Vallen en opstaan ...

Al doende leert men. Dat geldt voor volwassenen, maar ook voor kinderen. En soms hoort daar bij dat je op je plaat gaat. Met vallen en opstaan, zo gaat dat. Voor ouders is het de kunst om dat gewoon te laten gebeuren. Als het mis gaat; troosten, kusje er op en weer verder gaan.

Zo vond mijn kleine man het nodig om van "de bult" af te fietsen. De eerste keer ging goed, dus dat gaf vertrouwen om het nog een keer te doen. Helaas verliep de 2e poging iets minder soepel, er stond onderaan de bult een bankje in de weg en minispruit lag een klein beetje in de kreukels. Een paar dagen later wilde hij het toch weer proberen, maar dan via een ander paadje, dat niet in een bankje eindigde. Dat ging goed, dus dat doen we nog eens! Helaas, poging nummer 4 mislukte jammerlijk. Zijn stuur begon te wiebelen en hij stuurde tegen. Toen was er geen houden meer aan, na een paar onmogelijke zwabbers met het stuur, lag meneer op zijn gezicht in het zand.

Eigenlijk wil ik, bij dit soort gebeurtenissen, van te voren al waarschuwen voor het gevaar, maar ik denk dat het beter is om dat niet te doen. Nou ja, bij echt gevaarlijke stunts natuurlijk wel, maar bij situaties als deze niet. Hij leert hier van, op een pijnlijke manier, dat wel, maar hij leert er wel van. Hij leert hier meer van, denk ik, dan wanneer ik het hem verbied en uitleg dat het gevaarlijk is.

Ik vind het trouwens wel heel sneu voor hem, want hij had heel wat blauwe plekken, een schaafwond en een snee in zijn vinger opgelopen: kusje erop?