VALENTIJN: Ode aan mijn 2 dochters

De wens om graag kindjes te krijgen, heb ik altijd al gehad. Je mag van geluk spreken als dit allemaal vanzelf mag gaan.

Ik denk dat ieder met een kinderwens zich wel bezighoudt met hoe het "leven" er dan uit komt te zien.

Wij hebben gelukkig ouders mogen worden van twee meiden. Ze zijn de trots in mijn leven.

Twee blonde meiden de ene met fel blauwe ogen net als haar vader, de ander met grijs blauwe ogen net als ik.

Dat het leven met kinderen niet allemaal over roosjes gaat, hoef ik denk ik niemand echt uit te leggen . Maar mijn leven zonder mijn meiden "ik zou er niet aan moeten denken".

Ze zijn allebei hun eigen ik. Ondanks hun leeftijd van vier en zes jaar hebben ze allebei al hun eigen tasje met bagage.

Ik bewonder mijn oudste dochter enorm. Opgroeien in een gezin met een chronisch ziek zusje is niet niks. Twee jaar lang meer bij je opa en oma wonen dan thuis, is niet zomaar iets. Als moeder heb in die tijd veel van haar moeten missen, dat deed diep van binnen ontzettend veel pijn. Als ik haar dan nu zie als zesjarig meisje, dan voel ik zoveel trots en weet ik dat we het ook toen goed gedaan hebben. Ze gaat naar school, zwemt en zit sinds kort op pony rijden. Bij alles wat ze doet, zie ik een voor mij normaal gelukkig zesjarig kind met een enorme wil. Ik weet nog dat ze geboren werd, een gevoel wat zo magisch was, daar kan geen sprookje tegen op.

En dan nu al van die wijze praat, af en toe een te grote mond en onwijs behulpzaam. Een knuffelkont, kroelkip, humoristisch, ondeugend, intelligent meisje met haar hartje op de juiste plek. Ik zeg wel eens tegen haar 'ik houd van jullie evenveel maar van jou het langst'. Ze was mijn eerste dochter, zij heeft mijn grote wens van mamma te willen worden, in vervulling laten gaan.

En dan Evi onze tweede prinsesje die sinds van de week bedacht heeft als majesteit aangesproken te willen worden. Een vierjarige kleuter die zoals jullie in mijn blogs kunnen lezen absoluut geen onbezorgd kleuterbestaan heeft. Zij is zo bijzonder op haar eigen manier. Altijd positief, grappig, serieus, super slim, ontroerend, ondeugend en inspirerend. Een vierjarig meisje wat ondanks alles, op haar manier midden in het leven staat.

Ik heb gelukkig een jeugd gehad met liefdevolle ouders, ben gezegend met een hele lieve vriend, maar echte oprechte onvoorwaardelijke liefde heb ik leren geven en ontvangen dankzij mijn kinderen.

Twee kleine meisjes die al zoveel meer betekend hebben dan ze zelf kunnen bedenken, beide kenmerkend door hun positieve instelling waarvan ik hoop dat zie die altijd behouden.

Mijn spiegeltjes, inspiratiebronnen, mijn stokken achter de deur. Door hun beide persoonlijke levenslopen tot nu, heb ik geleerd altijd vooruit te blijven kijken.

Ze zijn nog zo puur, zij stoppen niet even als het tegenzit, zij blijven niet hangen in negativiteit, zij leven van dag tot dag, zij zijn eerlijk en zeggen gelukkig nog alles.

Mijn wens voor hun is dat ondanks wat er op hun pad zal komen, ze altijd vooruit kunnen kijken, positief blijven en eerlijk zijn. En dat op momenten dat het niet zo gaat als ze willen, ze weten dat ik en hun vader er altijd voor ze zullen zijn. Ze zullen hun eigen wegen bewandelen en leren in goed en fout. Ze zullen me nog wel eens vervloeken en verwensen.

Wat als paal boven water staat, is dat door het krijgen van mijn meiden, ik een beter, gelukkiger en completer persoon geworden ben. Ik heb nog meer de drive om er uit te halen wat er in zit.

Dus lieve meiden bedankt en onvoorwaardelijke liefde voor altijd.