zucht eens diep, glimlacht dan en rijdt opnieuw van de helling af. Vol ontzag kijk ik hoe ze vastberaden naar beneden fietst. Zonder twijfel of angst. Zij is hier op aarde voor één ding en dat is het leven in haar volle glorie volledig te leven.Vallen is daar een groot onderdeel van. Zo ook opstaan. En je gevoelens voelen. Niks vallen, je vermannen, je tranen verkroppen en stil blijven staan. Mijn dochter laat zien wat moed daadwerkelijk betekent.

Een grote glimlach op beide gezichten verschijnt, wanneer ze beneden is en naast me staat. ‘Zullen we nu je knietjes even schoonmaken?’ Ze knikt en pakt mijn hand